Συγκλονίζει ο Αντρέας Μικρούτσικος για τον θάνατο της συντρόφου του: «Ένα κορίτσι 25 ετών σαν τα κρύα τα νερά...»
«Εκείνη την εποχή δεν μπορούσα να κοιμηθώ»
Αφιερωματικό χαρακτήρα είχε η Super Κατερίνα το πρωί της Τετάρτης 27 Δεκεμβρίου με κεντρικό πρόσωπο τον Αντρέα Μικρούτσικο. Άνθρωποι κοντά στον παρουσιαστή και μουσικοσυνθέτη μίλησαν για τη ζωή του και για τις συναντήσεις μαζί του, κάτι που τον συγκίνησε εμφανώς κατά τη διάρκεια της πρωινής εκπομπής. Με τη σειρά του κι εκείνος έκανε τον προσωπικό του απολογισμό, μιλώντας για το θάνατο της συντρόφου του Εύης σε ηλικία μόλις 25 ετών, καθώς και την βοήθεια που είχε τότε από τους δικούς του για να πενθήσει. Μεταξύ εκείνων και η Σοφία Βόσσου.
«Η πρώτη μας γνωριμία ήταν επεισοδιακή», θυμήθηκε χαρακτηριστικά η τραγουδίστρια ξετυλίγοντας το κουβάρι των αναμνήσεων: «Είχα πάει να δω μια συναυλία του Θάνου που έπαιζε ο φίλος μου εκεί και μου συστήνουν τον Αντρέα και κοκάλωσα. Ήταν ένας κούκλος και είχα μείνει παγωτό. [...] Χαθήκαμε, ήρθε η περίοδος του “Αχ Μαρία”, έχασε την Εύη που ήταν μαζί μας και πέρασε όλο το διάστημα του πένθους κοντά μου».
Δείτε επίσης: Ανδρέας Μικρούτσικος: Σπάραξε στο κλάμα στο πλατό του Super Κατερίνα - «Όλοι κουβαλάμε μέσα μας τα αγαπημένα μας πρόσωπα»
«Το πένθος μου ήταν πολύ βαρύ»
Από εκείνο το σημείο πήρε την αφορμή και ο Αντρέας Μικρούτσικος για να εξομολογηθεί την δική του κατάσταση εκείνη την περίοδο: «Ο θάνατος της Εύης και το πένθος μου ήταν πολύ βαρύ, ήταν αδιανόητο να φεύγει ένα κορίτσι 25 ετών σαν τα κρύα τα νερά έτσι ξαφνικά, γιατί μία μέρα ήρθε μία πληροφορία ότι έχει καρκίνο στον τράχηλο της μήτρας. Μέσα σε 8-9 μήνες “έφυγε”. Η Σοφία που ήταν κοντά μας, ήταν ο άνθρωπος που πήγα σπίτι της και έμενα. Εγώ εκείνη την εποχή δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Θυμάμαι να πέφτω στο κρεβάτι στο σπίτι της μάνας μου, καθόταν η Σοφία δίπλα με κοιτούσε και όταν με έπαιρνε ο ύπνος έφευγε. Ήταν μια ευεργετική βροχούλα πάνω μου, μια θαλπωρή ευαισθησίας και προστασίας. Έτσι αποφάσισα να πάω στο σπίτι της στα Μελίσσια για να ξεφύγω. Ήταν πολύ διακριτική απέναντί μου, πήγαινε με τα νερά μου. Θυμάμαι έβρεχε, εγώ έπαιζα στο πιάνο, ανατρίχιαζα και έλεγα “να τώρα βρέχεται η Εύη”. Ήταν συμπαραστάτης. Σιγά σιγά όλο αυτό το πένθος μας έφερε κοντά με φυσικό τρόπο».
