Πύρρος Δήμας: Ρωτήθηκε για την απώλεια της γυναίκας του και "λύγισε" - "Δεν θα ήθελα να απαντήσω"

"Έμαθα να είμαι δυνατός"

Αρθρογράφος: Κωνσταντίνα Τσουκαλά
Κωνσταντίνα Τσουκαλά
Πύρρος Δήμας: Ρωτήθηκε για την απώλεια της γυναίκας του και

Στην εκπομπή Όλα Γκουντ και τη Μαρία Βλάχου μίλησε το πρωί της Κυριακής (12/12) ο Πύρρος Δήμας, που είναι και πάλι ερωτευμένος. Ο γνωστός αθλητής αναφέρθηκε μέσα σε όλα και στην απώλεια της συζύγου του.

Οι δηλώσεις του Πύρρου Δήμα

«Σκεφτόμουν ότι θα λείπω από τα παιδιά μου κι ότι θα πρέπει να πετύχω για να κάνω χαρούμενη την οικογένειά μου. Ο αθλητισμός με έμαθε να μην φοβάμαι τη ζωή, να στέκομαι στα πόδια μου, να αγαπώ και να σέβομαι τους γύρω μου. Θα έλεγα ότι έφυγα πολύ χορτάτος και γεμάτος.

Δεν θα ήθελα να απαντήσω σε αυτήν την ερώτηση. Έμαθα να είμαι δυνατός. Σε κάνει η ζωή, όχι μόνο εμένα αλλά όλον τον κόσμο. Η ζωή σε κάνει να αντέχεις και να προχωράς με όλες τις δυσκολίες» ανέφερε ο Πύρρος Δήμας.

Έκλαιγε με αναφιλητά στον αέρα του ΑΝΤ1 - «Μου λέει "θα πεθάνω"»

Καλεσμένος στην εκπομπή Ενώπιος Ενωπίω βρέθηκε το βράδυ της Πέμπτης 28/10 ο Πύρρος Δήμας. Ο χρυσός ολυμπιονίκης, μίλησε για όλους και για όλα, ενώ μεταξύ άλλων αναφέρθηκε και στον θάνατο της συζύγου του, που μέχρι και σήμερα δεν μπορεί να ξεπεράσει.

Μιλώντας για την πρώτη τους γνωριμία, αλλά και το ξαφνικό της τέλος έπειτα από σκληρή μάχη που έδωσε με τον καρκίνο, ξέσπασε σε κλάματα.

«Ήρθε να μου πάρει συνέντευξη, έτσι γνωριστήκαμε. Έπαθα πλάκα με το χαμόγελό της, τη ψυχή της, το πώς αντιμετώπιζε τα πράγματα. Έβλεπες έναν άνθρωπο θετικό σε όλα. Ήταν για μένα μεγάλη δύναμη, στήριγμα από την αρχή μέχρι το τέλος. Ήταν δίπλα μου όποτε είχα πρόβλημα, ήταν εκεί, μαζί μου. Με την Αναστασία μεγαλώσαμε μαζί και κάναμε πολλά πράγματα μαζί. Πιστεύω άλλοι άνθρωποι δεν θα τα έκαναν ούτε σε τρεις ζωές. Μου χάρισε τέσσερα υπέροχα παιδιά, πολλά μου χάρισε», ανέφερε αρχικά.

«Όλα έγιναν τόσο γρήγορα που δεν καταλάβαμε κιόλας. Τρέξαμε τόσο γρήγορα για να το αντιμετωπίσουμε που στο τέλος μαζευτήκαμε ξαφνικά στο σπίτι. Θυμάμαι όταν πήγαμε στο σπίτι μετά το χειρουργείο, σηκωνόταν το βράδυ, όταν κοιμόντουσαν τα παιδιά και έκλαιγε μόνη της. Την άφησα δυο, τρεις μέρες να το χωνέψει όλο αυτό.

Κάποια στιγμή της λέω, «δεν γίνεται άλλο αυτό το πράγμα που κάνεις. Είναι κακό. Δεν βοηθάς τον εαυτό σου, δεν βοηθάς ούτε τα παιδιά ούτε και μένα». «Θα πεθάνω» μου λέει. «Και 'γω θα βγω αύριο στους δρόμους και μπορεί να τρακάρω με μια νταλίκα και να πεθάνω. Κανείς δεν ξέρει πότε θα πεθάνει» απάντησα. Από εκείνη την ημέρα ήταν σε όλα μια μαχήτρια, έδωσε έναν αξιοπρεπέστατο αγώνα με τον καρκίνο. Δεν έχω λόγια».