Το πρώτο μήνυμα της Ευλαμπίας Ρέβη μετά την συγκινητική στιγμή στον αέρα του OPEN
«Kαι οι δημοσιογράφοι είμαστε άνθρωποι....»
Στην πρώτη της ανάρτηση μετά την πολύ συγκινητική στιγμή στον αέρα του Open προχώρησε η Ευλαμπία Ρέβη. Η δημοσιογράφος δεν κατάφερε να συγκρατήσιε τα δάκρυα της, όσο συνομιλούσε με έναν ηλικιωμένο κάτοικο της Γαλατσώνας
H δημοσιογράφος απάντησε για το κύμα εκτίμησης και αγάπης που δέχθηκε τις τελευταίες ώρες, μέσα από τον προσωπικό της λογαριασμό στο facebook.
Η ανάρτηση της Ευλαμπίας Ρέβη
«Η αλήθεια είναι ότι έχω κομπλάρει από αυτό το τεράστιο κύμα αγάπης που δέχομαι απ’ όλους σας. Μακάρι αυτή η αγάπη να οδηγήσει στο να έχει ο παππούλης την φροντίδα που πρέπει από την Πολιτεία και την οικογένειά του, που όπως έμαθα αργότερα, τον έχει εγκαταλείψει. Όσο για εμένα έκανα απλώς τη δουλειά μου, όπως τόσοι και τόσοι αξιόλογοι συνάδελφοι. Απλώς, καμία φορά σπάμε κι εμείς, γιατί και οι δημοσιογράφοι είμαστε άνθρωποι. Σας ευχαριστώ» απάντησε χαρακτηριστικά.
Πριν λίγο καιρό, είχε πεθάνει ο πατέρας της
Μετά την δυσάρεστη είδηση για τον δημοσιογράφο του ΣΚΑΙ, Αντώνη Κρητικό, που έχασε τον πατέρα του από κορωνοϊό άλλο ένα άσχημο νέο ήρθε στην δημοσιότητα το βράδυ της Τετάρτης μέσα από τα social media της παρουσιάστριας του μεσημεριανού δελτίου του Open, Ευλαμπίας Ρέβη.
Ο μπαμπάς της έφυγε από την ζωή κι εκείνη θέλησε να τον αποχαιρετήσει δημόσια με ένα μακροσκελές ποστάρισμα στο προφίλ της στο Facebook.
Δεν ήσουν μόνο ο μπαμπάς μου. Ήσουν ο μπαμπάς για όποιον σε γνώρισε. Ο μεγαλύτερος δάσκαλος όχι μόνο για τα παιδιά σου και τους μαθητές σου, αλλά για όλον τον κόσμο. Αυτόν που εσύ ποτέ δεν ήσουν γι’ αυτόν.
Σ’ ευχαριστώ για όλα. Θα θυμάμαι πάντα τα πρησμένα μου μάγουλα που ‘μοιάζαν σαν να με έχουν τσιμπήσει μέλισσες από τα πολλά φιλιά κάθε πρωί που πήγαινα σχολείο, τα τραγούδια μας, το ζεστό σου βλέμμα, την καλοσύνη που ανάβλυζε μέσα από κάθε σου κύτταρο και την αγάπη που μέχρι τέλους ήταν αστείρευτη και περίσσευε για όλους. Καλό ταξίδι μπαμπά μου, ποιητή της ζωής μου και δημιουργέ του κόσμου μου, εκεί που δεν χωράει καμία κακία, καμία μοχθηρότητα. Σ’ ευχαριστώ που για όλες μου τις φοβίες είχες πάντα μια λέξη για να τις διώξεις μακριά και σ’ ευχαριστώ που είμαι κόρη σου.
Σε φαντάζομαι χαρούμενο κάπου στον Τάμεση, με την τραγιάσκα και την καμπαρντίνα σου να κρατάς στο ένα χέρι το «Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα» που μόλις αγόρασες για έναν ακόμη μαθητή σου και στο άλλο ένα αναμμένο Rothmans, καθώς μέσα σου απαγγέλλεις Ρίτσο και οι τσέπες σου είναι γεμάτες καραμέλες για όλα τα παιδιά. Ήσουν πάντα ένας άγγελος, το ξέραμε. Τώρα βρίσκεσαι εκεί που ανήκες ανέκαθεν: στον ουρανό. Σ’ αγαπώ για πάντα, μπαμπά μου.
