Ειρήνη Παπαδοπούλου: Η τρυφερή φωτογραφία από τα γενέθλια του αγαπημένου της

Πιο ερωτευμένο από ποτέ το ζευγάρι

Αρθρογράφος: Ίρις Βίλα
Ίρις Βίλα
Youweekly Editor
Ειρήνη Παπαδοπούλου: Η τρυφερή φωτογραφία από τα γενέθλια του αγαπημένου της

Το βράδυ της Τετάρτης η Ειρήνη Παπαδοπούλου γιόρτασε τα γενέθλια του αγαπημένου της συντρόφου, Αλέξανδρο Πασχαλάκη. Στην αυτή τη σημαντική ημέρα ο τερματοφύλακας του ΠΑΟΚ, μαζί με τα αγαπημένα του πρόσωπα το γιόρτασαν έξω.

Μάλιστα, η είδηση έγινε γνωστή καθώς ο Αλέξανδρος Πασχαλάκης ποσταρε μια φωτογραφία στο Instagram όπου ποζάρει στην αγκαλιά της Ειρήνης Παπαδοπούλου και κρατάει την εντυπωσιακή τούρτα έκπληξη που έσβησε.

Πάντως, δεν είναι η πρώτη φορά που έχουν δημοσιεύσει προσωπικές τους στιγμές μέσα από τους προσωπικούς τους λογαριασμούς στα social media τους.

Ο ίδιος έγραψε χαρακτηριστικά: «Ένα μεγάλο ευχαριστώ και μια μεγάλη έκπληξη για τα γενέθλια μου! Σας ευχαριστώ όλους σας για τις ευχές και πιο πολύ τους ανθρώπους που είναι δίπλα μου και στα εύκολα και στα δύσκολα. Ya habibi λοιπόν και μόνο, γιατί έτσι αντιμετωπίζουμε την ζωή #yahabibi @eirini_papadopoulou μόνο αγάπη σε όλο τον κόσμο ..!».

Δείτε παρακάτω την ανάρτηση του Αλέξανδρου Πασχαλάκη

Ειρήνη Παπαδοπούλου - «Έχει χτυπήσει το καμπανάκι της μητρότητας

Η δική της καρδιά δεν σταμάτησε να χορεύει ούτε μέσα στην καραντίνα... Ξεσηκωτική, ανατρεπτική και παράλληλα απόλυτα ισορροπημένη τόσο στα επαγγελματικά της, όσο και στα προσωπικά της, η Ειρήνη Παπαδοπούλου μιλάει στο You για τη δύσκολη κατάσταση που περνάνε οι καλλιτέχνες μέσα στην πανδημία, αλλά και για τις λύσεις που εκείνη κατάφερε να βρει...

  • Από τον Γιώργο Κακογιάννη
  • Φωτογραφίες: Κώστας Καπαρελιώτης
  • Styling: Έλενα Οικονόμου & Ilias Wia
  • Makeup Βάσω Νακοπούλου
  • Μαλλιά: Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος

Πώς σε έχει επηρεάσει η κατάσταση που ζούμε;

Είναι μία δύσκολη περίοδος για το τραγούδι, έχουμε χτυπηθεί πολύ και βλέπω να περιμένουμε για πολύ καιρό ακόμα, μέχρι να βγούμε στην εργασία. Παρόλα αυτά παραμένω αισιόδοξη και θετική, προσπαθώ να γεμίζω το χρόνο μου με διάφορα πράγματα και σίγουρα η μουσική υπάρχει στην καθημερινότητά μου.

Πόσα μεροκάματα έχεις κάνει από τον περασμένο Φεβρουάριο;

Θυμάμαι ότι ήμουν σε tour στη βόρεια Ελλάδα, την Κυριακή πετούσα για εμφανίσεις στην Κρήτη, σε αποκριάτικη παρέλαση και μου λένε το Σάββατο οι διοργανωτές: «Περίμενε, θα βγει ανακοίνωση ότι θα απαγορευτούν οι συναυλίες». Μετά την πρώτη καραντίνα ήλπιζα ότι θα κάνουμε συναυλίες, όμως πρόλαβα να κάνω μόνο τρία live με μέτρα και αποστάσεις, μετά μας τα απαγόρευσαν. Ούτε κι εμείς μπορούμε να το απολαύσουμε. Σκεφτόμουν να δημιουργήσω ένα καθιστικό live, αλλά δεν ευχαριστιόμουν αν δεν έβλεπα κόσμο να χορεύει.

Οικονομικά αντιμετώπισες δυσκολίες;

Είναι μεγάλο το διάστημα που καθόμαστε και σίγουρα έχω προβληματιστεί γιατί δεν υπάρχουν έσοδα. Δεν είμαι από πλούσια οικογένεια, όμως έχω δουλέψει αρκετά στη ζωή μου απ' τα 13 μου, γιατί μ' αρέσει να νιώθω ανεξάρτητη.

400 Έλληνες καλλιτέχνες, ανάμεσα τους μεγάλα ονόματα, έστειλαν επιστολή μέσα απ' την οποία ζητούν αμοιβές από τις τηλεοπτικές και τις ραδιοφωνικές τους εμφανίσεις. Συμφωνείς;

Είμαι υπέρ σε οποιοδήποτε κίνημα γίνεται για τους καλλιτέχνες αυτήν την περίοδο, γιατί κατανοώ πως οι ελεύθεροι επαγγελματίες έχουν χτυπηθεί περισσότερο. Μπορεί να φαίνεται «κάπως», αλλά θέλω να υπενθυμίσω ότι δεν εργαζόμαστε εδώ και 10 μήνες. Μερικοί άνθρωποι δεν έχουν έσοδα απ' τον Φλεβάρη και έχουν να στηρίξουν οικογένειες.

Απέκτησες κάποια νέα συνήθεια τους τελευταίους μήνες;

Με είχε μάθει η μάνα μου από μικρή να είμαι καλή νοικοκυρά, οπότε τα οικιακά ήταν οικεία (γέλια). Απλά ζούσα μέσα σε έντονους ρυθμούς και σίγουρα δεν κάλυπταν μεγάλο κομμάτι απ' τη μέρα μου. Τώρα τα διαχειρίζομαι όλα μόνη μου, θα μαγειρέψω ή θα διαβάσω ένα βιβλίο, που πριν το θεωρούσα πολυτέλεια. Μου δόθηκε ο ελεύθερος χρόνος να κάνω πράγματα χωρίς πίεση, όπως να ζωγραφίσω και να γράψω. Μικρή εκφραζόμουν στο χαρτί, επειδή ήμουν κλειστό παιδί. Είχα ένα τετράδιο στο οποίο έγραφα αυτά που δεν εξέφραζα, επειδή περνούσα μεγάλες αλλαγές: Ήρθα στην πατρίδα μου ενώ ήμουν πέντε χρονών και δεν ήξερα κανέναν, ενώ οι γονείς μου δούλευαν πολλές ώρες. Ήταν ένας τρόπος να εκφράζομαι που συνεχίστηκε και τώρα το ψάχνω περισσότερο σκέφτομαι, γιατί να μην γράψω στίχους;