«Όταν ακούς από το στόμα του γιατρού πως έχεις καρκίνο...» - Συγκινεί ο Αντίνοος Αλμπάνης με την εξομολόγησή του

«Δεν ξέρεις αν αυτό το πράγμα θα πάει καλά ή δεν θα πάει»

Αρθρογράφος: Κωνσταντίνα Τσουκαλά
Κωνσταντίνα Τσουκαλά
«Όταν ακούς από το στόμα του γιατρού πως έχεις καρκίνο...» - Συγκινεί ο Αντίνοος Αλμπάνης με την εξομολόγησή του

Στην κάμερα της εκπομπής Πάμε Δανάη και την Δέσποινα Καμπούρη μίλησε το πρωί της Πέμπτης 3/2 ο Αντίνοος Αλμπάνης. Ο γνωστός ηθοποιός αναφέρθηκε μεταξύ άλλων στην μάχη που έδωσε με τον καρκίνο.

Η εξομολόγηση του Αλμπάνη για τον καρκίνο

«Θα ξαναμιλούσα ανοιχτά για το θέμα της υγείας μου. 1000 φορές, ναι, θα το ξανάκανα. Η αγάπη που παίρνεις δεν συγκρίνεται με τίποτα. Όταν ακούς από το στόμα του γιατρού πως έχεις καρκίνο, νομίζω πως είναι το πιο δύσκολο πράγμα που μπορεί να ακούσει ένας άνθρωπος. Είναι η στιγμή που λες, «τώρα τι;». Δεν ξέρεις αν αυτό το πράγμα θα πάει καλά ή δεν θα πάει. Πως θα είναι η ζωή, αν θα υπάρχει ζωή.

Μου είχαν πει ότι είναι από τις περιπτώσεις των καρκίνων που είναι θεραπεύσιμος, στο στάδιο στο οποίο ήμουν εγώ ευτυχώς ήταν διαχειρίσιμο οπότε ήταν όλα υπέρ μου. Θα πρέπει να κλείσω μια πενταετία για να πω ότι κάπως ηρεμώ και αυτό με αγχώνει πολύ. Κάθε πρωί που ξυπνάω όμως και νιώθω καλά, νιώθω όμορφα» εξομολογήθηκε ο ηθοποιός που πρόσφατα πέρασε ακόμα μια περιπέτεια με την υγεία του.

«Μέχρι και σήμερα φοβάμαι, τον τρέμω τον θάνατο»

Το μεσημέρι της Κυριακής 30/01 ο Αντίνοος Αλμπάνης βρέθηκε καλεσμένος στο πλατό της εκπομπής «Καλύτερα δε γίνεται». Ο γνωστός ηθοποιός αναφέρθηκε για την περιπέτεια που αντιμετώπισε με την υγεία του και την ανάγκη να την μοιραστεί με το κοινό.

«Είχε καταλάβει πολύ μεγάλο χώρο μέσα μου όλο αυτό το πράγμα και ήταν δύσκολο να το διαχειριστώ. Είχα πολύ μεγάλη αγωνία και έγνοια για το πως θα τσουλήσει όλο αυτό και πως θα πάει. Δεν ήξερα στα αλήθεια τι είχα ανάγκη εκείνη την στιγμή περισσότερο.

Να έχω ανθρώπους δίπλα μου, οι οποίοι μπορεί να μην είναι ψύχραιμοι και να πρέπει εγώ να τους καθησυχάζω ή να ανοίξω όλο αυτό και να δεχθώ το χάδι των ανθρώπων. Δεν είχα βρει τις ισορροπίες και μου ήταν πολύ νωπό οπότε ήθελα να τελειώσει το κομμάτι των χημειοθεραπειών και μετά να αρχίσω να το επικοινωνώ.

Ήταν ελάχιστοι οι άνθρωποι που το ήξεραν. Ακόμα και εγώ που είπα ότι θα πιάσω την ζωή από τα μαλλιά και θα την τρέξω, φοβάμαι. Δεν είναι ότι δεν φοβάμαι. Μέχρι και σήμερα φοβάμαι. Τον τρέμω τον θάνατο, τρέμω τις αρρώστιες, τρέμω μην συμβεί κάτι και δεν πάνε καλά τα πράγματα».