Νίκος Γκάνος: Η τραγική ιστορία του 41χρονου Survivor - Πέθαναν με λίγους μήνες διαφορά η αδερφή, ο αδερφός και ο πατέρας του
«Θυμάμαι, είχα πάει σε ένα πάρτι και με πήραν τηλέφωνο για να πάμε στο νοσοκομείο»
Ο Νίκος Γκάνος γεννήθηκε στις 22 Ιουλίου 1983 στην Αθήνα αν και η καταγωγή του είναι από την Καλαμάτα. Ξεκίνησε την καριέρα του στο χώρο του θεάματος όταν ήταν ακόμη στην εφηβεία, μέσω διαφημιστικών σποτ ενώ το 2004, σε ηλικία 21 ετών, συμμετείχε στην ελληνική εκδοχή του talent show, Super Idol κερδίζοντας την 3η θέση.
Σήμερα τον βλέπουμε να απασχολεί εξαιτίας της συμμετοχής του στην ομάδα των διάσημων στο Survivor, μετά από αρκετό καιρό, τις πρωινές εκπομπές - κι όχι μόνο... Τι γνωρίζετε, όμως, πραγματικά για τον Νίκο Γκάνο; Το Youweekly.gr θα μοιραστεί μαζί σας κάποια συμβάντα στη εφηβική του ηλικία που τον στιγμάτισαν... Η ζωή του δεν ήταν πάντα στρωμένη με ροδοπέταλα...
Νίκος Γκάνος: Πως έχασε την οικογένειά του
Ο Νίκος Γκάνος σε ηλικία μόλις 14 ετών έχασε την αδερφή του από τροχαίο ενώ στα επόμενα 2 χρόνια έχασε τον αδερφό του αλλά και τον πατέρα του.
«Η πιο δύσκολη στιγμή της ζωής μου ήταν όταν στα 14 μου έχασα την κατά δυο χρόνια μεγαλύτερη αδερφή μου, Μαρία. Ήταν ο πρώτος θάνατος στην οικογένεια και μας συγκλόνισε καθώς ήταν εντελώς απρόσμενο. Θυμάμαι, είχα πάει σε ένα πάρτι και με πήραν τηλέφωνο για να πάμε στο νοσοκομείο. Δεν θα τις ξεχάσω ποτέ αυτές τις ώρες», είχε δηλώσει χρόνια πριν σε συνέντευξή του στο περιοδικό ΟΚ ο τραγουδιστής.
Δείτε επίσης: Νίκος Γκάνος: Όταν ο παίκτης του Survivor αποχώρησε επεισοδιακά από την εκπομπή της Ναταλίας Γερμανού - «Πέρασα πολύ άσχημα»
«Μετά την αδερφή μου ακολούθησαν μερικούς μήνες μετά ο αδερφός μου, Γιάννης και ύστερα από έναν χρόνο ο πατέρας μου. Έχω εξοικειωθεί με τον θάνατο και με την ιδέα ότι κάποιον που αγαπώ μπορεί ανά πάσα ώρα και στιγμή να τον χάσω. Ομολογώ ότι για ένα μεγάλο διάστημα το σπίτι αυτό ήταν το σπίτι του τρόμου για εμένα. Ακολουθώντας την παράδοση – που δεν ξέρω τελικά πόσο βοηθάει τους ανθρώπους που χάνουν ένα αγαπημένο τους πρόσωπο – έμενα σε έναν χώρο όπου οι καρθέτες ήταν καλυμμένοι με πανιά και υπήρχαν παντού φωτογραφίες των αγαπημένων μας, δίπλα σε καντήλια που ήταν μέρα νύχτα αναμμένα. Είχα έναν χρόνο να ακούσω μουσική ή να δω τηλεόραση. Όλο αυτό, όπως καταλαβαίνεις, έκανε το κλίμα στο σπίτι πολύ βαρύ και έχω καταλήξει ότι δεν μας βοήθησε να ξεπεράσουμε τον πόνο. Το πρώτο διάστημα θυμάμαι, έβλεπα την αδελφή μου στον ύπνο μου και ξυπνούσα κλαίγοντας γιατί συνειδητοποιούσα ότι είναι όνειρο και δεν θα την ξαναδώ».
