Πέθανε η γνωστή ελληνοϊταλίδα ηθοποιός και μοντέλο, Άννα Κανάκη

«Το αξιομνημόνευτο έτος 1962, γεννήθηκα στη Μεσσήνη της Σικελίας, σε ένα σπίτι που φίλησε ο ήλιος και βρισκόταν δίπλα στη θάλασσα. Ο πατέρας μου ήταν Έλληνας και η μητέρα μου από τη Μεσσήνη. Θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια με τρυφερότητα, ήμουν ένα κοριτσάκι με σγουρά μαλλιά με το πρόσωπό μου πάντα βυθισμένο σε ένα βιβλίο. Συνήθιζα να καταβροχθίζω τόσα βιβλία και έτσι πετούσα σε διαφορετικούς κόσμους με τη φαντασία μου. Σήμερα τα ταξίδια είναι μεγάλο πάθος για μένα. Ένα βράδυ, όταν ήμουν μόλις δεκαπέντε, έτρεχα σε μια πίστα στο νησί Vulcano όπου έκανα διακοπές με τη μητέρα μου και την αδερφή μου. Το ίδιο βράδυ εκλέχτηκα Miss Vulcano και λίγες εβδομάδες αργότερα έγινα "Miss Italia". Μετά τις εκλογές, η μητέρα μου με έφερε πίσω στην Κατάνια για να συνεχίσω το γυμνάσιο και να ολοκληρώσω τις σπουδές μου στις ανθρωπιστικές επιστήμες. Περιττό να πω ότι ήταν μια περίοδος κινουμένων σχεδίων κατά την οποία πλημμύρισα από προτάσεις για δουλειά από τη Ρώμη. Η επιστροφή στο σχολείο δεν ήταν εύκολη, η περιέργεια και οι προκαταλήψεις από άλλους μαθητές ήταν δύσκολες, φαινόταν ότι ήμουν αγενής με την πόλη μου, αλλά ήμουν ένα κορίτσι με αυτοπεποίθηση και περήφανο. Δεν ένιωθα ένοχος για κάτι που πραγματικά δεν με ένοιαζε. Ένα χρόνο αργότερα, χάρη στη δημοτικότητά μου στο Miss Italia, άρχισα να δουλεύω στην πασαρέλα για τους πιο διάσημους Ιταλούς στυλίστες. Το 1982 γνώρισα έναν νεαρό μουσικό, τον Claudio Simonetti, και παντρεύτηκα. Η Ρώμη έγινε το νέο μου σπίτι. Στην αρχή ένιωσα σύγχυση, μετά άρχισα να αγαπώ τη φωτεινή απεραντοσύνη του, χάνοντας τον εαυτό μου στην ομορφιά του παρελθόντος του και κρατώντας την ανάσα μου μπροστά σε ένα από τα χιλιάδες ρωμαϊκά ηλιοβασιλέματα ώχρας. Μετά από μερικά χρόνια, ο γάμος μου άρχισε να παραπαίει και αργότερα τελείωσε. Η νέα μου ζωή ως single ξεκίνησε στην «Αιώνια Πόλη». Ένα βράδυ, σε ένα δείπνο με έναν φίλο, που ονειρευόταν να γίνει σκηνοθέτης και συνήθιζε να πλένει τα μαλλιά του με σαπούνι, η επαγγελματική μου ζωή άλλαξε για άλλη μια φορά εντελώς. Το όνομά του ήταν Πεπούτσιο Τορνατόρε και μου έκανε μια ερώτηση: «Άννα, τα μάτια σου δείχνουν τη ζωντάνια και τη μεταβλητότητα που χαρακτηρίζουν όλους τους μεγάλους ηθοποιούς, με αυτά τα στίγματα γιατί δεν δοκιμάζεις την υποκριτική;». Δεν είχα τόσο αυτοπεποίθηση όσο εκείνος, αλλά ακολούθησα τη συμβουλή του και έκανα μια ασπρόμαυρη φωτογράφιση και συμφώνησα να συναντήσω έναν ατζέντη που πρότεινε ο Peppuccio. Ο Gigi Magni ήταν ο πρώτος σκηνοθέτης που ακούμπησε τα μάτια του στο σκοτεινό και μεσογειακό πρόσωπό μου και με κάλεσε για ακρόαση. Με κυρίευσε ο περίεργος πυρετός που κυλάει στις φλέβες όλων των ηθοποιών και από τότε ξεκίνησα το ταξίδι μου ως ηθοποιός και από τότε δεν σταμάτησα ποτέ.

Το γράψιμο μου δίνει είσοδο σε μια νέα διάσταση. Έφτασα στο απόγειο της καριέρας μου ως ηθοποιός. Βάζω τα χέρια μου σε μια βιογραφία του George Sand σε ένα διάλειμμα μεταξύ των γυρισμάτων δύο μυθοπλασιών. Στις σελίδες αυτού του βιβλίου, συναντώ τον τελευταίο εραστή του Γάλλου συγγραφέα: τον Alexandre Manceau και τον ερωτεύομαι. Ξεκινώ ένα χειρόγραφο εντελώς αγνοώντας. Μόλις γραφτεί, το έχω κάνει κριτική από δύο φίλους συγγραφέα. Η απάντηση είναι κολακευτική. Η συμβουλή τους: βρείτε έναν εκδότη. Θυμάμαι τη συγκίνησή μου όταν κράτησα το πρώτο μου «χάρτινο μωρό» στα χέρια μου. Εκείνη τη στιγμή ξέφυγα από την προηγούμενη επαγγελματική μου καριέρα. Σήμερα, είμαι σεναριογράφος, ηθοποιός και σκηνοθέτης των «μωρών» μου. Δεν βασίζομαι σε κανέναν. Είμαι ελεύθερος», είχε γράψει η ίδια στην αυτοβιογραφία της.

Πηγή: annakanakis.it