Με ίδιο βλέμμα και χρώμα μαλλιών - Η συγκλονιστική ομοιότητα της Ελένης Ράντου με τη μητέρα της
Το μήλο κάτω από τη μηλιά θα πέσει!
Η Ελένη Ράντου αποτελεί αγαπημένο τηλεοπτικό πρόσωπο του κοινού μέσα από τις αξέχαστε συμμετοχές της σε σίριαλ και σειρές, ενώ παράλληλα έχει αφήσει ένα αδιαμφισβήτητο αποτύπωμα στο χώρο του θεάτρου μέσα από τις παραστάσεις, που έχει παίξει - γράψει.
Η αγάπη, που λαμβάνει λοιπόν είναι μεγάλη και μέρος αυτής, την εισπράττει η ηθοποιός μέσα από τα προφίλ, που διατηρεί στα social media με την Ελένη Ράντου να έχει ομολογουμένως μια ενεργή παρουσία (δείτε την εδώ χαμογελαστή στην αγκαλιά του Βασίλη Παπακωνσταντίνου).
Μάλιστα, το Σαββατο 25/3 η ίδια έκανε μια νέα ανάρτηση στο λογαριασμό της στο Facebook θέλοντας να ευχηθεί έτσι ''Χρόνια πολλά'' στη μητέρα της, μέσα από μία φωτογραφία, που έκανε γνωστό το πόσο πολύ μοιάζει η μία στην άλλη!
Οι ευχές της Ελένη Ράντου στη μητέρα της
«Χρόνια πολλά μανούλα», έγραψε η Ελένη Ράντου.
Η αποκάλυψη της Ράντου για τη σχέση με τη μητέρα της
Η Ελένη Ράντου παραχώρησε μια συνέντευξη εφ' όλης της ύλης στο περιοδικό Down Town, μιλώντας ανοιχτά για τη σχέση με τη μητέρα της, η οποία όπως έκανε γνωστό έχει περάσει από πολλά στάδια μέχρι σήμερα!
Από την δική σου μητέρα τι τραύμα κουβαλάς;
Κοίτα με την μητέρα μου είχαμε μια ιδιόρρυθμη σχέση. Ήμουν, ας πούμε ένα «οικονομικό βάρος» διότι η οικονομική τους κατάσταση δεν επέτρεπε δεύτερο παιδί. Εγώ ήμουν το δεύτερο παιδί, οπότε μου έχει περάσει πολύ έντονα η αίσθηση ότι βάραινα, ότι περίσσευα, ότι ήμουν ανεπιθύμητη.
Και πώς λειτούργησε αυτό αργότερα στις σχέσεις σου;
Είναι πολύ δύσκολο να νιώθεις ότι περισσεύεις. Αυτό το κουβαλάς και ή το παλεύεις ή σε παίρνει από κάτω και το πας στην άλλη άκρη: να προσπαθείς απελπισμένα να κερδίσεις την συμπάθεια των άλλων.
Στην παράσταση αναφέρεις 5.000 λόγους για τους οποίους αξίζει να ζει κανείς. Άφησες κάποιον απ’ έξω;
Νομίζω είναι ένας που δεν τον έχω συμπεριλάβει στο έργο. Το να μοιράζομαι. Πολλές φορές μου έχει συμβεί να έχω πάει κάπου και να τρώω κάτι καταπληκτικό ή να βλέπω ένα υπέροχο τοπίο. Και πάντα σκέφτομαι, «αχ, ποιους να πάρω τηλέφωνο να το ζήσουν κι αυτοί; Με ποιον να το μοιραστώ;».
Το να απολαμβάνω κάτι μόνη μου και να μην το μοιράζομαι δεν με κάνει ευτυχισμένη. μόνο τη μιζέρια μου δεν μου αρέσει να τη μοιράζομαι. Εκεί «κλείνομαι» γιατί ξέρω ότι δεν είναι ευχάριστη στιγμή μου και δεν θέλω να τη μεταδώσω, να γίνω τοξική ή ανεπιθύμητη αν θες. Αλλά ένα «φως» που μπορεί να βρω μέσα μου – ή έξω μου – θέλω πάρα πολύ να το μοιραστώ. γιατί εκείνη τη στιγμή μπορεί κάποιον να σώσεις. Όπως και μένα μπορεί να με έχουν σ΄σωσει με τον ίδιο τρόπο.
Αυτές τις ζόρικες στιγμές σου με ποιους τις μοριάζεσαι;
Η αλήθεια είναι πως απομονώνομαι. Σκέφτομαι δηλαδή τώρα τον κύκλο μου και διαπιστώνω πως είναι πολύ περιορισμένος. Κι ενώ φαίνομαι πολύ easy – going δεν είναι καθόλου έτσι. Είμαι δύσκολη στο να ανοιχτώ, οπότε τα δύσκολα ακόμη δυσκολότερα τα ακουμπάω κάπου.Μόνο η οικογένεια μου μπορεί να τα κουβαλήσει – και αυτό αναγκαστικά, γιατί δεν μπορώ να τους αποφύγω. Ζούμε στο ίδιο σπίτι! Ντρέπομαι πολύ για τα σκοτάδια μου. Ντρέπομαι να κάνω κοινωνό κάποιον. Είναι σαν να φέρνω ανθρώπους την ώρα που πάω στην τουαλέτα. Είναι μια πολύ προσωπική στιγμή.
Τι έχεις μάθει από αυτά τα σκοτάδια;
Πως αν τα κάνεις φίλο σου έχουν να σου μάθουν πολλά περισσότερα από το φως. Αλλά αυτή είναι μια μοναχική πορεία, δεν γίνεται με παρέα. Το σκοτάδι, αν δεν το φοβηθείς, αν αρχίσεις να το ψάχνεις και βρεις τρόπους να το παλέψεις, έχει τη δύναμη να γρατσουνίσει τον τοίχο μέχρι να βγει σε παράθυρο. Αυτό όμως απαιτεί γενναιότητα.
