«Έτρεμαν τα πόδια μου και...» - Η σπαρακτική ανάρτηση του Μιχάλη Μουρούτσου για την κηδεία του Αλέξανδρου Νικολαϊδη
Ραγίζει καρδιές
Ρίγη συγκίνησης προκάλεσε η εμφάνιση του Μιχάλη Μουρούτσου στην κηδεία του Αλέξανδρου Νικολαϊδη καθώς ήταν εκείνος που κρατούσε στα χέρια του και μετέφερε τα δυο μετάλλια του. Μια ημέρα λοιπόν μετά το τελευταίο "αντίο", ο Ολυμπιονίκης θέλησε να κάνει μια πολύ συγκινητική ανάρτηση για τον φίλο του.
Η ανάρτηση του Μουρούτσου για τον Νικολαϊδη
«Ακόμη δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω ότι ήρθαμε χτες, τόσοι μα τόσοι άνθρωποι να σου πούμε το τελευταίο αντίο. Θέλω να ξέρεις ότι ήταν μεγάλη μου τιμή να κρατήσω τα ολυμπιακά σου μετάλλια συνοδευόμενος από τις φίλες μας και Ολυμπιονίκες, Αρετή Αθανασοπούλου και Ελλη Μυστακίδου. Έτρεμαν τα πόδια μου και είχαν κοπεί τα χέρια μου. Φαντάζομαι και τα κορίτσια θα ένιωσαν κάτι ανάλογο. Μεγάλο το βάρος αυτών των μεταλλίων. Μου θύμισε ποσό κόπο, πόνο, χρόνο και ιδρώτα έχεις θυσιάσει για να σηκώσεις την Ελλάδα μας ψηλά.
Ελπίζω να χαμογέλασες βλέποντάς μας. Είμαστε πολύ υπερήφανοι για σένα. Και δεν μιλάω μόνο για τις διακρίσεις σου. Μιλάω κυρίως για την στάση ζωής που είχες και για την κληρονομιά που αφήνεις πίσω σου. Υποκλίνομαι στο μεγαλείο της ψυχής σου. Δεν ξέρω αν εκεί στον ουρανό υπάρχουν τείχη για να γκρεμίσουν… είμαι σίγουρος όμως ότι η γειτονιά των αγγέλων θα ανοίξει διάπλατα τις πόρτες για να περάσει ένας υπέροχος άνθρωπος», έγραψε στην ανάρτηση του.
Η πρώτη ανάρτηση και της συζύγου του Νικολαϊδη, Δώρας Τσαμπάζη
«Θα ήθελα να σας πω ένα τόσο μεγάλο ευχαριστώ που αφιερώσατε λίγο από τον χρόνο σας για εμάς. Τα παιδιά κι εγώ είμαστε καλά, απλώς χρειαζόμαστε λίγο χρόνο και ηρεμία. Δεν θα κρυφτούμε, δεν θα κλειστούμε σπίτι, δεν θα πενθήσουμε με τον κλασικό τρόπο, αλλά ανοίγοντας την αγκαλιά μας σε όσους περνούν τώρα ή πέρασαν αυτά που ζήσαμε κι εμείς, με τον εφιάλτη που λέγεται καρκίνος.
Είμαστε εδώ νοερά κοντά σας, δεν είστε μόνοι, τα social media μου θα παραμείνουν ανοιχτά για όποιον έχει ανάγκη να μοιραστεί τα δικά του συναισθήματα, την δική του άσχημη εμπειρία, να μιλήσει κάπου, να βγάλει από μέσα του όλο αυτό που ζει.
Εξάλλου, αν μας δίδαξε κάτι με τον πιο οδυνηρό τρόπο, αυτή η τόσο μεγάλη απώλεια, είναι ότι η αλληλεγγύη κάνει θαύματα. Ακόμα κι αυτό το θαύμα είναι “μόνο” μια παράταση ζωής. Γιατί η ζωή, όσο κι αν κρατάει, πάντα είναι θαύμα. Κάντε μου μια χάρη. Αγκαλιάστε απόψε τους αγαπημένους σας σφιχτά, κοιμηθείτε αγκαλιά. Δεν είναι ο χρόνος γιατρός, η αγάπη είναι».
