«Θα ήθελα να σου πω...» - Θρήνος για τη Ντόρα Mπακογιάννη
Η συγκινητική ανάρτηση στο instagram
Η Ντόρα Μπακογιάννη είναι μία πολύ δυναμική γυναίκα, η οποία έχει αποδείξει όλα αυτά τα χρόνια, πως όσα εμπόδια και αν συναντήσει στο δρόμο της εκείνη βρίσκει τον τρόπο και τη δύναμη να τα ξεπερνάει.
Ένα από τα γεγονότα, που σίγουρα την έχουν στιγματίσει είναι η δολοφονία του πρώτου της συζύγου και πατέρα των παιδιών της, Παύλου Μπακογιάννη αλλά και η απώλεια της μητέρας της, Μαρίκας, συζύγου του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.
Νωρίς το Σάββατο 6/5 η Ντόρα Μπακογιάννη έκανε μια συγκινητική ανάρτηση στο λογαριασμό, που διατηρεί στο instagram με την ίδια να εκφράζει τη λύπη της για το θάνατο της μητέρας της, καθώς σήμερα συμπληρώνονται 11 χρόνια από τότε! (δείτε εδώ την ανάρτηση για τα 5 χρόνια από το θάνατο του πατέρα της).
Η ανάρτηση της Ντόρας Μπακογιάννη για το θάνατο της μητέρας της
«Πέρασαν 11 χρόνια
Κάθε χρόνο θα ήθελα να σου πω ακόμη περισσότερα!!
ΝΜ», έγραψε η Ντόρα Μπακογιάννη.
Η σπαρακτική αναφορά της Μπακογιάννη στη δολοφονία του συζύγου της
Η Ντόρα Μπακογιάννη είχε παραχωρήσει μια εξομολογητική και εφ' όλης της ύλης συνέντευξη στο περιοδικό Marie Claire μιλώντας αρκετά ανοιχτά για μία από τις απώλειες, που την έχουν συγκλονίσει όσα χρόνια και αν περνάνε.
Φέτος, συμπληρώθηκαν τριάντα τρία χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη...
Ε, αυτό είναι το τραύμα που δεν κλείνει με τίποτα. Ίσως δεν το χειρίστηκα κι εγώ σωστά.
Δεν προλάβατε ίσως;
Δεν πρόλαβα να το χειριστώ. Ίσως έπρεπε κάποτε να το κάνω. Εν πάση περιπτώσει, δεν πρόκειται να το χειριστώ ποτέ. Θα πεθάνω με αυτό. Αυτό είναι το μεγάλο τραύμα. Όλα τα υπόλοιπα τα παλεύει κανείς.
Ζούμε σε μια εποχή πιο ανοιχτή στο τραύμα. Και εσείς μόλις πρόσφατα αρχίσατε να μιλάτε ανοιχτά...
Ναι, ίσως είναι λάθος. Τα τραύματα πρέπει κανείς να τα αντιμετωπίζει, απ’ ό,τι έχω τουλάχιστον διαβάσει και γνωρίζω πλέον. Σε εκείνη την κιλικία των 35 ετών και με ένα κάρο άλλα πράγματα, ούτε ήξερα να το αντιμετωπίσω, ούτε, νομίζω, μπορούσα, Κατόπιν τούτου, υποθέτω πως τα έχω κάνει όλα λάθος.
Γιατί;
Πρώτον, επειδή η πληγή δεν έκλεισε ποτέ. Ήταν και ο τρόπος της απώλειας, η έλλειψη προετοιμασίας, η βιαιότητα του ενός τετάρτου: ένα τέταρτο πριν είναι μπροστά σου και ένα τέταρτο μετά δεν είναι. Δεύτερον, διότι σίγουρα δεν μπορούσα να σταθώ στα παιδιά όπως θα έπρεπε, όπως θα όφειλα. Αντίθετα, τα παιδιά στάθηκαν σ’ εμένα, κάτι που είναι εγκληματικό. Θα έπρεπε η μάνα να μπορεί να στηρίξει τα παιδιά της. Και όχι το αντίθετο, όπως και τελικώς έγινε...
Μήπως είστε πολύ αυστηρή με τον εαυτό σας;
Όχι, δεν είμαι αυστηρή. Είμαι ρεαλίστρια. Έτσι έγινε. Όπως τα λέω. Τέλος πάντων. Και γι’ αυτό καλό είναι κανένας να προσπαθεί να αντιμετωπίζει αυτά τα πράγματα εγκαίρως.
Κάποιοι το παρακάνουν, βγάζοντας παντού τα εσώψυχά τους. Πότε τελικά το τραύμα ευτελίζεται;
Αυτός ήταν ο λόγος για τον οποίο δεν ήθελα για πολλά χρόνια να το κουβεντιάσω. Ο φόβος τού να γίνω «Μάρθα Βούρτση». Είναι το τελευταίο πράγμα που επιθυμώ στη ζωή μου. Όμως σκέφτηκα ότι είναι πια η ώρα να πω μερικά πράγματα, για να πάρουν ένα μήνυμα και άλλοι άνθρωποι ότι, για να μην κοροϊδευόμαστε, τα ψυχολογικά προβλήματα είναι εδώ σε όλο τον κόσμο, συνήθως καλά κρυμμένα. Για να καταλάβουν και άλλοι ότι μπορεί να τα πουν, να μη συντριβούν και να βρουν βοήθεια. Είμαστε ακόμα μια κοινωνία που το καταπιέζει, τα θέματα ψυχικής υγείας είναι το απόλυτο ταμπού. Λες: «Ρε, αγάπη μου, πήγαινε σε έναν ψυχίατρο» και σου λέει: «Τι θέλεις να πεις, ότι είμαι τρελός;».
