«Σκάνε μύτη όλα τα σκ@τ@ προς τα πάνω» - "Κόλαφος" ο Νίκος Μουτσινάς για την Κιβωτό του Κόσμου
Το σχόλιο του στον αέρα του ΣΚΑΪ
Οι εξελίξεις σχετικά με την υπόθεση της Κιβωτού του Κόσμου (δείτε εδώ την νέα καταγγελία για απομόνωση από πρώην φιλοξενούμενη) έχουν συγκλονίσει ολόκληρο το πανελλήνιο και κάθε εκπομπή συζητά για τις μαρτυρίες και τα στοιχεία που έρχονται στο φως.
Δεν θα μπορούσε, λοιπόν, να μη σχολιάσει και ο Νίκος Μουτσινάς τα γεγονότα μέσα από την εκπομπή του στο κανάλι του ΣΚΑΪ, Καλό Μεσημεράκι, με τον δικό του τρόπο. Ο ίδιος, δηλώνει απογοητευμένος και πρότεινε την δική του λύση.
Το σχόλιο του Νίκου Μουτσινά για την Κιβωτό του Κόσμου
«Τι να… Που να… Δεν γίνεται, δεν μπορώ. Γίνεται ένας χαμός. Τα πράγματα είναι τρομακτικά, το καταλαβαίνετε. Προφανώς είναι μια περίοδος που σκάνε μύτη όλα τα σκ…ά προς τα πάνω. Δεν ξέρεις και τι να πεις πια.
Έρχονται τα χαστούκια δεξιά και αριστερά. Μακάρι όλα αυτά που συμβαίνουν, τα πολύ τρομακτικά και άσχημα, να μπορέσουν να αποτελέσουν μία αφορμή για να φτιάξουν κάποια άλλα πράγματα», είπε και συμπλήρωσε: «Μπορούμε λίγο με τις υιοθεσίες να ανοίξουμε τα πλαίσια. Κάντε το, δηλαδή. Κάντε, να δούμε και άσπρη μέρα».
Ποιος είναι ο πάτερ Αντώνιος που εμπνεύστηκε το 1998 την συγκεκριμένη δομή
Σοκαριστικές είναι οι εξελίξεις που έρχονται στο φως της δημοσιότητας όσον αφορά το τι συνέβαινε πίσω από τις κλειστές πόρτες της δομής, Κιβωτός του Κόσμου, και τα βασανιστήρια που υπέστησαν τα παιδιά τα βράδια (δείτε εδώ την ανατριχιαστική νέα καταγγελία), όπως ήδη αναφέρθηκε.
Οργισμένοι γονείς σήμερα έσπασαν τις πόρτες για να μπουν στη δομή και να πάρουν τα παιδιά τους (δείτε εδώ το βίντεο) και δυστυχώς πρώτο όνομα φιγουράρει αυτό του πατήρ Αντώνιου, που είναι και ο ιδρυτής της δομής.
Σύμφωνα με όσα αναφέρονται στην ιστοσελίδα της «Κιβωτού», ο ιερέας Αντώνιος Παπανικολάου υπηρέτησε ως εφημέριος στον Άγιο Γεώργιο Ακαδημίας Πλάτωνος, στον Κολωνό. Ξεκίνησε την ιερατική του δράση το 1998 σε μια από τις πιο υποβαθμισμένες τότε περιοχές, στον Κολωνό στην Αθήνα.
Από την πρώτη στιγμή που εγκαταστάθηκε, ένιωσε την ανάγκη να αντιδράσει σε ότι συνέβαινε γύρω του. Ο ίδιος, παρατηρούσε καθημερινά παιδιά, που ενώ θα έπρεπε να ήταν στο σχολείο σύχναζαν σε πλατείες ή παιδιά που αποτελούσαν μέλη ομάδων υψηλού κινδύνου, ενώ πάντα τα ίδια και οι οικογένειές τους βρίσκονταν σε ανάγκη.
Σιγά σιγά, τα πλησίασε μέσω του μπάσκετ και της αποδοχής, ανθρώπινα, προσπαθώντας να μιλήσει μαζί τους για τους προβληματισμούς τους, για την καθημερινότητά τους, προσπαθώντας να τους μιλήσει ως ίσος προς ίσον, χωρίς να τους κρίνει και χωρίς να τους νουθετεί και κυρίως να βρει τον τρόπο να σταθεί στο πλάι τους και να τα βοηθήσει στις ανάγκες τους. Με τον καιρό κέρδισε την αποδοχή τους και σταδιακά και την εμπιστοσύνη τους.
«Κάθισα να ακούσω τα παιδιά, τα αποδέχτηκα έτσι ακριβώς όπως είναι. Μοιράστηκα το σπίτι τους, τη πλατεία και το γήπεδο. Μέσα από τον αθλητισμό και τα πρωταθλήματα βγήκαν τα θετικά τους στοιχεία. Όταν κάποιος είναι τόσο απελπισμένος, όπως αυτά, τι να του πεις; Ότι ο Χριστός σώζει; Τα ακούει βερεσέ.»
Σε αυτό του τον αγώνα, πάντα στο πλάι του η σύντροφος και αρωγός, η σύζυγός του Σταματία Γεωργαντή, με την οποία τότε, όπως και τώρα θυσιάζονται και μοιράζονται τις αγωνίες, τις δυσκολίες και φυσικά την ικανοποίηση του εγχειρήματος. «Στόχος μας είναι τα παιδιά να νιώσουν ότι υπάρχει και ένας άλλος κόσμος, πέρα από αυτόν που έχουν γνωρίσει. Μόνο κίνητρό μας είναι η αγάπη και σε αυτή βασιζόμαστε».
Η προσφορά του απλού κόσμου ξεκίνησε μετά από καιρό, εφόσον γνώρισαν το νεαρό ιερέα και συνειδητοποίησαν τις προθέσεις του. Οι κάτοικοι της περιοχής άρχισαν να έρχονται ο ένας μετά τον άλλο και εθελοντικά να παρέχουν τις υπηρεσίες τους. Δάσκαλοι άρχισαν να έρχονται και να κάνουν μαθήματα στα παιδιά, νοικοκυρές της περιοχής άρχισαν να φέρνουν πράγματα από τα σπίτια τους, τρόφιμα και ρούχα που δεν χρειάζονταν πια οι δικές τους οικογένειες.
