«Έζησα ως ένας άνθρωπος ανάπηρος! Βίωσα το αμαξίδιο, δεν ήξερα σε τι βαθμό θα επανέλθω» - Οι ανατριχιαστικές λεπτομέρειες της Γιάννας Τερζής για τον όγκο που αφαίρεσε
«Σήμερα, 2 χρόνια και 10 μήνες μετά...»
Η Γιάννα Τερζή τα τελευταία χρόνια είχε επικοινωνήσει με τον κόσμο, ως ένα βαθμό, το γεγονός, πως αντιμετώπιζε ένα πρόβλημα υγείας, αρκετά σοβαρό, χωρίς ωστόσο να νιώθει έτοιμη να κάνει περισσότερες αποκαλύψεις σχετικά με αυτό.
Πριν από λίγες ημέρες, η τραγουδίστρια με αφορμή τα γενέθλια της αποφάσισε να ''σπάσει'' τη σιωπή της και έτσι αποκάλυψε, πως είχε όγκο (δείτε εδώ αναλυτικά) με τη ζωή της να αλλάζει απότομα από τη μία ημέρα στην άλλη.
Την Κυριακή 3/12 με αφορμή την παγκόσμια ημέρα ατόμων με αναπηρία η Γιάννα Τερζή έκανε μια νέα ανάρτηση στο instagram αποκαλύπτοντας, πως μετά το χειρουργείο έζησε για καιρό σε αναπηρικό αμαξίδιο περνώντας το δικό της ηχηρό μήνυμα μετά την περιπέτεια της υγείας της.
Η νέα ανάρτηση της Γιάννας Τερζή μετά την αποκάλυψη του προβλήματος υγείας της
«Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα ατόμων με αναπηρία, θα ήθελα να μιλήσω και για τη δική μου εμπειρία, και ίσως στα λόγια μου βρούνε κοινά σημεία όσοι έχουν έρθει αντιμέτωποι με προβλήματα νωτιαίου μυελού και τις συνέπειες αυτών.
Μετά από 11 ώρες για την επιτυχημένη αφαίρεση του επενδυμώματος, του σπάνιου ενδομυελικού όγκου που είχα, βγήκα από το χειρουργείο. Ξύπνησα και έζησα τους επόμενους μήνες της ζωής μου ως ένας άνθρωπος ανάπηρος από τη μέση και κάτω.
Βίωσα πως είναι να μην ορίζεις το σώμα σου. Να μην αισθάνεσαι τίποτα. Να μην περπατάς. Να μην μπορείς να αυτοεξυπηρετηθείς. Να στήνεται ένα μικρό ή και μεγάλο σχέδιο για να κάνεις απλά, καθημερινά πράγματα. Κι αυτό χρειαζόταν πολύ, μα πολύ περισσότερο χρόνο και υπομονή απ’ ότι πριν.
Βίωσα το αμαξίδιο, πως να χειρίζομαι το σώμα μου σε σχέση με αυτό. Έμαθα να κάνω οτιδήποτε σε σχέση με τα πόδια μου από την αρχή, σαν μωρό, σε πορεία μηνών. Δεν ήξερα πότε θα επανέλθω, σε τί βαθμό θα επανέλθω, απλά ζούσα την κάθε μέρα προσπαθώντας για το καλύτερο, όσο έκανα αποκατάσταση.
Σήμερα, 2 χρονια και 10 μήνες μετά το χειρουργείο, δουλέυω με μια «αόρατη αναπηρία» που έχει να κάνει με την αισθητικότητα των κάτω άκρων. Έχοντας κατανοήσει απο μέσα την έννοια της αναπηρίας κι έχοντας μιλήσει με ανθρώπους που βιώνουν την αναπηρία όλη τους τη ζωή, διαπιστώνω πως αυτό που
λείπει ως νοοτροπία είναι η…
… έννοια της ΙΣΟΤΗΤΑΣ. Ναι, και εδώ.
Ακόμα κι αν η πολιτεία δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες των ανάπηρων ατόμων - που εννοείται οτι ούτε καν πλησιάζει στο πως θα έπρεπε να είναι τα πράγματα - από τους πολίτες υπάρχει η παιδεία να αντιμετωπιστούν οι ανάπηροι ως ίσοι και όχι ως κατώτεροι ανθρώποι που ζητούν οίκτο;; Όχι, δεν υπάρχει.
Πέρα από τα κλασσικά συναισθήματα φόβου, αμηχανίας, ξεβόλεματος και τη νοοτροπία προκατάληψης, διαχωρισμού και
εγκατάλειψης, ΚΑΙ η λύπηση «κρίμα τους καημένους» αλλά ΚΑΙ η εξύψωση «πως το κάνουν αυτό, είναι ΗΡΩΕΣ» είναι στην ουσία ΕΛΛΕΙΨΗ ΣΕΒΑΣΜΟΥ, έλλειψη ισότητας. Ρωτήστε τους ίδιους.
Για μένα όλα ξεκινάνε από την έλλειψη εξοικείωσης. Δεν γνωρίζουμε τους ανάπηρους. Νομίζουμε οτι είναι οι «άλλοι».
Ε φυσικά, που να τους δούμε, δεν τους δίνονται ούτε προσβασιμότητα τις περισσότερες φορές, ούτε και ίσες ευκαιρίες για να τους γνωρίσουμε, για να τους βλέπουμε διαρκώς αναμεσά μας.
Ζούμε όμως στην εποχή των social media. Αναζητήστε τους. Ακολουθήστε τους. Ρωτήστε τους. Μάθετε γι’αυτούς. Ξεκινήστε με τους @cool_crips», έγραψε η Γιάννα Τερζή.
