Μαρία Χούκλη: Δείτε πως είναι σήμερα μετά την περιπέτεια της με τον καρκίνο
Εξαφανισμένη πολλά χρόνια από τον χώρο
Θυμάστε την παρουσιάστρια Μαρία Χούκλη, η οποία κάποτε ήταν η «βασίλισσα» των δελτίων ειδήσεων; Η ίδια έχει εξαφανιστεί από το προσκήνιο τα τελευταία χρόνια, αλλά συνεχίζει να δουλεύει σκληρά, μην έχοντας αλλάξει στο ελάχιστο. Είναι γνωστό ότι ένας λόγος της εξαφάνισης της ήταν η περιπέτεια της με τον καρκίνο.
Η Μαρία Χούκλη γεννήθηκε στις Σέρρες το 1961. Σπούδασε νομικά στη Θεσσαλονίκη, και εργάστηκε ως δικηγόρος επί δύο χρόνια. Το 1987 άρχισε να εργάζεται στην ΕΤ3, αργότερα δούλεψε σε ιδιωτικούς τηλεοπτικούς σταθμούς και το 2001 επέστρεψε στην κρατική τηλεόραση. Παρουσίασε εκπομπή για βιβλία (Για μια θέση στο ράφι), και την εκπομπή Ομιλείτε Ελληνικά; η οποία ασχολήθηκε με τη σωστή χρήση της ελληνικής γλώσσας. Το 2007 ορίσθηκε συντονίστρια στην «τηλεμαχία» πριν από τις εκλογές του Σεπτεμβρίου. Δούλεψε ως εκφωνήτρια στο ραδιόφωνο. Μέχρι το καλοκαίρι του 2010 ήταν η παρουσιάστρια του κεντρικού δελτίου ειδήσεων στον κρατικό τηλεοπτικό σταθμό ΝΕΤ. Στις 2 Σεπτεμβρίου 2010 ανακοινώθηκε η ένταξή της στον τηλεοπτικό σταθμό ΑΝΤ1 ως παρουσιάστριας του κεντρικού καθημερινού δελτίου ειδήσεων του σταθμού. Αργότερα εργάστηκε στον ραδιοφωνικό σταθμό Αθήνα 9.84.
Έχει εκλεγεί «Δημοσιογράφος της χρονιάς» για πολλές συνεχόμενες χρονιές.
Τον Απρίλιο του 2016 επιβλήθηκε η ποινή της επίπληξης στη Μαρία Χούκλη από την ΕΣΗΕΑ για τη μεροληπτική της στάση την περίοδο πριν από το δημοψήφισμα του 2015.
Σήμερα είναι ειδική σύμβουλος του Υφυπουργού στον Πρωθυπουργό Ακη Σκέρτσου της κυβέρνησης Κ. Μητσοτάκη και πρόσφατα είχαν υπάρξει μέχρι και φήμες επιστροφής της.
«Ο καρκίνος σε αλλάζει»
Η Μαρία Χούκλη είχε βρεθεί με τις Μάγια Τσόκλη και Ρέα Βιτάλη στο 6ο Πανελλήνιο Φόρουμ με τίτλο «Γυναίκες στην Ογκολογία: Διευρύνοντας τα Σύνορα» στη Θεσσαλονίκη και συγκλόνισαν με τις δικές τους ιστορίες για τον καρκίνο. Διάσημος τραγουδιστής διαγνώσθηκε με καρκίνο!
«Στο μυαλό μας να μην έχουμε την εντύπωση ότι καρκίνος ίσον θάνατος. Δεν είναι έτσι. Ήταν μεγάλο το σοκ. Έκλαιγα επί ώρες. Ταλαιπωρήθηκα έναν μηνά με εξετάσεις μέχρι να πούμε είναι καρκίνος στο μαστό. Χρειάζεται οι γιατροί να μη μείνουν στη διάγνωση αλλά να εξηγήσουν τι μπορεί να σημαίνει αυτό που διέγνωσαν.
Ο καρκίνος σε αλλάζει και προς το καλύτερο και προς το χειρότερο. Μαθαίνεις, όμως, να εκτιμάς τα καλά πράγματα. Θυμάμαι έκλαιγα για ώρες. Φρόντισα, όμως, να μην κλειστώ στο σπίτι μου. Να μη νιώσω άρρωστη ακόμη και όταν ήμουν πολύ άρρωστη. Γιατί πίστευα με αυτό τον τρόπο ότι κοροϊδεύω τον καρκίνο. Δεν ήταν καθόλου εύκολο. Τα βλέμματα του κόσμου σε κοιτάζουν στο στήθος όταν ξέρουν πως έχεις κάνει μαστεκτομή.
Συνέχισα κανονικά την επαγγελματική μου δραστηριότητα και την κοινωνική μου ζωή. Δεν ήταν καθόλου εύκολο. Δεκαεπτά χρόνια πέρασαν και ακόμη είμαι αγχωμένη όταν έρχεται η ώρα για το τσεκ απ. Τώρα έρχεται η ώρα για το τσεκ απ. Τώρα πια μιλάω για τον καρκίνο. Αυτό που σε φοβίζει περισσότερο είναι το άγνωστο. Μπορώ να πω με λένε Μαρία και είμαι καλά», είπε συγκινημένη η δημοσιογράφος.
Πηγή: athensmagazine.gr
Ανατριχιάζει με την δήλωση της για τον καρκίνο η Ζέτα Καραγιάννη: "Θέλω να βγάλω ψαλίδι και να..."
Η δημοσιογράφος της ΕΡΤ, Ζέτα Καραγιάννη, προχώρησε σε μια σπαρακτική δήλωση που αφορά την περιπέτεια της με τον καρκίνο και όλα όσα έχει περάσει τον τελευταίο χρόνο.
Στον προσωπικό της λογαριασμό στο Facebook, η γνωστή δημοσιογράφος δημοσίευσε ένα μακροσκελές κείμενο και περιγράφει την ιστορία της μετά την διάγνωση ότι έχει καρκίνο στον δεξί πνεύμονα. Συγκλονίζει και ο Δάκης για την μάχη που έδωσε με τον καρκίνο!
Αυτό είναι το κείμενο της Ζέτας Καραγιάννη
Αυτές τις μέρες συμπληρώνεται ένας χρόνος που διαγνώστηκα αρχικά με καρκίνο στον δεξί πνεύμονα.
Πήρα το χαρτί, ούτε θυμάμαι ποιας εξέτασης από το διαγνωστικό κέντρο, ανέβηκα στην ΕΡΤ για να κάνω εκπομπή, έβγαλα συμπέρασμα ότι δεν έχω τίποτα και την άλλη μέρα τηλεφώνησα τυπικά στην εφημερεύουσα γιατρό στο ταμείο μου, στον ΕΔΟΕΑΠ.
-Πρέπει να πάτε σήμερα στο νοσοκομείο.
-Γιατί;
-Πρέπει να πάτε σήμερα στο νοσοκομείο.-
-Ναι, ναι. (Σιγά μην τρέχω Σαββατιάτικα…)
Έστειλα μήνυμα σ ένα φίλο εδώ, τον Χριστόφορο Κωτούλα.
-Γιατρέ, τι σημαίνει «συμπαγής μάζα 3,6 εκ;»
-Ότι αύριο το πρωί θα έρθεις στο γραφείο μου για να δω τις εξετάσεις.
-ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΑ;
-Ναι.-
Πήγα. «Το» και «το». Φεύγοντας, τηλ στον φίλο μου τον Βίτσα για να πιούμε καφέ στο Μοναστηράκι. Κατηφορίζοντας με τα πόδια τη διαδρομή ειδοποίησα την ΕΡΤ ότι δεν θα έκανα εκπομπή τη Δευτέρα, ακύρωσα τον καλεσμένο μου στο στούντιο, τηλεφώνησα στο Νίκο Μιχαλίτση <3 για να ενημερώσει τον ΕΔΟΕΑΠ, του είπα σαχλαμάρες τύπου «δεν πρόκειται να ξεφτιλιστώ κάνοντας χημειοθεραπείες…» κι όλα αυτά χωρίς να έχω συνειδητοποιήσει τι συμβαίνει ΣΕ ΜΕΝΑ.
Ήπιαμε καφέ με τον Γιάννη, συμφωνήσαμε ότι δεν έχω τίποτα (άλλος … γεννημένος, σαν εμένα, γιατρός κι αυτός), πήγα στον ηλεκτρικό σταθμό, ένα πρεζάκι ήθελε λεφτά για τη δόση του, του είπα ένα «άσε με» και κάτι για τη διάγνωση και μου απάντησε «πω ρε κοπελιά, μη φοβάσαι, σε μια βδομάδα θα έχουν όλα τελειώσει…».
Αλλά δεν τελείωσαν. Κι αυτό δεν είναι κακό. Γιατί το «τελειώνω» είναι διφορούμενο.
Κι εγώ είμαι ακόμα Εδώ.
Στεναχωρημένη, στο ξεκίνημα, από 2 «ανθρώπους» που … εγκαίρως ξεκαθάρισαν ότι «δεν μπορούμε ν αλλάξουμε την καθημερινότητά μας για σένα».
Απογοητευμένη, από κάποιους στο ιατρικό σύστημα. Στο Σωτηρία μου ξεκίνησαν με καθυστέρηση περίπου 2 μηνών τις χημειοθεραπείες και στις 16 Μαρτίου, πρώτη μέρα του lock down οι θεραπείες μπήκαν σε αναβολή (μέχρι πότε, δεν έμαθα ποτέ- ευτυχώς, γιατί αν περίμενα ίσως τώρα να ήμουν «άλλη μία που πέθανε από καρκίνο»). Τους βλέπω μάλιστα κάποιους να δίνουν συνεντεύξεις για τον κορωνοιό κι αναρωτιέμαι: δεν πάτε να δείτε καναν ασθενή αντί να τρέχετε για τη δημοσιότητα που ενδεχομένως θα εξαργυρώσετε σε κάποια κομματική λίστα;
Έξαλλη, με ιδιωτικό θεραπευτήριο -που δεν το πλήρωσα εγώ και γι αυτό δεν το κατονομάζω- που το μόνο που σκέπτονταν ήταν το χρήμα (τουλάχιστον η τραγική ιατρική ομάδα που παρακολουθούσε εμένα).
-Για να σας δώσω τη βεβαίωση ότι ανήκετε σε ευπαθή ομάδα θέλω 100 -μαύρα- ευρώ. (Πάρτα να μη στα χρωστάωωω).
Είμαι εδώ, έστω μετά από κλάματα. Για τις μεταστάσεις, που εύχομαι να είναι τελειωμένη υπόθεση. Για τον υποθυρεοειδισμό, σε επικίνδυνο επίπεδο για τη ζωή μου. Για τη διπλωπία στο ένα μάτι, που θα φύγει όταν τελειώσω τις χημειοθεραπείες. Κλάματα πολλά. Όπως όλοι όσοι πάσχουμε, απλώς άλλοι επιλέγουν ν ανεβάζουν φωτό και βίντεο για να ξορκίσουν τον εχθρό. Κουράγιο αδέλφια. https://static.xx.fbcdn.net/images/emoji.php/v9/tf3/1.5/16/2764.png<3
Εδώ και ΕΥΤΥΧΗΣ.
Για την ανιδιοτελή αγάπη από άνθρωπο που σε κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να ανταλλάσσουμε μόνο βρισιές κάθε μισό δευτερόλεπτο. Για τους Φίλους μου που δέχονται όλες τις τρέλες και τις ιδιοτροπίες μου και είναι πάντα διαθέσιμοι.(Special για τον Τσατσάνη που ξύρισε το κεφάλι του για συμπαράσταση. Βρε φίλε…)
Είμαι ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ.
Για σας που μου στέλνετε μηνύματα, ακόμα και προσευχές κι ας ξέρετε ότι είμαι "αλλού", αλλά και για εκείνους που δεν έδειξαν το παραμικρό ενδιαφέρον, ενώ ταυτόχρονα «έχουν σημαία» τις συνθήκες ζωής και τους πόνους αγνώστων τους. (Ξεπαρεού… Υποκριτούληδες).
Είμαι ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ γιατί η καινούργια ομάδα που με παρακολουθεί στο Μετροπόλιταν (το οποίο επίσης δεν πληρώνω εγώ) είναι εξίσου πεισματάρα με μένα.
-Αξίζει τον κόπο να συνεχίσουμε τις χημειοθεραπείες κυρία Βασιλάκη;
-Βεβαίως. Γιατί τα 2 εκατοστά μπορεί να γίνουν 1,5 εκ, 1εκ… Αλλά θα σου πέσουν τα μαλλιά.
-Εντάξει.
-Κύριε Μπακαράκο, οκ να κάνω 6 χημειοθεραπείες το μήνα και όχι 1 κάθε 21 μέρες.
-Ωραία. Την άλλη βδομάδα θα κάνεις Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, την επόμενη την Πέμπτη κοκ. Θα προηγηθούν φυσικά την Τρίτη οι γενικές αιματολογικές και το τεστ covid. Έτοιμη;
-Τι χαρά! Λιώστε με.
-Νεαρή γιατρίνα μου κυρία Κολοκοτσά, κάθε φορά που βλέπω τα μακριά σας μαλλιά θέλω απ τη ζήλεια μου να βγάλω ψαλίδι και να τα κόψω.
-Να το κάνετε κυρία Καραγιάννη (Οκ. Φροντίζει να τα μαζεύει και γελάμε)
Είμαι ΕΥΓΝΩΜΩΝ για την ΕΣΗΕΑ, το -αυτοχρηματοδοτούμενο- ταμείο μας ΕΔΟΕΑΠ, τα «αφεντικά» μου στην ΕΡΤ που έδειξαν ενδιαφέρον και κινητοποιήθηκαν στις πολλαπλές απαιτήσεις μου.
Είμαι, ακόμα, εδώ.
Και θυμάμαι κάθε μέρα αυτό που έγραψε ο Α. Μίλλερ (στο Σπασμένο γυαλί): Η ζωή είναι σαν μια τράπουλα με κλειστά φύλλα. Παίρνεις τα δικά σου, τα κοιτάς και μ αυτά παίζεις όσο καλύτερα μπορείς.
Σας ευχαριστώ όλους σας.
