Δημήτρης Μακαλιάς: «Νομίζω ότι αυτή η χρονιά είναι η τελευταία μου, θα πεθάνω»
Η σπάνια εξομολόγηση του ηθοποιού
Ο Δημήτρης Μακαλιάς είναι ένας ηθοποιός, ο οποίος δεν διστάζει να μιλήσει "ανοιχτά" στις κάμερες για τα προσωπικά του βιώματα και τις δυσκολίες που αντιμετώπισε στη ζωή του, ακόμη κι αν του είναι πολύ δύσκολο. Πρόσφατα, για παράδειγμα, εξομολογήθηκε πως πηγαίνει σε παιδοψυχολόγο μαζί με την σύζυγό του, Αντιγόνη Ψυχράμη, ιδιαίτερα μετά την γέννηση του δεύτερου παιδιού του (δείτε εδώ τι συνέβη κατά την διάρκεια του τοκετού).
Ο ίδιος, λοιπόν, βρέθηκε ως καλεσμένος το απόγευμα της Πέμπτης 29/12 στην εκπομπή της ΕΡΤ, Στούντιο 4, και μίλησε για άλλο ένα δύσκολο συμβάν που του άλλαξε τη ζωή. Ο λόγος για τον θάνατο του αδερφού του, στην ηλικία των 30, τον οποίο, όπως αποκάλυψε, είχε αισθανθεί πως θα γινόταν.
Ο Δημήτρης Μακαλιάς είχε προβλέψει τον θάνατο του αδερφού του
«Κάθε χρόνο στην αλλαγή της Πρωτοχρονιάς με ρωτούσε η μητέρα μου: αυτή τη χρονιά τι στόχο βάζεις; Και της έλεγα πάντα την αίσθηση που είχα την ώρα που άλλαζε ο χρόνος. Θυμάμαι το ’99 της λέω: νιώθω ότι φέτος θα κάνω κινηματογράφο. Και μετά από 6 μήνες έγινε το "Μαντολίνο του Λοχαγού Κορέλι" στην Κεφαλλονιά και πήγα και έκανα ένα μικρό guest», ανέφερε χαρακτηριστικά ο ηθοποιός.
«Την άλλη Πρωτοχρονιά της λέω: μαμά, μου μυρίζει πολύ έντονα ξενοδοχείο και έχω την αίσθηση ότι θα πετάξω. 6-7 μήνες μετά, κάνω ένα ταξίδι για δύο μήνες στον Καναδά, κάνω roadtrip, σε ξενοδοχεία και τα λοιπά. Αυτό που αισθανόμουν τότε, χωρίς να υπάρχει κάτι προσχεδιασμένο, συνέβαινε. Και αυτό το σταμάτησα, όταν έχασα τον αδελφό μου», συμπλήρωσε στη συνέχεια.
«Εκείνη τη χρονιά μου λέει: τι αισθάνεσαι; Της λέω: τίποτα, αυτή τη χρονιά δεν μου ‘ρχεται κάτι. Μία ώρα μετά, με παίρνει μία φίλη να πάμε σε ένα σπίτι και της λέω: τώρα βλέπω τι θα μου φέρει η χρονιά: μαύρο. Της λέω: δεν θέλω να σε αγχώσω – οδηγούσε κιόλας – αλλά νομίζω ότι αυτή η χρονιά είναι η τελευταία μου, θα πεθάνω. Και όπως το αισθάνομαι αυτή τη στιγμή, ούτε το Πάσχα δεν θα βγάλω», πρόσθεσε έπειτα.
Και κατέληξε: «Δύο ώρες μετά, της λέω: όλα καλά, δεν θα πεθάνω εγώ, έφυγε από πάνω μου αυτό το μαύρο, θα πάει κάπου αλλού. Και έναν μήνα μετά, χάσαμε τον αδελφό μου. Από τότε δεν ξανασκέφτηκα την Πρωτοχρονιά τίποτα».
