Τέμπη: «Σ' αγαπάω πολύ χαμογελάρα μου» - Σπαραγμός με το βίντεο που δημοσίευσε ο σύζυγος 34χρονης από τις στιγμές τους λίγο πριν την τραγωδία
Εκείνος σώθηκε γιατί βρισκόταν στην τουαλέτα
Έχουν περάσει δέκα μήνες από τη μοιραία ημέρα που τα δύο τρένα συγκρούστηκαν στα Τέμπη στερώντας τη ζωή από δεκάδες ανθρώπους. Μπορεί η κοινωνία να προχώρησε στους κανονικούς της ρυθμούς μετά από αυτή την τραγωδία, ωστόσο ιδιαίτερα οι οικογένειες των θυμάτων αδυνατούν να ξεχάσουν τι συνέβη, αφού ο πόνος για τις απώλειες που αντιμετώπισαν είναι ακόμα έντονος.
Ένα από τα θύματα είναι και η 34χρονη Αθηνά Κατσάρα, η οποία ήταν μητέρα ενός παιδιού, με καταγωγή από την Κατερίνη. Η ίδια βρισκόταν στο τρένο εκείνο το βράδυ μαζί με τον σύζυγό της, Νίκο Ζήση, ωστόσο ο ίδιος σώθηκε, καθώς την ώρα της σύγκρουσης εκείνος ήταν στην τουαλέτα του βαγονιού. Ήταν παντρεμένοι από το 2019 και είχαν αποκτήσει μαζί έναν γιο...
Δείτε επίσης: 10 μήνες μετά την τραγωδία Τέμπη - Ασκήθηκε ποινική δίωξη σε βάρος 23 ατόμων
Το σπαρακτικό βίντεο του συζύγου θύματος της σύγκρουσης στα Τέμπη
Ο Νίκος Ζήσης, λοιπόν, δημοσίευσε στον προσωπικό του λογαριασμό στο Tik Tok ένα βίντεο με τις αναμνήσεις τους, οι οποίες κάνουν τον γύρο του διαδικτύου, σημειώνοντας: «Μόνο καλές αναμνήσεις έχω να θυμάμαι από σένα Αθηνούλα μου. Ήσουν το στήριγμά μου. Σ’ αγαπάω πολύ χαμογελάρα μου». Τα like και τα σχόλια είναι καταιγιστικά!
Η σπαρακτική ανάρτηση της μητέρας του 21χρονου Τάσου που "χάθηκε" επίσης το ίδιο βράδυ
Η μητέρα του Τάσου Κουτσόπουλου που ήταν ανάμεσα στα 57 θύματα, έκανε μια πολύ σπαρακτική ανάρτηση στο Facebook. Συγκεκριμένα, περιέγραψε τα συναισθήματα της από την ημέρα που έχασε το γιο της...
«Τασούλη μου, αγόρι μου όμορφο, παιδάκι μου γλυκό, μου λείπεις πολύ. Νιώθω ότι είναι ψέμα και περιμένω να σε δω, να με πάρεις τηλέφωνο όπως κάθε βράδυ 21:00 με 22:00 για να μιλήσουμε και να μου πεις: πες κανένα νέο μαμά
Το τελευταίο τηλέφωνο που με πήρες ήταν το βράδυ που έφυγες 28/2/23. 23:05 και μου είπες «μαμά κοιμήσου θα αργήσω να φτάσω…» Και σου είπα πάρε με όταν φτάσεις θα περιμένω…
Και μετά σιωπή και μετά η καταστροφή, η κόλαση που αντίκρισα στα Τέμπη και που έψαχνα να σε βρω ανάμεσα στα άλλα παιδιά που έφευγαν, η αναμονή στο νοσοκομείο ακούγοντας τα ονόματα των επιζώντων… Ήλπιζα πως θα σε βρω πως ήσουν κάπου, κορόιδευα τον εαυτό μου.
Έφυγες? Όχι σε σκότωσαν και σκότωσαν όλη την οικογένεια μας μείναμε σε εκείνο το βράδυ που έφυγες και με ρώτησες «στεναχωριέσαι μαμά?» Στεναχωριέμαι παλικάρι μου, γιατί σε πρόσεχα πάντα και σε προστάτευα αλλά δεν μπόρεσα να κάνω τίποτα ΣΥΓΝΏΜΗ.
Σου στέρησαν τη ζωή, τα όνειρα σου μας κατέστρεψαν εμάς και τόσες άλλες οικογένειες και όμως κοιμούνται ήσυχοι χωρίς καμία τύψη, χωρίς σεβασμό, χωρίς καμία τιμωρία για να αισθανθούμε ότι συμμερίζονται τον πόνο μας, τίποτα αγόρι μου.
ΔΕΝ ΈΦΤΑΣΕΣ ΠΟΤΕ.
ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΑΚΟΜΑ.
Σ’ ΑΓΑΠΆΩ όσο δεν φαντάζεσαι και
ΜΟΥ ΛΕΊΠΕΙΣ τόσο πολύ!!!
Τάσο μου θα σου πω αυτό που σου έλεγα και σου έγραφα πάντα Σ ΑΓΑΠΏ ΠΟΛΎ μόνο που εσύ δεν μου απαντάς… κι εγώ Σ αγαπάω μαμά».
