«Περάσαμε μεγάλη δυσκολία στο σπίτι μας φέτος...» - Βαρύ το κλίμα στην εκπομπή της Ελένης Μενεγάκη
H εξομολόγηση που τους συγκίνησε όλους στο πλατό
Με αφορμή την εξομολόγηση της Χριστίνας Πολίτη για τους δυο γιους που έχει αποκτήσει, στον αέρα της εκπομπής της Ελένης Μενεγάκη στο MEGA έγινε μια πολύ συγκινητική εξομολόγηση σχετικά με τη σχέση της μητέρας με τα παιδιά της.
Συγκεκριμένα, η Νάνσυ Νικολαΐδου μίλησε για τη δική της προσωπική εμπειρία με τα παιδιά της, αποκαλύπτοντας πως φέτος πέρασε πολύ δύσκολα (ειδικά μετά την τραγωδία που έζησε), όπου έφτασε μέχρι και στο σημείο να κλάψει μπροστά τους.
Η εξομολόγηση της Νικολαΐδου στην εκπομπή της Μενεγάκη
«Ωραίο ήταν αυτό που είπε η Χριστίνα ότι και τα παιδιά μας πρέπει να δείχνουνε επιείκεια προς τους γονείς γιατί είμαστε άνθρωποι και έχουμε τις ευαισθησίες μας…Πόσο προσπαθούμε καθημερινά να δείχνουμε άτρωτοι στα παιδιά μας ή ότι ό,τι και να γίνει είμαστε βράχοι, είμαστε εδώ και πόσες μέρες είμαστε κλονισμένοι...».
Και συνέχισε λέγοντας: «Εγώ προσωπικά το έχω βιώσει αυτό…Είναι δύσκολο! Ταπεινή μου γνώμη τα παιδιά έως ένα βαθμό πρέπει να μπορούν να αφουγκραστούν και να καταλάβουν τι γίνεται στο σπίτι τους, δεν μπορούμε συνέχεια να τα έχουμε στο απυρόβλητο ή σε ένα δικό τους ξέχωρο κουτάκι και δωμάτιο που δεν τα αγγίζει τίποτα… Κάποια στιγμή είναι και η ζωή, πρέπει να αντιμετωπίσουν και τη ζωή, όπως έρχεται και εμείς αντιμετωπίσαμε πάρα πολύ μεγάλη δυσκολία φέτος στο σπίτι μας… όλες τις μέρες ήμασταν πάρα πολύ γεροί για να τους στηρίξουμε, όμως υπήρχαν και οι στιγμές αυτές που ήμασταν άνθρωποι που εγώ και μπροστά τους έκλαψα και μπροστά τους δυσκολεύτηκα και δεν το μετανιώνω».
Κάηκε το σπίτι της
Ένα τραγικό συμβάν δυστυχώς βίωσε η Νάνσυ Νικολαίδου. Η γνωστή δημοσιογράφος έχασε το σπίτι της, μετά την τεράστια φωτιά που ξέσπασε στην Βαρυμπόμπη.
Η ίδια γνωστοποίησε την δυσάρεστη είδηση πριν μερικές ώρες ενώ αυτή τη φορά μοιράστηκε νέες φωτογραφίες από το καμένο πια σπίτι, με τα λόγια της να συγκλονίζουν.
Στην λεζάντα έγραψε: “Δεν ξέρω είναι από αυτά τα απίστευτα… Από αυτά που λες “ρε δεν γίνεται να ζω κάτι τέτοιο, κάποιος μου κάνει πλάκα”!!! Κι, όμως, δεν σου κάνει κανείς πλάκα… Σου κάνει πλάκα η ζωή… Παίζει μαζί σου… Με τις δυνάμεις σου… Με τις αντοχές σου… Με τους ανθρώπους που αγαπάς… Με τα όνειρα σου…
Ναι, χάθηκαν όλα… Έσβησαν όλα… Μαύρισαν όλα… Οι κόποι μιας ζωής και οι θυσίες του μπαμπά μου και της μανούλας μου που με τόσο μεράκι, πάθος και αγώνα κατάφεραν να φτιάξουν ένα σπιτάκι. Ένα σπιτάκι στο βουνό… Τη… βίλα Σοφία, όπως έλεγε χαρακτηριστικά ο μπαμπάς μου στη μαμά μου, όταν ήθελε να την πειράξει!
Ένα σπιτάκι γεμάτο λουλούδια που τόσο αγαπούσε… Ένα σπιτάκι στο οποίο έκανε και το μποστάνι του, με κολοκυθάκια, ζαρζαβατικά, ντομάτες κι ας μην του… κοκκίνιζαν ποτέ και είχε καημό.Όπως μεγάλο καημό είχε και με το… γκαζόν. Γιατί δεν έβγαινε καλά το γκαζόν στο κήπο. Μα αφού από τα δέντρα δεν είχε αρκετό ήλιο… Όμως εκείνος εκεί το προσπαθούσε και δεν τα παρατούσε ποτέ. Άλλωστε, ο μπαμπάς μου έχει μάθει να μην τα παρατάει ποτέ. Αυτό είναι το θέμα…
Ένα σπιτάκι που εγώ το ερωτεύτηκα από τη πρώτη στιγμή. Από τη πρώτη στιγμή “είδα” μέσα σε αυτό να τρέχουν τα παιδιά μου και να φωνάζουν χαρούμενα. Να παίζουν στο κήπο. Να κάνουν ποδηλατάδα στο βουνό, να τρέχουν στο δρόμο και να αναπνέουν καθαρό αέρα και οξυγόνο. Να ζουν μαζί με τη γιαγιά και τον παππού…
Εκεί ήσυχα… Μακριά απ όλους και απ όλα… Χωρίς αυτοκίνητα, μηχανάκια, φωνές, κορναρισματα. Εκεί να μην ενοχλούμε κανέναν και να μην μας ενοχλεί κανείς…Και αυτή η στιγμή που είχα οραματιστεί ήρθε κι εκεί στο σπιτάκι στο βουνό τα έζησα όλα.
Εκεί έζησα τους πρώτους μήνες τις γνωριμίας μου με το Δημήτρη. Εκεί παντρευτήκαμε κι εκεί “χτίσαμε” κι εμείς με τη σειρά μας τη ζωή μας και κάναμε τα όνειρά μας. Εκεί γεννήθηκαν τα παιδιά μας. Εκεί ζήσαμε όλες αυτές τις πολύτιμες στιγμές της ζωής μας και της ζωής τους.
Εκεί ζήσαμε ευτυχισμένα με όλες τις δυσκολίες της καθημερινότητας. Εκεί όλοι μαζί στο σπιτάκι μου στο βουνό. Εκεί που προχθές το πρωί όταν έφυγα για να πάω σε ένα επαγγελματικό ραντεβού δεν μπορούσα να φανταστώ ότι δεν θα επέστρεφα πάλι ποτέ…”.
