Παπαδάκου για Survivor 1: "Μας είχαν δώσει ζωντανό φίδι, έπρεπε να το σκοτώσουμε για να το φάμε"
"Περνούσε δηλητήριο στα χέρια μου και παρακαλούσα 2 ημέρες να με φροντίσουν"
Με αφορμή τις συνθήκες του φετινού Survivor που έχουν φτάσει στο απροχώρητο την υγεία της Έλενας Κρεμλίδου το Youweekly.gr φέρνει στο φως μια συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στο περιοδικό YOU και στην Τζώρτζια Συρίχα, η Ορθούλα Παπαδάκου το 2017 λίγο μετά την αποχώρησή της από το Survivor 1.
Από τις δηλώσεις που θα διαβάσετε παρακάτω θα συνειδητοποιήσετε σίγουρα πως το φετινό Survivor είναι σαν ένα μικρό λούνα πάρκ.
Οι αποκλειστικές αποκαλύψεις στο περιοδικό YOU από την Ορθούλα Παπαδάκου για το Survivor
Παρακολούθησες καθόλου «Survivor»; Κι αν ναι, ποιες είναι οι πρώτες σου εντυπώσεις;
Ναι, έχω δει στιγµιότυπα, αλλά πιστεύω ότι το δικό µας «Survivor» ήταν πολύ πιο σκληρό και πιο... survivor. Θεωρώ γελοίο, επίσης, σε ένα τηλεοπτικό παιχνίδι επιβίωσης η µία οµάδα να ονοµάζεται οµάδα διασήµων... Πιστεύω ότι είναι λάθος του καναλιού, που διαχωρίζει µε αυτόν τον τρόπο τους παίκτες. Σε ένα τέτοιο παιχνίδι πας για την εµπειρία, για το έπαθλο και θέλεις να ξεπεράσεις τον εαυτό σου. Υπάρχουν, βέβαια, και αυτοί που πάνε γιατί πιστεύουν ότι θα πάρουν δηµοσιότητα.
Ποιες ήταν οι συνθήκες που περάσατε τότε στο «Survivor» και ποιες οι διαφορές µε τις τωρινές;
Πιστεύω ότι οι δικές µας συνθήκες ήταν πιο δύσκολες (περιβάλλον, φαγητό, εργαλεία, ρουχισµός)... Στο πρώτο κιόλας επεισόδιο αυτού του «Survivor» ένας παίκτης έπαθε θλάση και εµφανίστηκε κατευθείαν γιατρός. Εµείς φτάσαµε στη λιποθυµία για να έρθει γιατρός. Από τα χέρια µου περνούσε δηλητήριο από σαρανταποδαρούσα και παρακαλούσα δύο ηµέρες να µε φροντίσουν. Το νερό που είχαµε για κάθε ηµέρα ήταν τρία µπουκάλια για κάθε παίκτη. Εδώ απ’ όσο έχω δει, το νερό το χρησιµοποιούν απεριόριστα και χωρίς σκέψη. Υπήρχε παιχνίδι στο οποίο παρότι είχαµε µατώσει στα χέρια και τα πόδια µας από τους κορµούς που ανεβαίναµε, δεν µας έδωσαν νερό να πλυθούµε και αναγκαστήκαµε να πλυθούµε µε το νερό της θάλασσας. Κάτι, επίσης, που µου έχει κάνει τροµερή εντύπωση είναι πόσο συχνά τους δίνουν τροφή.
Εµείς πέρα από την αρχική τροφή (5 κιλά ρύζι, 5 κιλά αλεύρι και 3 κονσέρβες), µας δόθηκε η δυνατότητα να κερδίσουµε σε παιχνίδι ένα ζωντανό φίδι, που έπρεπε να σκοτώσουµε για να φάµε. Εδώ οι παίκτες τρώνε µέρα παρά µέρα. Εµείς δύο φορές µαζευτήκαµε και είπαµε ότι αν δεν µας έφερναν φαγητό δεν θα συνεχίζαµε. Οι συνθήκες ήταν πολύ άσχηµες. Τα βασικά µας εργαλεία ήταν ένας Swiss army σουγιάς, ένα won, τρία µεγάλα µαχαίρια και δύο αγκίστρια (όχι πριόνι, ψαροντούφεκο, σφυρί, σχοινί, πρόκες, κουβέρτες, µαχαιροπίρουνα κ.λπ.).
Επίσης, οι παίκτες που επιλέχτηκαν από την παραγωγή είχαν διαφορετικές ηλικίες, επαγγέλµατα και δεν ήταν όλοι «σφίχτες» και µε κοιλιακούς. Εµάς ήταν διαφορετικός ο τρόπος διεξαγωγής των παιχνιδιών. Δεν κέρδιζε όποιος φτάσει στους δέκα, αλλά έπαιζε όλη η οµάδα για µια νίκη και συµµετείχαν όλοι στα παιχνίδια.
