''Σούσουρο'' με το σχόλιο της αδερφής του Μπισμπίκη στη Βανδή - Όλη η αλήθεια για τις σχέσεις της Δέσποινας με την κουνιάδα της

Το έγραψε δημόσια στο instagram

Ελένη Μήτση
Youweekly Editor
NDP
NDP

Η Δέσποινα Βανδή αποτελεί το πρότυπο της γυναίκας εκείνης, που δε σταματάει ποτέ, αφού προσπαθεί καθημερινά να είναι εντάξει στις πολλές και διαφορετικές υποχρεώσεις, που τη βλέπουμε να αναλαμβάνει στη ζωή της.

Εκτός λοιπόν από το τραγούδι και τη συχνή συμμετοχή της σε τηλεοπτικά προγράμματα, παράλληλα φροντίζει τα παιδιά της, έχει μια πολύ ευτυχισμένη προσωπική ζωή και ποτέ της δεν αφήνει πίσω το κομμάτι της γυμναστικής, που τόσο αγαπάει.

Έτσι λοιπόν πρόσφατα δημοσίευσε ένα βίντεο στον προσωπικό της λογαριασμό στο instagram με την ίδια να γυμνάζεται στο γυμναστήριο του συντρόφου της κόρης της (δείτε εδώ τον παθιασμένο τους έρωτα) και μάλιστα στα σχόλια ξεχώρισε αυτό, που της έκανε η αδερφή του Βασίλη Μπισμπίκη, το οποίο είναι απόδειξη για τις σχέσεις, που έχουν οι δύο κύριες.

Το σχόλιο της αδερφής του Βασίλη Μπισμπίκη σε βίντεο της Δέσποινας Βανδή

«Και κάπως έτσι ξεκινάει μια Τρίτη!», έγραψε η Δέσποινα Βανδή.

Αδερφή Μπισμπίκη - σχόλιο

Η απάντηση του Μπισμπίκη για το viral ζεϊμπέκικο δίπλα στη Βανδή

Μια εφ' όλης της ύλης συνέντευξη παραχώρησε ο Βασίλης Μπισμπίκης στην Λουίζα Αρκουμανέα με αφορμή το νέο έργο που ανεβάζει στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, απόσπασμα από την οποία έπαιξε το πρωί της Κυριακής 12/3 η εκπομπή Χαμογέλα και Πάλι.

Ο γνωστός ηθοποιός απάντησε μεταξύ άλλων για πρώτη φορά στο viral ζεϊμπέκικό του στο κέντρο που εμφανίζεται η αγαπημένη του, Δέσποινα Βανδή (δείτε το εδώ).

Εσείς νιώσατε ποτέ ότι έπρεπε να φερθείτε με έναν συγκεκριμένο, στερεοτυπικό τρόπο προκειμένου ν’ αποδείξετε κάτι; Νιώσατε να ασφυκτιάτε από τις προσδοκίες των άλλων;

Όχι, η διαδρομή μου ήταν πολύ διαφορετική. Δεν είχα υπερπροστατευτικούς γονείς. Μεγάλωσα σε μια γειτονιά στο Λουτράκι, ήμουν έξω από το πρωί μέχρι το βράδυ με τους φίλους μου χωρίς κανένα όριο, μας ανέθρεψε η γειτονιά.

Προσδοκίες, όμως, μπορεί να υπάρχουν ακόμη και σε ένα τέτοιο πλαίσιο…

Είχα άλλα θέματα εγώ, ήμουν μόνος μου. Στα δεκατέσσερα το μυαλό μου ήταν μια χαρά, ήμουν έξυπνο παιδί, αλλά τα συναισθήματά μου ήταν «μικρά», υπήρχε πολύς φόβος μέσα μου. Αν φανταστείς δηλαδή ένα παιδί δεκαπέντε χρονών να έρχεται από το Λουτράκι και να γυρίζει μόνο του στην Ομόνοια, μπορείς να καταλάβεις πόσος φόβος κρύβεται μέσα του, ο οποίος έσβηνε μέσα από τις εξαρτήσεις και τις ουσίες.

Οι γονείς μου ήταν ένα αγαπημένο ζευγάρι που δεν τσακωνόταν ποτέ, απλώς δεν υπήρχε σύνδεση μεταξύ μας. Κι εφόσον δεν υπήρχε σύνδεση, δεν υπήρχε αποδοχή. Οπότε εγώ αυτό έψαχνα να βρω μέσα από διάφορες παρέες, από μεγαλύτερους ανθρώπους με τους οποίους ταυτιζόμουν, από το θέατρο.

Το θέατρο τι ρόλο έπαιξε τότε;

Ήταν μια διέξοδος μεγάλη, αλλά και πάλι με τεράστια αγωνία αποδοχής: από το σινάφι, από τον κόσμο. Μέχρι που κατέρρευσα κάποια στιγμή, έπαθα breakdown, «χάθηκα». Περίμενα από έναν μεγάλο ηθοποιό που συνεργαζόμουν και τον είχα δάσκαλο να με αποδεχτεί και όχι μόνο δεν συνέβη αυτό, συνέβη το αντίθετο ‒ και διαλύθηκα.

Από τότε και μετά, με τη βοήθεια της ψυχανάλυσης, λύθηκε το ζήτημα: δεν με ενδιαφέρει πλέον να έχω την αποδοχή κανενός. Γι’ αυτό και συμβαίνουν όλα αυτά που συμβαίνουν.

Η απάντηση του Βασίλη Μπισμπίκη στο viral ζεϊμπέκικο για τα μάτια της Βανδή

Κανενός;

Μόνον των φίλων και των δικών μου, όχι του συστήματος. Κατανόησα και ψυχικά, όχι μόνο εγκεφαλικά, ότι αν θες να είσαι ελεύθερος άνθρωπος, δεν γίνεται να έχεις αποδοχή. Ή θα είσαι ελεύθερος και θα έρθεις σε συγκρούσεις ή θα υποταχθείς.

Από μικρός ήμουν δαχτυλοδειχτούμενος, ήμουν πανκ, καμιά οικογένεια δεν ήθελε να κάνει το παιδί τους παρέα μαζί μου, πάντα ήμουν έτσι, και τώρα είμαι –αλλά τότε αυτό περιείχε αγωνία και αντίδραση. Τώρα συμβαίνει το ίδιο γιατί χορεύω ή δεν ξέρω τι άλλο, αλλά δεν υπάρχει η αγωνία να αποδείξω κάτι ή να αντιδράσω. Δεν μ’ ενδιαφέρει καθόλου.

Δηλαδή δεν σας αρέσει η αναγνωρισιμότητα;

Όχι, μου δημιουργεί πρόβλημα. Ένα ζεϊμπέκικο χόρεψα κι έγινε θέμα. Εγώ πάντα πήγαινα στα μπουζούκια και χόρευα, αλλά τώρα είναι μια τρέλα. Σε ξεφτιλίζουν και ακούς τα πιο πουριτανικά σχόλια, για το πάχος μου ή δεν ξέρω τι. Απ’ την άλλη, δεν μπορώ να μη ζήσω, γιατί η τέχνη δεν είναι πιο πάνω από τη ζωή. Έτσι θα συνεχίσω και δεν με νοιάζει, ας είναι η ξεφτίλα μου ατελείωτη μέσα στα χρόνια. Αρκεί να μην επηρεάζεται η ευτυχία του παιδιού μου.

Τι είναι αυτό που κερδίζει κανείς, παρόλη την οδύνη και το κόστος, όταν εισέρχεται στη «μη κανονικότητα»;

Ελευθερία κερδίζει, αυτό που λέγαμε πριν. Το ζητούμενο για μένα είναι να φτιάξεις τον δικό σου κόσμο, που δεν ορίζεται από κοινωνικά στερεότυπα. Το αντέχεις αυτό; Είναι δύσκολο, δεν είναι απλό. Πρέπει να έρθεις σε σύγκρουση καταρχάς με τον εαυτό σου και μετά με τους άλλους.

Όταν βγήκα από τις εξαρτήσεις και μπήκα σε μια δραματική σχολή αυτό που με έσωσε ήταν η ποίηση. Διάβαζα ασταμάτητα ποίηση. Κι ένιωθα μέσα στα λόγια των ποιητών ότι δεν είμαι μόνος. Άλλες φορές, πάλι, έλεγα «τελικά, μόνος είμαι…».