Καίτη Φίνου: «Ήταν τόσο εργατικός και...» - Η για πρώτη φορά εξομολόγηση της ηθοποιού για τον πατριό της
Ραγίζουν καρδιές με τα λόγια της!
Η Καίτη Φίνου έδωσε συνέντευξη στο Λοιπόν και στον Γιώργο Μουλά και μίλησε για τα παιδικά της χρόνια και τον πατριό της, Φίνο. Η γνωστή ηθοποιός, που πρόσφατα είχε κάνει μια σοκαριστική αποκάλυψη για την προσωπική της ζωή (δείτε εδώ τι) μίλησε στο περιοδικό και δεν δίστασε να αναφερθεί στην πατρική φιγούρα που θαύμασε, όταν ήταν μικρή.
Η αποκάλυψη της Καίτης Φίνου για τον πατριό της, Φίνο
Εύκολα παιδικά χρόνια;
Πανεύκολα. Μεγάλωσα με την θεία μου και την γιαγιά μου γιατί ο πατέρας μου πέθανε όταν ήμουν περίπου τριών ετών. Κάπου έχω χάσει τον χρόνο εκεί πέρα. Η μαμά μου δούλευε, μετά γνώρισε τον Φίνο, που ήταν πατριός μου.
Γιατί αποφασίσατε να κρατήσετε αυτό το επίθετο;
Γιατί όλη η γειτονιά μας ήξερε ως τις κόρες του Φίνου. Κι εμένα και την άλλη μου αδερφή, ξεχωριστά η τρίτη που ήταν με το πραγματικό επίθετο. Μας ήξεραν έτσι και δεν καθόμασταν να πούμε την ιστορία μας. Ήτανε τόσο εργατικός ο πατριός, αλλά ο πατέρας μου, όμως από την στιγμή που θυμάμαι λίγα από τον βιολογικό μου πατέρα. Με μεγάλωσε σαν την πραγματική του κόρη. Είχαν άλλα σχέδια επαγγελματικά για εμένα, αλλά δεν ήθελα εγώ. Εγώ είπα θα γίνω ηθοποιός γιατί ήθελα να πεινάσω κάποια στιγμή. Αστειεύομαι.
Να υπενθυμίσουμε ότι η ηθοποιός, πριν από καιρό είχε αναφερθεί στο περιστατικό βιασμού που είχε βιώσει όταν ήταν στην εφηβεία.
«Έκοψα τότε και το ποτό που με έκανε κοινωνική γιατί αναγκαζόμουν να πίνω. Μετά τον βιασμό στα 16 μου. Από φιλικό ξεκίνησε. Ήθελε η μητέρα μου να πάρει από την αγκαλιά αυτού που ήμουν ερωτευμένη. Είχε δίκιο γιατί δεν ήταν από τόσο σωστή οικογένεια. Λίγο χαρτόπαιζε, δεν ήθελε τη δουλειά. Πήγαινα κόντρα στη μητέρα μου. Είχε έναν φίλο που είχε μαγαζιά στην Πάτρα. Πήγα για να κάνω τα μπάνια μου και να καθίσω ένα διάστημα για να απομακρυνθώ. Ήταν φίλος του πατέρα μου. Μια μέρα δεν μπορούσε να έρθει να με πάρει. Και είπε ότι θα στείλει φίλο του Ελληνοαμερικάνο να με πάρει.
Μιλάμε για το 1976. Πηγαίνοντας για την Καλογριά έκανα μια παρατήρηση για το δάσος. Στην επιστροφή με πήγε στο δάσος, κλείδωσε, έβγαλε το στιλέτο. Εγώ άρχισα να κλαίω. Δεν μπόρεσε να μου κατεβάσει το παντελόνι. Δεν υπήρχε τίποτα το θηλυκό πάνω μου. Έκανε ό,τι έκανε. Τον δάγκωσα στον λαιμό. Αυτό που θυμάμαι είναι τα μάτια του πώς γυαλίζανε την ώρα της πράξης. Από εκεί άλλαξαν όλα. Από τότε δεν ήθελα να είμαι μόνη.
Το κατάλαβα στα 40 μου όταν έκανα ψυχοθεραπεία. Στον γυρισμό έτρεχε πολύ και με εκβίαζε ότι θα ρίξει το αυτοκίνητο και θα με ρίξει σε ένα χαντάκι. Πήγα στην αστυνομία και δεν έκαναν τίποτα. Στο μυαλό τους μάλλον εγώ θα έφταιγα! Παίρνω τη μαμά μου τηλέφωνο και μου είπε “άρχισες τα παραμύθια για να έρθεις στην Αθήνα”! Τότε κατάλαβα ότι αυτά τα κρατάμε για μας. Αυτό το βλέπουμε και τώρα, το 76 δεν θα γινόταν; Ήταν έγκλημα για τη γυναίκα, ότι δεν θα σε παντρευτεί κανένας, ότι τα θελες και τα ΄παθες».
