Πύρρος Δήμας: «Δεν ήταν εύκολο να ενταχθώ στην Εθνική ομάδα γιατί...»
Τι συνέβη;
Πριν από λίγες ημέρες ο Πύρρος Δήμας βυθίστηκε στο πένθος καθώς έφυγε από την ζωή ένας από τους αγαπημένους του φίλους. Ωστόσο το πρωί της Κυριακής (30/10) παραχώρησε συνέντευξη στην κάμερα της εκπομπής «Καλύτερα δε γίνεται» όπου μίλησε για όλους και για όλα.
Οι δηλώσεις του Πύρρου Δήμα
«Ήμουν πολύ δυνατό παιδί και δεν άφηνε δύο πέτρες ποτέ μαζί. Ο προπονητής μου είδε την κατασκευή μου και έτσι με κυνήγησε. Το ερωτεύτηκα αυτό το άθλημα. Δεν ήταν εύκολο να ενταχθώ στην Εθνική ομάδα γιατί γίνονταν καταγγελίες, γυρνούσαν πίσω τα χαρτιά.
Δεν γίναμε ποτέ μια γροθιά, απλά τους κοιτάμε σαν να μην έγινε ποτέ τίποτα. Όταν άκουσα τον εθνικό ύμνο στην Βαρκελώνη ήταν μία απάντηση για όλους.
Αυτό που σκέφτεσαι είναι ότι εγώ που κοιτούσα και δεν με άφηναν να μιλήσω ελληνικά στην Αλβανία, κατάφερα να είναι όλοι οι ξένοι από κάτω και να είναι σούζα. Τα πραγματικά μου μετάλλια είναι τα παιδιά μου. Είναι διαμάντια! Τα αγαπώ πολύ και με στηρίζουν».
«Ενάμιση μήνα πριν από τους Ολυμπιακούς έκανα...»
Ο Πύρρος Δήμας, είναι ένας από τους ανθρώπους που έχουν κάνει περήφανη την πατρίδα μας, ωστόσο τον τελευταίο καιρό έχει κάνει αρκετές αποκαλύψεις σχετικά με την αρχή της καριέρας του και όσα βίωσε και πέρασε μέχρι να κατακτήσει τον πρωταθλητισμό.
Εκτός από τις ρατσιστικές συμπεριφορές για τις οποίες έχει μιλήσει, πρόσφατα σε συνέντευξή του στο περιοδικό Down Town, εξομολογήθηκε για τον αγώνα και τον τραυματισμό που είχε το 2004 στους Ολυμπιακούς Αγώνες αλλά και για το αν έχει κάποιο γούρι που τον συνοδεύει.
Το 2004 θυμόμαστε έναν ξεχωριστό αγώνα μπροστά στο ελληνικό κοινό και το σοβαρό τραυματισμό.
Είχα θέμα με το γόνατο μου από το 1994. Κάποια στιγμή, μετά από εγχειρήσεις, απέκτησα θέμα με το χόνδρο. Ξεκίνησα ενέσεις για τον πόνο, όμως μετά από καιρό σταμάτησαν να έχουν αποτέλεσμα και έκανα ένα χειρουργείο ενάμιση μήνα πριν από τους Ολυμπιακούς του 2004. Αυτό σήμαινε πως 15 μέρες δεν έπρεπε να κάνω τίποτα και σταδιακά να ξεκινήσω ορισμένες κινήσεις. Θυμάμαι έπιανα την αριστερή μου γάμπα και ήταν σαν βαμβάκι, δεν είχε μύες καθόλου.
Για αυτό τότε, αν το παρατηρήσατε, το αριστερό πόδι ήταν κολλημένο στη θέση του και άνοιγε μόνο το δεξί. Αυτό όμως άλλαξε και τη μηχανική. Όλο το βάρος πήγαινε στη γωνία, στον καρπό, κι έτσι τον χτύπησα την τελευταία μέρα. Την ημέρα του αγώνα είχα κάνει ξυλοκαϊνη, όμως πονούσα.
Έκανα κι άλλη και περιμένοντας να με πιάσει έμεινα πίσω στο χρόνο. Αποφάσισα να ξεκινήσω με τα 170 κιλά, που ήταν το max που είχα κάνει δυο μήνες πριν από την εγχείρηση – δεν είχα άλλη επιλογή, έλεγα μέσα μου πως είμαι σε έναν αγώνα που δεν γίνεται κάθε μέρα. Ολυμπιακοί Αγώνες στη χώρα σου δεν γίνονται κάθε μέρα.
