Πάτρα: «Η απάθεια της Ρούλας στις κηδείες μας έκανε να...» - Νέα μαρτυρία καταπέλτης για την Πισπιρίγκου
«Ο Μάνος ήταν να ανοίξει η γη να τον καταπιεί»
Κάθε μέρα μια νέα μαρτυρία έρχεται στο φως της δημοσιότητας για την υπόθεση της Πάτρας. Το πρωί της Τρίτης 12/4 μίλησε στον αέρα του «Πρωινού» ένας διαιτητής και φίλος της οικογένειας, ο οποίος είχε παρευρεθεί στις 2 από τις 3 κηδείες των κοριτσιών και μετέφερε το κλίμα από εκείνες τις ημέρες.
Η νέα μαρτυρία για τις κηδείες των κοριτσιών στην Πάτρα
«Έχω πέσει από τα σύννεφα! Εγώ είχα επαφή μαζί τους μέχρι πριν από μερικούς μήνες. Επειδή κι εγώ έχω μικρό παιδί, κοριτσάκι, συναισθηματικά είχα δεθεί, είχα φορτιστεί… Πραγματικά είχα τρελαθεί! Δηλαδή από το 2019, από την Μαλένα και μετά είχα συγκλονιστεί.
Είχα πάει στις πρώτες δύο κηδείες, δεν πήγα στην Τζωρτζίνα. Μετά την πρώτη κηδεία, θυμάμαι είχα μείνει άυπνος για ένα μήνα από τη στεναχώρια μου. Στην πρώτη κηδεία λιγομίλητη ήταν η μάνα, λιγομίλητος ο πατέρας… Ήταν μία μάνα στεναχωρημένη, βλέποντας ένα παιδάκι μέσα σε μία κάσα ένα μέτρο, σε ένα λευκό φέρετρο, ένα κοριτσάκι με στεφάνι στο κεφάλι, υπάρχει ένας πανικός.
Δεν είδαμε στα πρόσωπά τους κάτι.
Ήταν ζαμάν φου η Ρούλα μετά τις κηδείες, αυτό είχε ακουστεί! Κοιτάξτε να δείτε, ειλικρινά δεν μπορώ να γίνω ψυχολόγος στις κηδείες των παιδιών. Εγώ απλά εκείνο που έχω να σας πω είναι ότι βλέποντας την Ρούλα Πισπιρίγκου από την πρώτη συνέντευξη που είχε δώσει, δυστυχώς κατάλαβα ότι κάτι δεν πάει καλά, εκεί πραγματικά ήταν μία άλλη Ρούλα.
Η απάθειά της, η συμπεριφορά της, μίλαγε σαν να μην ένιωθε τίποτα…
Η Ρούλα έχει βάλει τρία παιδιά στο χώμα και μίλαγε σαν να μην τρέχει τίποτα, δεν ξέρω τι να πω… Όλα καλά και ωραία… Το νύχι, το μαλλί κι όλα καλά! Έχω δει μανάδες να θάβουν τα παιδιά τους και να θέλουνε να μπούνε μέσα στον τάφο, η Ρούλα ψύχραιμη, ήρεμη, δεν έβγαλε κάποιο ιδιαίτερο συναίσθημα… Ο Μάνος έδειχνε πολύ πιο στεναχωρημένος!
Ειδικά στην πρώτη, ο Μάνος ήτανε να ανοίξει η γη να τον καταπιεί.
Μέχρι και πριν από πέντε μήνες που το τρίτο παιδάκι είχε μείνει ανάπηρο, ανεβάζανε story που τραγούδαγε ο Μάνος σε ένα live και είχε πάει η Ρούλα και τον τράβαγε βίντεο… Το μυαλό δυστυχώς δεν πήγε σε κανέναν… Μέχρι πριν από ενάμιση δύο χρόνια υπήρχε ένα προφίλ για πάρα πολλά χρόνια. Νομίζω ότι είναι το προφίλ που κράτησε η Ρούλα και μετά έφτιαξε ο Μάνος Δασκαλάκης ένα δικό του προφίλ. Εκεί προφανώς είχαν υπάρξει προβλήματα ήδη στο σπίτι και όλα τα σχετικά», λέει ο φίλος της οικογένειας και συνεχίζει:
«Πήγε σαν τον Brad Pitt να καταθέσει… Ο Μάνος έτσι ήταν και έτσι θα είναι σε όλη του τη ζωή. Έτσι ντύνεται, προσέχει τον εαυτό του…
Δεν ξέρω αν ξεγελιόμαστε αλλά γνωρίζοντας τον Μάνο 15 χρόνια τώρα, θρηνεί για τα παιδιά του. Θεωρώ ότι πέρα από την ενοχή του σε όλα αυτά που συνέβαιναν στο σπίτι του και πολύ πιθανόν τα ήξερε και δεν ανέφερε κάτι για να σωθεί τουλάχιστον έστω ένα παιδί και φτάσαμε σε αυτό το μοιραίο αποτέλεσμα, δεν θεωρώ ότι έχει κάποια ανάμειξη…».
«Αν σε ξαναδώ να κάνεις στο παιδί απότομα...»
Η υπόθεση της Πάτρας φαίνεται να έχει αρκετό μέλλον μπροστά της, καθώς από τη μέρα που προφυλακίστηκε η Ρούλα Πισπιρίγκου ανοίγουν ολοένα και περισσότερα στόματα. Μια νέα και αρκετά συγκλονιστική είδηση ήρθε στη δημοσιότητα από φίλο του Μάνου την Παρασκευή 8/4 στο Πρωινό.
Το φιλικό πρόσωπο, όπως περιέγραψε ήταν αρκετά κοντά στην οικογένεια και έζησε από πρώτο χέρι την κατάσταση της Τζωρτζίνας, όσο εκείνη ήταν στο σπίτι σε καροτσάκι. Η Ρούλα σύμφωνα με εκείνον δεν είχε την καλύτερη μεταχείριση στο παιδί της με αποτέλεσμα να γίνονται συχνά ξεσπάσματα.
«Δεν συμπαθούσε καμία γυναίκα, με όλες τσακωνόταν, πάντα έβρισκε κάτι πάνω τους που την ενοχλούσαν (π.χ. αυτή είναι ψεύτρα, αυτή μοιάζει έτσι ειρωνικά, αυτή βρωμάει) όλο τέτοιες ασυναρτησίες, ότι αυτή είναι η σωστή, η λογική, η όμορφη, ότι είναι ανώτερη. Η Ρούλα στην εντατική όχι μόνο έφευγε τα βράδια, αλλά όταν ήταν εκεί το μυαλό της αντί να είναι στο παιδί ήταν να παραγγέλνει να φάει κινέζικο, ή πού θα πάει για μπάνιο, να κάνει ηλιοθεραπεία και φάει σουβλάκια.
Αντιθέτως, ο Μάνος καθόταν όλη την πρώτη εβδομάδα που το παιδί διασωληνώθηκε στην εντατική χωρίς να φύγει καθόλου, καθώς πήγαινα κι εγώ τα βράδια όταν σχόλαγα από την δουλειά μου και καθόμουν μαζί του μέχρι το μεσημέρι της άλλης μέρας που θα έκαναν ενημέρωση οι γιατροί. Ήρθε η στιγμή που την αποσωλήνωσαν την Τζωρτζίνα, διαπιστώθηκε ότι έχει μεγάλη εγκεφαλική βλάβη και ενώ η Τζωρτζίνα γύρισε σπίτι με ένα τόσο σοβαρό πρόβλημα, η Ρούλα ήθελε και ταξιδάκια μονοήμερα, αφήνοντας το παιδί να το φυλάει η μητέρα του Μάνου.
Οι μόνοι που ήταν κοντά στην Τζωρτζίνα ήταν ο παππούς, ο πατέρας του Μάνου, η γιαγιά, η μάνα του Μάνου και ο σύντροφος της μητέρας του Μάνου, εφόσον οι γονείς του είναι χωρισμένοι από μικρό παιδί που ήταν ο Μάνος και πιο πολύ μια φίλη μας η «νονά», όπως την έλεγε η Τζωρτζίνα. Εγώ και η κοινή μας φίλη (νονά) πηγαίναμε σχεδόν καθημερινά στο σπίτι για να είμαστε κοντά στους γονείς για ψυχολογικούς λόγους και να βλέπουμε και την Τζωρτζίνα. Πώς είναι, να της κάνουμε παρέα για να μπορεί πάλι το παιδί να επανέλθει με ένα γέλιο, με ένα χάδι.
Αυτό που μου είχε κάνει εντύπωση ήταν ότι επειδή η Τζωρτζίνα δεν μπορούσε να σταθεί το κεφαλάκι της ευθεία στο μαξιλαράκι συνέχεια έφευγε στα πλάγια γέρνοντας το κεφαλάκι της και αντίκρισα την μητέρα πολλές φορές να της πιάνει το κεφάλι με ένα πολύ απότομο τρόπο ώστε να το βάλει πάλι στην σωστή θέση. Είχα παρέμβει και της είχα πει: «Αν σε ξαναδώ να κάνεις έτσι στο παιδί απότομα το κεφαλάκι της θα σου σπάσω το δικό σου κεφάλι». Η απάντησή της ήταν να σου λέει: «Δεν παθαίνει τίποτα, χαϊδεύεται η Τζωρτζίνα».
Καθόμασταν στο μπαλκόνι και κάποιες φορές έκλαιγε η Τζωρτζίνα, προφανώς γιατί μόνο έτσι μπορούσε να συνεννοηθεί πλέον, όπως ένα μωρό και αντί να σηκωνόταν να πάει μέσα στο παιδί όπως θα έκανε μία μάνα που είναι το σπλάχνο της, σηκωνόταν και πήγαινε είτε ο πατέρας ο Μάνος είτε η νονά. Και όταν πήγαινε η ίδια αναστέναζε, λέγοντας πάλι: «Χαϊδεύεται η Τζωρτζίνα, επίτηδες το κάνει»!
Έβλεπες μια μάνα που έχει χάσει δύο παιδιά, ένα παιδί τετραπληγικό και να μην έχει καμία κατάθλιψη, αντιθέτως ένας άνθρωπος άλλος θα είχε κλειστεί στον εαυτό του. Ο Μάνος τον έκανε η κατάσταση αυτή να δουλεύει πολλές ώρες, έφτανε μέχρι και τις 15 ώρες ημερησίως, είτε για οικονομικούς λόγους για να μπορεί να ανταπεξέλθει στην ιατρική αποκατάσταση του παιδιού, είτε για να ξεχνιέται, έβρισκε διέξοδο στο τιμόνι, στη δουλειά».
