«Μια γυναίκα με αγκάλιασε και άρχισε να...» - Η συγκλονιστική αποκάλυψη της Μαρίας Καβογιάννη μετά το τέλος του Maestro
«Όταν στο Maestro ο πατέρας δέρνει τον γιο και τη μάνα, ξέρεις ότι αυτή η σκηνή...»
Μια εφ' όλης της ύλης συνέντευξη στο περιοδικό Madame Figaro και τον δημοσιογράφο Αντώνη Κυριαζάνο παραχώρησε η Μαρία Καβογιάννη. Η αγαπημένη ηθοποιός μίλησε μεταξύ άλλων για τον δραματικό ρόλο της Μαρίας στη σειρά Maestro, που δέχεται ενδοοικογενειακή βία από τον σύζυγό της, αλλά και για τις σκληρές σκηνές που γύρισαν.
Η σειρά αγαπήθηκε εξαιρετικά πολύ για αυτό και ήδη έχουν ξεκινήσει τα γυρίσματα για την 2η σεζόν.
Με δεδομένο πως ο Χαραλάμπης είναι νεκρός και μάλιστα το πτώμα του έχει βγει στην επιφάνεια της θάλασσας, οι κάτοικοι των Παξών θα αρχίσουν να ψάχνουν τον πραγματικό ένοχο. Ωστόσο, ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης τονίζει πως ακόμα δεν έχει σκεφτεί πώς θα πορευτούν οι ήρωες στον νέο κύκλο του «Maestro», μόνο ότι θα υπάρξει μια δικαίωση για όλους. Αυτή την περίοδο ο δημιουργός προσπαθεί να συγκεντρωθεί και να βάλει τη σκέψη του σε μια λογική σειρά σε σχέση με τους ήρωες των Παξών και τα προβλήματά τους (διαβάστε εδώ περισσότερα για τον 2ο κύκλο).
Οι αποκαλύψεις της Μαρίας Καβογιάννη για το Maestro
Ο δραματικός ρόλος χρειάζεται άλλη προετοιμασία;
Η σωστή προετοιμασία είναι ο κοινός παρονομαστής για να ερμηνεύσεις κάθε ρόλο. Θεωρώ την κωμωδία πιο δύσκολη υπόθεση επειδή αυτό που θα σε κάνει να γελάσεις πρέπει να είναι αυθόρμητο και αβίαστο, χωρίς επιτήδευση. Και στις δύο περιπτώσεις, πάντως, χρειάζεται να αισθάνεσαι απόλυτα αυτό που καλείσαι να ερμηνεύσεις – δεν μπορείς να το προσεγγίσεις μηχανικά ή μόνο εξωτερικά.
Και στα δύο, βέβαια, χρειάζεσαι βοήθεια από τους συνεργάτες σου. Το καλό σενάριο, οι καλοί ηθοποιοί, ο καλός σκηνοθέτης, όλα αυτά σε κάνουν να νιώθεις καλά και σε βοηθάνε να ερμηνεύσεις τον ρόλο σου, είτε πρόκειται για κωμωδία είτε για δράμα.
Η σειρά Maestro συζητήθηκε πολύ και για τις σκηνές ωμής βίας. Πόσο δύσκολο είναι να γυριστεί μια τέτοια σκηνή;
Η δυσκολία τους, τουλάχιστον για μένα, είναι ότι αυτό που εγώ το ζω ως μέρος του γυρίσματος υπάρχουν γυναίκες που το ζουν ως πραγματικότητα. Ο πόνος σου είναι ότι κάποιοι αυτό το ζουν στ’ αλήθεια. Πονάνε στ’ αλήθεια. Και αυτό σου δημιουργεί μια κραυγή πόνου. Παρόλο που εγώ δεν το έχω υποστεί ποτέ, ξέρω και ξέρουμε όλοι ότι συμβαίνει και μάλιστα παντού γύρω μας.
Όταν στο Maestro ο πατέρας δέρνει τον γιο και τη μάνα, ξέρεις ότι αυτή η σκηνή κάπου συμβαίνει στ’ αλήθεια. Παράλληλα, την ώρα του γυρίσματος είναι έτσι οι ηθοποιοί, η σκηνοθεσία, οι φωτισμοί, ακόμη και ο χώρος, που σε υποβάλλουν και σε κάνουν να το ζεις στ’ αλήθεια.
Θεωρείς ότι αυτές οι σκηνές κατάφεραν να ευαισθητοποιήσουν τον κόσμο πάνω στο θέμα της ενδοοικογενειακής βίας περισσότερο απ’ ό,τι τα δελτία ειδήσεων;
Ναι, πιστεύω ότι με τη μυθοπλασία ο θεατής βλέπει καθαρά το γεγονός και, επειδή το συνδέει και με άλλα γεγονότα μέσα στην αφήγηση, επηρεάζεται και ευαισθητοποιείται περισσότερο. Το διαπιστώνω και από αυτά που γράφονται για τις σκηνές αυτές, πράγματα πολύ ουσιαστικά και συναισθηματικά φορτισμένα.
Το έζησα και όταν μια γυναίκα με αγκάλιασε μέσα στον δρόμο και άρχισε να κλαίει – ή, μάλλον, αρχίσαμε να κλαίμε και οι δύο. Είναι κρίμα να ενώνονται οι άνθρωποι σ’ αυτά και όχι στη χαρά.
