Με την εικόνα του στο φέρετρο ράγισαν καρδιές, καθώς και με την υποκριτική δεινότητα της Μαριλίτας Λαμπροπούλου, που μαζί με την Μαρία Τζομπανάκη τον μοιρολόγησαν (δείτε εικόνες). Λίγες ώρες μετά το τελευταίο «αντίο» σε έναν ρόλο που αγαπήθηκε από τον κόσμο τα τελευταία τρία χρόνια, ο Γιώργος Αμούτζας περιγράφει στο youweekly.gr τις συγκλονιστικές τελευταίες σκηνές του στον Σασμό του Alpha, τις αντιδράσεις που εισπράττει από τον κόσμο, ενώ αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο να ξαναδούμε τον Νικηφόρο σύντομα…
Όλα όσα είπε ο Γιώργος Αμούτζας στο Youweekly.gr
Πως ήταν η εμπειρία, να βλέπεις τη σκηνή της κηδείας του Νικηφόρου, με το σώμα σου στο φέρετρο;
Καμιά φορά ως ηθοποιοί καλούμαστε να κάνουμε πράγματα, που αν τα αναλύσεις δεν είναι και τόσο… λογικά. Είναι κομμάτι της δουλειάς μας ωστόσο, κάτι που δεν επεξεργάζεσαι εκείνη τη στιγμή για να σκεφτείς: «Παναγία μου, θα ξαπλώσω μέσα σε ένα φέρετρο, και θα μου κλείσουν το καπάκι;». Οι γύρω σου το σκέφτονται περισσότερο. Γι’ αυτό υπήρχε μεγάλη φροντίδα από την παραγωγή, είχαν ετοιμάσει τα πάντα από πριν, ώστε να γίνει η πρόβα και η προετοιμασία των ηθοποιών, που καταλαβαίνετε ότι είχαν πολύ πιο δύσκολο έργο έξω από το φέρετρο απ’ ότι εγώ που βρισκόμουν μέσα. Στην πραγματικότητα μπήκα την τελευταία στιγμή απλά για να τραβήξουμε το πλάνο. Στη συγκεκριμένη παραγωγή υπάρχει απόλυτος επαγγελματισμός, και κάνουν τα πάντα ώστε να παρέχουν τις ιδανικές συνθήκες στον ηθοποιό. Μετά από όλα αυτά, δεν μπορώ να πω ότι είχα συνειδητοποιήσει πραγματικά εκείνη τη στιγμή τι κάνω!
Όταν προβλήθηκε η σκηνή, ποιο ήταν το feedback από τους δικούς σου ανθρώπους, αλλά και από τον υπόλοιπο κόσμο;
Παρόλο που στον στενό μου οικογενειακό κύκλο αντιλαμβάνονται ότι πρόκειται για μυθοπλασία, σφίχτηκε η καρδιά τους, ταράχτηκαν γιατί είδαν ένα πολύ μακάβριο θέαμα. Από κει και πέρα, τα μηνύματα που εισπράττω από τον κόσμο για όλη την παρουσία του Νικηφόρου στον 3ο κύκλο είναι πολλά και συγκινητικά, κάτι που συμβαίνει για πρώτη φορά στην τηλεοπτική μου καριέρα. Για να το συγκρίνω με το θέατρο, τόσο καλά σχόλια ακούσαμε από τον κόσμο που μας περίμενε στα καμαρίνια της Επιδαύρου.
Υπήρχε κάποια αντίδραση στο δρόμο που σε ξάφνιασε;
Όπου κι αν πάω τις τελευταίες μέρες, ο κόσμος έχει πολύ έντονες αντιδράσεις. Είναι ένας ρόλος ο οποίος εμφανίστηκε από το πρώτο επεισόδιο της σειράς, που κυνηγούσε μαζί με τον Μαθιό, και από τότε μας συνοδεύει. Ο Νικηφόρος αγαπήθηκε από τον κόσμο, χάραξε τη δική του πορεία, έκανε τα δικά του λάθη και σωστά… Νιώθω ότι εξελιχθήκαμε μαζί.
Ήταν συγκινητικό να αποχαιρετάς τον Νικηφόρο μετά από 3 χρόνια;
Ακόμα δεν έχουμε πει το οριστικό «αντίο», και περιμένει ο κόσμος τον Νικηφόρο να εμφανιστεί σε κάποιο όνειρο των γονιών του, για να τους μαλακώσει τον πόνο -υπάρχει αυτή η πρόθεση και μέσα στο σενάριο. Άρα στην πραγματικότητα τον αποχαιρέτησα μόνο στην καθημερινή διατριβή που έκανα μαζί του, και δεν μπορώ να πω ότι έχω λυπητερά συναισθήματα. Νιώθω μόνο αγάπη και σεβασμό, σε έναν βαθμό και συγκίνηση, γι’ αυτό τον ρόλο, αλλά και για τη σειρά γενικότερα. Θέλω να πω ένα μεγάλο δημόσιο «ευχαριστώ» στην παραγωγή, στο κανάλι και στη σκηνοθετική ομάδα της σειράς, αρχικά στον Κώστα Κωστόπουλο που μου έδωσε την ευκαιρία, και στη συνέχεια στη Ζωή Φιλίππα που έχει αναλάβει επικεφαλής της σκηνοθεσίας, καθώς και στον Γιάννη Σαμπάνη και στον Κώστα Αναγνωστόπουλο.
Κλείνοντας θέλω να μου πεις πως είδες την ερμηνεία της Μαριλίτας Λαμπροπούλου, κι έπειτα της Μαρίας Τζομπανάκη, που πήραν διθυραμβικά σχόλια από το κοινό σε αυτό το «αντίο»;
Η Μαρία Τζομπανάκη, η Μαριλίτα Λαμπροπούλου και ο Δημήτρης Λάλος είναι τρεις άνθρωποι από τον «Σασμό» που θαυμάζω απεριόριστα και πλέον τους αισθάνομαι δικούς μου. Έμαθα πολλά δίπλα τους, εξελίχθηκα, και κρατάω όλες τις συμβουλές τους. Δεν είναι μόνο αυτοί οι τρεις, αλλά και ο Ορφέας Αυγουστίδης, ο Δημήτρης Ήμελλος και οπωσδήποτε ο Μιχάλης Αεράκης, αλλά θέλω να αναφερθώ και στη νέα γενιά, στον τηλεοπτικό κολλητό μου, τον Στρατή Χατζησταματίου. Όλοι αυτοί οι εξαιρετικοί συνάδελφοι, σου παρουσιάζουν μια ιδιαίτερα πλούσια γκάμα συναισθημάτων σε κάθε σκηνή, και ξέρουν πώς να την μεταδώσουν στον κόσμο. Ήταν πολύ δύσκολο ακόμα και να υποδυθώ τον νεκρό νιώθοντας την ενέργεια αυτών των ανθρώπων από πάνω μου εκείνη τη στιγμή. Δημιούργησαν μια δραματική σκηνή και ένα τελευταίο «αντίο», το οποίο ήταν ένα κόσμημα.