Το φως και τα σκοτάδια της: Η Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου ανοίγει για πρώτη φορά την καρδιά της στο YOU
«Η απώλεια της μαμάς μου είναι μια πληγή που δεν θα κλείσει ποτέ!»
Η επιβλητική παρουσία της, η ginger απόχρωση των μαλλιών της και το βαθύ γαλανό βλέμμα της σε προστάζουν να την προσέξεις και να καρφωθείς επάνω της. Εάν ακούσεις και το μικρό της όνομα; Ε τότε αποκλείεται να την ξεχάσεις! Η Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου, η αυστηρή διοικητής του τμήματος στο επιτυχημένο IQ160 του STAR γίνεται ένας χείμαρρος αποκαλύψεων της ζωής της στο YOU. Οι κακοποιητικές συμπεριφορές, οι σεξουαλικές παρενοχλήσεις, τα “σκοτάδια” της και το φως, ο γάμος και η νοικοκυροσύνη, όλα σε πρώτο πλάνο για την γοητευτική πρωταγωνίστρια που δεν μασάει τα λόγια της.
Όταν έχεις Μακεδονομάχο παππού πως γίνεται εσύ να είσαι χαμηλών τόνων; Όταν έχεις μεγαλώσει σε σπίτι καλλιτεχνικό πως γίνεται να αποφύγεις τα καλλιτεχνικά μονοπάτια; Όταν είσαι γνήσια Σκορπίνα πως γίνεται να μην ζεις με πάθος;
Από την Τζώρτζια Συρίχα
Η εξομολόγηση της Μαρούσκας Παναγιωτοπούλου στο περιοδικό YOU
Το περίμενες ότι το IQ160 από την πρώτη κιόλας μέρα της προβολής του στο STAR θα κερδίσει αμέσως τους τηλεθεατές;
Είχαμε καταλάβει ότι ήταν μια ωραία δουλειά στην οποία συμμετέχουμε και αυτό ήταν το εχέγγυο και το όπλο που κρατούσαμε στα χέρια μας, αλλά τόσο ενθουσιώδη υποδοχή από το κοινό, ακόμα και εγώ που είμαι φύσει αισιόδοξος άνθρωπος, πραγματικά δεν την περίμενα.
Σε θυμάμαι κυρίως σε “αυστηρούς” ρόλους στα περισσότερα σήριαλ, σε φέρνω στο μυαλό μου στο L.A.P.D και τώρα υποδύεσαι την Σοφία Χαριτάκη, μια αρχηγό τμήματος. Πιστεύεις ότι σε προτιμάνε σε τέτοιους χαρακτήρες λόγω του δυναμικού χαρακτήρα σου;
Έχω έναν δυναμισμό αλλά έχω και πολλές ευαισθησίες, και τα δυο τα κρατάω σε μια ισορροπία. Θεωρώ λοιπόν ότι μάλλον λόγω αυστηρών χαρακτηριστικών, ή λόγω μπάσας φωνής, προφανώς τους βγάζω κάτι και με επιλέγουν για ρόλους πιο αυστηρούς που έχουν κάποιο κύρος.
Βρίσκεις ομοιότητες και διαφορές του χαρακτήρα σου με τον ρόλο;
Ναι, και εγώ όταν βάλω κάτι στο μυαλό μου θέλω να γίνει, αλλά πιο κοντά έρχομαι με την άλλη πλευρά της Σοφίας, την πιο ανθρώπινη, φροντίζω τους άλλους, ιδιαίτερα τους δικούς μου ανθρώπους και αναλαμβάνω συχνά τον ρόλο της μητέρας και της δασκάλας. Διαφέρουμε στο ότι η Σοφία έχει αφήσει την προσωπική της ζωή στην άκρη, όπως θα φανεί εκ των υστέρων, λόγω καριέρας, σε αντίθεση με εμένα που προσπαθώ να κρατάω μια ισορροπία, χωρίς να τα καταφέρνω πάντα,.
Το όνομα Μαρούσκα από που προκύπτει;
Το όνομά μου ήταν ανέκαθεν σήμα- κατατεθέν. Με βάφτισαν Μαρία, αλλά ο παππούς της μητέρας μου ήταν Σέρβος Μακεδονομάχος με τον Παύλο Μελά, που ερωτεύτηκε την γιαγιά μου στην Ελλάδα. Το πραγματικό του όνομα ήταν Στάλε Ιλιόφσκι, αλλά για να μείνει εδώ, έπρεπε να ελληνοποιηθεί για αυτό και μετονομάστηκε σε Γιάννης Δαμιανίδης. Δεν θα ξεχάσω στους “Δυο ξένους” που έφαγα αρκετή καζούρα με το Μαρούσκα και ψιλουπέφερα, αλλά όλα καλά...(γέλια)
Με μπαμπά σκηνοθέτη, υπήρχε περίπτωση να γίνεις κάτι άλλο;
Παρόλο που έπαιζα και τραγουδούσα από μικρή ηλικία σε όλες τις σχολικές θεατρικές παραστάσεις, το αποφάσισα συνειδητά στην Γ' Λυκείου, σε αντίθεση με την αδερφή μου Βίκυ που το είχε δηλώσει στους γονείς μας από την Δ' δημοτικού. Εκείνη τελείωσε την δραματική σχολή αλλά στην συνέχεια πέρασε πίσω από τις κάμερες, σαν βοηθός σκηνοθέτη.
Τι αναμνήσεις επομένως έχεις από το σπίτι σας που ήταν κέντρο επώνυμων διερχομένων;
Θυμάμαι τον πατέρα μου που αν και ήταν με εμάς πολύ φροντιστικός, όποτε δούλευε να ζητάει την απομόνωσή του και εμείς να σεβόμαστε απόλυτα την επιθυμία του. Θυμάμαι να πηγαίνουμε μαζί του στα γυρίσματα σε μια σειρά της ΕΡΤ, εσωτερική παραγωγή, που δυστυχώς δεν βγήκε ποτέ, και να τον θαυμάζω όταν τον έβλεπα να δουλεύει πίσω από τις κάμερες. Εγώ όμως για κάποιο λόγο μαγευόμουν και με ιντρίγκαρε το “μπροστά”...
Οι γονείς σου είχαν αντιρρήσεις εφόσον γνώριζαν τα δύσκολα του επαγγέλματος;
Οι γονείς μας ήταν πάντα δημοκρατικοί άνθρωποι και βοηθητικοί, ποτέ δεν έλεγαν “μη” ή “απαγορεύω”. Συζητούσαμε στο σπίτι μας τα πάντα όλα, μου ανέφεραν όλες τις δυσκολίες, η μητέρα μου όμως που ναι μεν ήταν νοσηλεύτρια αλλά πιο καλλιτεχνική φύση από τον μπαμπά, το περίμενε. Όταν με ρώτησαν εάν είμαι βέβαιη για την απόφασή μου και τους απάντησα θετικά, με άφησαν να πετάξω...
Έχουν υπάρξει στιγμές που δεν χτυπούσε το τηλέφωνο και η τσέπη ήταν άδεια;
Φυσικά και υπήρχαν δύσκολες στιγμές απελπισίας. Αλλά, σε αυτή την δουλειά πάντα όταν πήγαινα να απογοητευτώ, σα να γινόταν κάτι μαγικό, μάλλον από το Σύμπαν, που μου έλεγε “μην τα παρατάς”. Η αλήθεια είναι ότι νιώθω από τις τυχερές στον χώρο που δουλεύω σχεδόν συνέχεια στο θέατρο, αν και δεν έχω γίνει πλούσια από εκεί. Έχω ταχθεί όμως σε αυτό το επάγγελμα και το υπηρετώ πιστά.
Το τραγούδι πως σου προέκυψε;
Τραγουδούσαμε συνέχεια στο σπίτι μας, η μουσική ήταν μέρος της ζωής μας, οπότε το τραγούδι ήταν το χόμπι μου. Η μαμά μου ήταν εξαιρετικά καλλίφωνη με φοβερό αυτί, ο μπαμπάς μου επίσης και διοργανώναμε εκπληκτικές βραδιές.
Εσύ για ένα χρονικό διάστημα εμφανιζόσουνα σε ρεμπετάδικο;...
Ναι για μεγάλο χρονικό διάστημα κιόλας. Ήταν η περίοδος που έκανα παράλληλα το σήριαλ “Χαρά αγνοείται”, θέατρο και εμφανίσεις στο τραγούδι ταυτόχρονα. Κοιμόμουνα 3 ώρες την ημέρα, οπότε κάποια στιγμή δεν άντεξα, μπήκα με υπερκόπωση στο νοσοκομείο, αλλά παρά τις αντιξοότητες δεν το έβαλα κάτω. Είχα έναν παιδικό ενθουσιασμό που τον έχω ακόμα και με ξετρέλαιναν όλα όσα έκανα, παρασυρόμουν και δεν πρόσεχα όπως έπρεπε τον εαυτό μου.
Θυμάσαι κάποιον ηθοποιό που θαύμαζες ιδιαίτερα;
Κάποια στιγμή σε μικρή ηλικία είχα συναντήσει τον Αλέκο Αλεξανδράκη και είχα μαγευτεί. Ήταν ένας κύριος και πολύ ωραίος άντρας... Δεν θα ξεχάσω όμως ότι στα πρώτα μου βήματα με βοήθησε πολύ ένας άλλος θρύλος, ο Γιώργος Κωνσταντίνου, που με πήρε από το χέρι και μου έμαθε πολλά χρήσιμα πράγματα μετέπειτα για την τηλεοπτική μου πορεία.
Εάν γύριζες τον χρόνο πίσω τι δεν θα ξαναέκανες;
Λάθη θα ήθελα να ξανακάνω, γιατί από αυτά μαθαίνουμε. Αν και η αποτυχία με τρομάζει δεν θέλω να την αποφεύγω. Δεν θα ήθελα όμως να ξανακάνω τα ίδια λάθη, θα προτιμούσα να κάνω καινούργια που θα με διδάξουν ακόμη περισσότερα πράγματα. Επίσης δεν θα ήθελα να αδικήσω ποτέ ξανά κάποιους ανθρώπους, που δεν τους αδίκησα φυσικά από πρόθεση, και στην συνέχεια τους ζήτησα “συγνώμη” που είναι η αγαπημένη μου λέξη. Τέλος η αδικία είναι από τα “κόκκινα πανιά” μου, με παγώνει και με σοκάρει ακόμα και τώρα που έχω μια εμπειρία ζωής και νομίζω ότι τον εαυτό μου δεν τον έχω υπερασπιστεί όπως θα έπρεπε σε άδικες στιγμές.
Έχει χρειαστεί όμως να υπερασπιστείς συνάδελφό σου για αδικία που έχει βιώσει;
Βεβαίως, όπως και με έχουν υπερασπιστεί. Σε καμμία περίπτωση δεν θα μπορούσα να μην υπερασπιστώ κάποιον εάν νιώσω ότι αδικείται, πνίγομαι...
Έχεις φύγει από κάπου όταν ένιωσες ότι σε αδικούν;
Έχω ανεχτεί πράγματα από ανασφάλεια ή από φόβο, γιατί αυτή η δουλειά έχει και ανασφάλεια και φόβο. Είμαι της άποψης ότι όταν αδικείσαι η φυγή δεν είναι λύση, η μάχη είναι η λύση, να μείνεις εκεί και να παλέψεις για την αδικία. Πολλές φορές τα έχω βάλει για αυτό με τον εαυτό μου, μαζί του είμαι πολύ σκληρή και αυστηρή, έχω χτυπήσει πολύ άσχημα εμένα, ίσως περισσότερο από ότι θα έπρεπε...
Έχεις πει ποτέ τα παρατάω;
Ναι φυσικά είμαι άνθρωπος των άκρων άλλωστε. Έχω απέραντη υπομονή αλλά όταν θα φτάσω στα όριά μου μπορώ να τα διαλύσω όλα.
Ζήλεια και ανταγωνισμό έχεις ζήσει;
Βέβαια και μάλιστα από τις πρώτες κιόλας δουλειές. Μέχρι αγκωνιά έχω φάει στη σκηνή για να πάω πιο κει... Υπήρχαν ακόμα και άνθρωποι που με απομόνωσαν όταν ήμουνα στο πρώτο έτος για να μην βγαίνω μπροστά λέγοντάς μου “έχεις χρόνια μπροστά σου εσύ”. Το έβλεπα ως αστείο, αλλά δεν ήταν καθόλου αστείο, από ότι κατάλαβα εκ των υστέρων. Όπως και να έχει προσπαθώ κάθε φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο να μπαίνω στα παπούτσια του άλλου και να κατανοώ από που προέρχεται μια τέτοια συμπεριφορά και πιστεύω ότι αυτό είναι και το κλειδί για να τις αντιμετωπίσεις.
Το θέατρο απαιτεί δημόσιες σχέσεις, “αυλή” σε κάποιες περιπτώσεις για να ενταχτείς μέσα στο σύστημα. Έχεις βρεθεί εσύ ποτέ μπροστά σε τέτοιες καταστάσεις;
Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν ξέρω πως να το ερμηνεύσω, δεν μπορώ να προσποιούμαι, δεν γίνεται να μιλάω σε κάποιους που δεν συμπαθώ και να τους δείχνω κάτι άλλο, “γράφεται” στο πρόσωπό μου. Δεν είμαι καλή στις δημόσιες σχέσεις, ζηλεύω κάποιους που μπορούν και κάνουν, έχω ευχηθεί να μπορούσα να είμαι πιο ευέλικτη. Με τον Θέμη Μουμουλίδη που τον θεωρώ και Πυγμαλίωνά μου και συνεργαζόμασταν χρόνια στο θέατρο, η σχέση μας ήταν στην αρχή καθαρά συναδελφική, άσχετο εάν στην πορεία γίναμε και καλοί φίλοι.
Χαστούκια έχεις φάει από δουλειές;
Φυσικά, είναι δυνατόν να μην έχω φάει; Οι καλλιτέχνες είμαστε ναι μεν πλάσματα ευαίσθητα όπως και ανασφαλή και εγωκεντρικά. Είναι δυνατόν όταν υπάρχει τέτοιος ανταγωνισμός και συνεχής ακύρωση να μην αναπτύξεις άμυνες και να μην φας χαστούκια είτε δικαιολογημένα είτε αδικαιολόγητα;
Σε περιστατικά που σε πόνεσαν πως αντιδράς;
Σαφέστατα έχω σωπάσει από φόβο σε μικρότερη ηλικία, αλλά σε μεγαλύτερη περνάω το... κόκκινο. Παλαιότερα σε μια κακή συμπεριφορά αντιδρούσα με τον τρόπο μου εκείνη την στιγμή, στη συνέχεια κλεινόμουνα στο δωμάτιό μου και αναρωτιόμουνα γιατί συνέβη αυτό, τώρα πια όχι.
Σεξουαλική παρενόχληση έχεις δεχτεί;
Ναι έχω υποστεί. Έχω γνωρίσει τις συμπεριφορές κάποιων που είχαν εξουσία, την καταχράστηκαν και με έκαναν έξαλλη.
Επομένως δεν έπεσες από τα σύννεφα όταν κατά την διάρκεια της πανδημίας βγήκαν στην επιφάνεια τέτοιες συμπεριφορές;
Όχι καθόλου δεν έπεσα από τα σύννεφα, άλλωστε δεν καθόμουνα σε κανένα συννεφάκι, στον ίδιο χώρο είμαστε και τα βλέπαμε. Απλώς δεν περίμενα το μεγάλο μέγεθος αυτών των συμπεριφορών. Δυστυχώς όπως φάνηκε ο δικός μας κλάδος βάλλεται από παντού και είμαστε στον αέρα με αποκορύφωμα την κατάργηση του πτυχίου μας.
Με την Σούλη Σαμπάχ που μετά τον θάνατό της έκανες μια συγκινητική ανάρτηση στο Instagram τι σε έδενε;
Εκτός του ότι αυτή η γυναίκα με έχει βοηθήσει πολύ στα πρώτα μου βήματα, είχε πολλά κοινά χαρακτηριστικά με την μαμά μου που έχασα επίσης πριν από 5 χρόνια και μου την θύμιζε πολύ. Μου είχε ανοίξει την αγκαλιά της και είχαμε δεθεί ιδιαίτερα στα γυρίσματα για αυτό έγραψα αυτό που είχα στην ψυχή μου μαθαίνοντας για την απώλεια αυτή.
Αν έμπαινες σε μια χρονομηχανή, σε ποια εποχή θα ήθελες να ταξιδέψεις;
Θα ήθελα να είμαι στην περίοδο της Αναγέννησης και στην Αρχαία Ελλάδα. Θεωρώ ότι θα ήμουνα η Ασπασία και θα έβλεπα πως γεννήθηκαν στην εποχή τους τόσα πράγματα και τι τους ώθησε σε αυτό.
Ανοιχτές πληγές έχεις;
Ναι και προσπαθώ να τις λύσω κάνοντας την δική μου ζωή και την ζωή των ανθρώπων γύρω μου πιο λειτουργική. Μεγάλη πληγή για εμένα ήταν η απώλεια της μαμάς μου, μια πληγή που δεν θα κλείσει ποτέ ότι και να κάνω. Θεώρησα ότι ορφάνεψα και ενώ αισθανόμουνα μόνιμα 18 χρονών, ξαφνικά αισθάνθηκα 120. Με το που έφυγε εκείνη ένιωσα σα να έπεσαν πιο βαριά όλες οι ευθύνες - που τόσο καιρό κάπως πάλευα – στην πλάτη μου που τις κουβαλούσα τόσα χρόνια...
Πως το διαχειρίστηκες;
Επειδή είμαι ένας άνθρωπος που έχω πέσει πολλές φορές στα πατώματα, που έχω σκάψει από κάτω και έχω μπει και έχω καταφέρει να αναγεννηθώ, είμαι σαν μικρό φοινικάκι δηλαδή, ήταν η μόνη περίοδος της ζωής μου που δεν μπορούσα να κάνω αυτό που κάνω και ζήτησα βοήθεια. Ήταν καθηλωτικό αυτό που ένιωθα που έφτασε στα όρια της αυτοκαταστροφής... Σαφέστατα είχα και ανθρώπους γύρω μου που με τράβηξαν από τον βυθό αλλά λειτούργησε και το δικό μου αίσθημα της αυτοσυντήρησης.
Από επιλογή δεν παντρεύτηκες μέχρι σήμερα ή η νύφη το έχει σκάσει;
Δεν μου έχουν κάνει ποτέ πρόταση γάμου. Όλοι οι πρώην μου σύντροφοι, ακόμα και οι πιο επαναστάτες, είναι σήμερα παντρεμένοι με παιδιά. Βέβαια έχω μια υπέροχη σχέση και σκέφτομαι ότι ποτέ δεν είναι αργά (γέλια)
Ο σύντροφός σου είναι από τον χώρο;
Όχι είναι ένας κανονικός άνθρωπος! Είναι γραφίστας -και εκείνου η δουλειά έχει καλλιτεχνική φύση - και δουλεύει και εκείνος πολύ.
Να υποθέσω ότι μπορεί να παντρευτείς στα κρυφά;
Καθόλου κρυφά... Παρτάρα θα κάνω, άμα είναι να το κάνω θα το κάνω καλά.
Έρωτας για σένα τι είναι;
Η πεμπτουσία της ζωής
Θέατρο κάνεις;
Είμαι παιδί του θεάτρου εγώ. Κάναμε μια πολύ επιτυχημένη παράσταση στο “Από Μηχανής” με εκλεκτούς συναδέλφους και συζητάω για καινούργια πράγματα.
Έχεις παίξει σε άδειες καρέκλες;
Όχι εντελώς σε άδειες... Σε δύσκολες περιόδους ναι μεν μπορεί να απογοητευτώ, αλλά το ότι αυτοί οι όποιοι ελάχιστοι άνθρωποι ήρθαν να με δουν, με κάνουν πιο δυνατή και με πεισμώνουν ώστε να παίξω ακόμα καλύτερα.
Νοικοκυρά είσαι;
Όχι. (γέλια) Μου αρέσει η καθαριότητα αλλά βαριέμαι φρικτά τις δουλειές του σπιτιού, δεν με λες παστρικοΘοδώρα σε καμμία περίπτωση. Πολλές φορές εάν κάνω κάποια δουλειά κοιτάω προς τα πάνω και λέω στη μαμά μου “Μανούλα είσαι περήφανη ε;”
Περισσότερα στο νέο τεύχος του YOU που κυκλοφορεί σήμερα, Τετάρτη 24/5, σε όλα τα περίπτερα μόνο με 1,50 ευρώ
