Άλλος ήταν να βρεθεί καλεσμένος στο πλατό του Ενώπιος Ενωπίω το βράδυ της Κυριακής 30/10 (δείτε εδώ ποιος) κι άλλος βρέθηκε τελικά. Ο Τέρενς Κουίκ συνάντησε τον Νίκο Χατζηνικολάου και παραχώρησε μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη στον ΑΝΤ1.
Μέσα σε όλα, ο καταξιωμένος δημοσιογράφος αναφέρθηκε από καρδιάς στα τρία πολυαγαπημένα του παιδιά που παραδέχθηκε ότι δεν χάρηκε στο μεγάλωμα τους λόγω δημοσιογραφίας.
Οι δηλώσεις του Τέρενς Κουίκ
«Η δημοσιογραφία είναι σαν το ποδήλατο, δεν φεύγει. Αυτό είναι ένα το κρατούμενο. Το δεύτερο είναι ότι εάν πιστεύεις στις αρχές της δημοσιογραφίας δεν σε χαλάει η πολιτική απεναντίας, αν τη ζεις από μέσα, σου γίνεται μάθημα το πως θα γίνεις καλύτερος στην άσκηση των καθηκόντων σου. Οφείλω να πω ότι μέσα από την πολιτική πολλές φορές έπιασα τον εαυτό μου να λέει ότι έχει αδικήσει πολιτικούς κάνοντας κριτική γιατί αλλιώς τα βλέπεις τα πράγματα απ’ έξω και αλλιώς από μέσα».
Όταν ο παρουσιαστής ρώτησε τον καλεσμένο σχετικά με πιθανές αδικίες που έκανε στην προσωπική του ζωή λόγω της δουλειάς του, ο Τέρενς Κουίκ ήταν σαφής. «Με πληγώνεις! Με πληγώνεις διότι έχω τρία παιδιά και δεν χάρηκα κανένα από τα τρία στο μεγάλωμα τους. Είχαν όμως δύο θαυμάσιες μητέρες, την Ιωάννα και την Μαρίνα γιατί είχα παντρευτεί την δημοσιογραφία και την δουλειά μου. Και για αυτό πολλές φορές, όταν κατηγορούσα έναν πολιτικό, σκεφτόμουν μετά τη ζημιά έκανα στα παιδιά του και στην γυναίκα του». Στη συνέχεια ακολούθησε ένα σύντομο απόσπασμα όπου μίλησαν τα δύο του παιδιά με λόγια γλυκιά για τον πατέρα τους. Από το βίντεο όμως απουσίαζε ο τρίτος γιος του δημοσιογράφου, ο Ρίτσαρντ.
«Ο Ρίτσαρντ είναι το παιδί αυτό για το οποίο ίσως έχω και τις μεγαλύτερες ενοχές» πρόσθεσε ο Τέρενς Κουίκ, μη μπορώντας να διαχειριστεί την συναισθηματική του φόρτιση, συμπληρώνοντας λιτά πως «ναι, είναι αδικημένος » στη βραδινή εκπομπή του Νίκου Χατζηνικολάου στον ΑΝΤ1.
Πώς επέλεξε τη δημοσιογραφία;
«Ξεκινάει από την Κυψέλη και έναν φίλο, τον Μιχάλη Λιαμπίλη. Είχε ένα μαγαζί στην Ομόνοια με δίσκους και είχε φτιάξει έναν πειρατικό ραδιοφωνικό σταθμό και έτσι ασχολήθηκα. Μπήκε το μικρόβιο της επικοινωνίας και μετά πήρα βραβείο σε έναν διαγωνισμό του Μαστοράκη. Μία μέρα πήγα στον Γιάννη Καψή, με είδαν, με ζύγισαν και μου είπαν το απόγευμα ξεκινάω. Ήταν 6/12/1966 με το ναυάγιο που είχε γίνει στην Φαλκονέρα. Η μητέρα μου ήθελε να γίνω αρχιτέκτονας αλλά εγώ είχα πολύ το επικοινωνιακό από πάντα».