Γενέθλια για την Μυρτώ Αλικάκη - Αυτή είναι η ηλικία της
Η έκπληξη που έλαβε από τους μαθητές της
Πολύ ξεχωριστή και σημαντική είναι η σημερινή 14/6 μέρα για τη Μυρτώ Αλικάκη, καθώς γιορτάζει τα γενέθλιά της. Η γνωστή ηθοποιός έκλεισε τα 50, ωστόσο δεν της φαίνεται καθόλου, μιας και το σώμα της είναι αψεγάδιαστο.
Μάλιστα, οι μαθητές της στο Θέατρο Τέχνης της είχαν ετοιμάσει και μια πολύ όμορφη έκπληξη για τη μέρα αυτή. Συγκεκριμένα, η Μυρτώ Αλικάκη μπήκε στην αίθουσα όπου την περίμεναν οι πρωτοετείς μαθητές με δύο παστάκια, σημαιάκια, μπαλόνια και καπέλα γενεθλίων, προκειμένου να σβήσει τα κεράκια της υπό τους ήχους τους γνωστού τραγουδιού.
Η έκπληξη που δέχτηκε η Μυρτώ Αλικάκη από τους μαθητές της για τα γενέθλιά της
«Γενέθλια σήμερα! Έκλεισα τα 50! Και οι αγαπημένοι μου μαθητές του πρώτου έτους στο Θέατρο Τεχνης μου έκαναν μία υπέροχη έκπληξη! Ευχαριστωωωωωωωωωωώ», έγραψε χαρακτηριστικά στην λεζάντα της ανάρτησής της.
Τα δύσκολα περιστατικά που βίωσε
Η Μυρτώ Αλικάκη έδωσε μια εξομολογητική συνέντευξη στο Marie Claire αναφερόμενη στον τρόπο που έχει καταφέρει να δίνει ουσία στα σημαντικά και κατά συνέπεια να δηλώνει πως είναι καλά. Λίγους μήνες πριν κλείσει τα 50 της χρόνια, μιας και μιλάει πολύ ακομπλεξάριστα για την ηλικία της, δηλώνει πως έχει περάσει από πολλά δύσκολα μονοπάτια.
Ασφαλώς η ηθοποιός κατάφερε να βρει τους τρόπους να προχωρήσει και όσο για τα πολύ βαριά γεγονότα, που διαδραματίζονται στον κόσμο, όπως ο πόλεμος στην Ουκρανία, φυσικά τη λυπούν πολύ, απλώς γνωρίζει πως είναι τυχερή, που όλα αυτά δεν συμβαίνουν στην ίδια.
Πως καταφέρνετε σε τέτοιους καιρούς να απαντάτε αυθόρμητα: «Είμαι πολύ καλά;»
Είναι γιατί αναφέρομαι στο πώς νιώθω μέσα μου. Δεν σημαίνει ότι κατά περιόδους δεν με επηρεάζουν αυτά που συμβαίνουν, αλλά για κάποιο λόγο έχει στερεωθεί πολύ το εσωτερικό μου κομμάτι. Έχω πάρα πολλά πράγματα για τα οποία νιώθω ευγνώμων, τυχερή, περήφανη, ευλογημένη και αυτό υπερισχύει. Τα λέω βέβαια αυτά διότι ούτε η πανδημία ούτε ο πόλεμος με έχουν πλήξει άμεσα σοβαρά.
Δεν είστε δηλαδή αδιάβροχη σε αυτό που συμβαίνει;
Καμιά φόρε αναρωτιέμαι και η εγώ η ίδια... Από τη μία πλευρά με διακρίνει μια βαθιά απαισιοδοξία για την μεγάλη εικόνα της ανθρωπότητας. Έχω δηλαδή αποδεχτεί -πιθανότατα και με έναν κυνικό τρόπο- τη φρίκη της και τίποτε από αυτά που συμβαίνουν δεν με εκπλήσσει. Από την άλλη, έχω μια αισιοδοξία για μένα, για το μέσα μου, για τον μικρόκοσμο μου. Με την έννοια πως ό,τι αφορά τον μικρόκοσμο μου περνάει από το χέρι μου. Και αφού περνάει από το χέρι μου, όλα θα πάνε καλά.
Υποθέτω ότι είναι κάτι που έχετε κτίσει επί μακρόν.
Σίγουρα το έχω κτίσει. Όσον αφορά π.χ. την πανδημία ή τον πόλεμο, σκέφτηκα ότι πάνω από τα κεφάλια κάποιων ανθρώπων πέφτουν βόμβες, κάποιοι δεν έχουν να φάνε, άρα εμείς ζούμε κάτι δύσκολο, αλλά θα μπορούσε να είναι χειρότερο. Έτσι το διαχειρίστηκα τουλάχιστον. Σκέφτηκα επίσης ότι ίσως να είναι ένα πολύ καλό μάθημα για τον τόσο εγωκεντρικό δυτικό άνθρωπο. Είναι η ευκαιρία να καταλάβει -εγώ, σε προσωπικό επίπεδο πιστεύω, το έχω καταλάβει- ότι δεν είμαστε άτρωτοι και ότι τα πάντα μπορεί να μας συμβούν. Γι' αυτό πρέπει να χαιρόμαστε την κάθε μέρα που είμαστε καλά, που είμαστε υγιείς.
Δείχνετε να το λέτε εξ ιδίας πείρας.
Ναι. Έχω ζήσει να ανατρέπονται τα πράγματα τρεις φορές στη ζωή μου πολύ έντονα, ένιωσα δηλαδή ότι χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου με τρία γεγονότα. Αφού επιβίωσα αυτών -και όχι απλώς επιβίωσα, αλλά μάλλον έγινα και καλύτερη- πήρα το μάθημα μου.
