Ευγενία Σαμαρά: Μιλά πρώτη φορά για τον Στάθη Παναγιωτόπουλο - «Με πας σε κάτι που είναι...»
«Έβλεπα τα παιδιά στην εκπομπή, το έμαθα λίγα λεπτά πριν»
Καλεσμένη στην εκπομπή «Καλύτερα δεν γίνεται» βρέθηκε το μεσημέρι του Σαββάτου (19/2) η Ευγενία Σαμαρά. Η γνωστή ηθοποιός αναφέρθηκε για πρώτη φορά στην υπόθεση του Στάθη Παναγιωτόπουλου, καθώς η ίδια τον γνώριζε προσωπικά και για πολλά χρόνια, μιας και η καριέρα της ξεκίνησε στην τηλεόραση από τους «Ράδιο Αρβύλα».
Οι πρώτες δηλώσεις της Ευγενίας Σαμαρά για την υπόθεση του Στάθη Παναγιωτόπουλου
«Με πας σε κάτι που είναι όντως πολύ άσχημο… Σοκαρίστηκα πραγματικά πάρα πολύ, δεν θα μπω καν στη διαδικασία να σου πω πώς τον ήξερα εγώ, πως ήταν σε μένα γιατί δεν έχει καμιά σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι αυτό που έγινε και μαθεύτηκε. Με σόκαρε σοβαρά. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Σαν να πάγωσε για λίγο ο χρόνος.
Έβλεπα τα παιδιά στην εκπομπή, το έμαθα λίγα λεπτά πριν. Δεν έχω να πω κάτι άλλο, θέλω να σταθώ στο γεγονός ότι πρέπει να κρατήσουμε ότι τα θύματα πρέπει να πάρουν το θάρρος και να μιλήσουν. Η ντροπή δεν είναι πάνω τους, είναι πάντα στον θύτη. Όλο το υπόλοιπο ας το αναλάβει η δικαιοσύνη και ας κρίνει σωστά» ανέφερε η Ευγενία Σαμαρά.
Η ανάρτηση της για την απώλεια του πατέρα της
Οι τελευταίες μέρες για την Ευγενία Σαμαρά είναι αρκετά δύσκολες καθώς όπως σας αναφέραμε πρώτοι με το αποκλειστικό μας η γνωστή ηθοποιός έχασε τον πολυαγαπημένο της πατέρα.
Πιο συγκεκριμένα, ο Σάκης Σαμαράς άφησε την τελευταία του πνοή πριν μερικές μέρες και το βράδυ της Παρασκευής η ηθοποιός γνωστοποίησε το δυσάρεστο γεγονός στον προσωπικό της λογαριασμό στο Instagram.
Η ίδια έγραψε ένα μακροσκελές μήνυμα για να αποχαιρετήσει τον πατέρα της και όπως ήταν λογικό "τσάκισε" κόκκαλα με τα συγκινητικά λόγια.
«Εσύ, που ξυριζόσουν για να είναι μαλακό το μαγουλάκι σου για να μπορώ να σε φιλάω και να μην τσιμπιέμαι.
Εσύ, που ήσουν το φως το ίδιο και μόνο χαμογελούσες.
Εσύ, που σε ήθελαν για φίλο τους οι φίλοι μου και οι φίλοι των φίλων μου.
Εσύ, που μου έλεγες να κάνω πάντα ότι γουστάρω.
Εσύ, που δεν μπορούσες να μου πεις όχι.
Εσύ, που δεν με πίεσες ποτέ.
Εσύ, που άκουγες τους ανθρώπους και σε 10 λεπτά σου έλεγαν τα εσώψυχα τους.
Εσύ, που βγαίναμε και πίναμε και χορεύαμε ασταμάτητα.
Εσύ, που ήσουν ο πιο ατακαδόρος που γνώρισα ποτέ μου.
Εσύ, που ο θυμός σου κρατούσε 5 λεπτά.
Εσύ, που κοκορευόσουν για εμένα όπου και να βρισκόσουν.
Εσύ μπαμπούλι μου… εσύ που είσαι μέσα μου, τώρα πρέπει να σου πω αντίο.
Και έτσι ξαφνικά σταμάτησε ο χρόνος.
Και έτσι ξαφνικά αναρωτιέμαι αν σου είπα αρκετές φορές σ’ αγαπώ και αν σου έδωσα αρκετά φιλιά και αγκαλιές.
Αύριο θα είχες τα γενέθλια σου και εμείς εδώ ανήμποροι κοιτάμε το κενό…
Πως μας την έσκασες έτσι ρε μάγκα μου;;
Και σου έγραφα μικρή, στα ραβασάκια μου γαμώτι μου ξυπνά με να σε χαιρετήσω!
Αντίο μπαμπάκι μου, μπαμπούλι μου , πατέρα μου , Σάκαρε μας.
Σ´ αγαπάμε όπως μας έμαθες να αγαπάμε.
Δίχως μέτρο.
Σας ευχαριστώ όλους για την αγάπη.
Να ζείτε παιδιά. Συνειδητά. Την κάθε στιγμή».
