Ελένη Ράντου: «Ήμουν ένα οικονομικό...» - Άκρως αποκαλυπτική η ηθοποιός για την σχέση με την μητέρα της
«Είναι πολύ δύσκολο να νιώθεις ότι περισσεύεις»
Η Ελένη Ράντου έδωσε μια συνέντευξη εφ' όλης της ύλης στο περιοδικό Down Town. Η γνωστή ηθοποιός, που πρόσφατα απασχόλησε τα φώτα της δημοσιότητας, σχετικά με την απουσία της από την διαδήωση του σωματείου ηθοποιών (δείτε εδώ τα λόγια της) μίλησε στο περιοδικό για την σχέση με την μητέα της και όχι μόνο.
Η αποκάλυψη της Ελένης Ράντου για την μητέρα της
Από την δική σου μητέρα τι τραύμα κουβαλάς;
Κοίτα με την μητέρα μου είχαμε μια ιδιόρρυθμη σχέση. Ήμουν, ας πούμε ένα «οικονομικό βάρος» διότι η οικονομική τους κατάσταση δεν επέτρεπε δεύτερο παιδί. Εγώ ήμουν το δεύτερο παιδί, οπότε μου έχει περάσει πολύ έντονα η αίσθηση ότι βάραινα, ότι περίσσευα, ότι ήμουν ανεπιθύμητη.
Και πώς λειτούργησε αυτό αργότερα στις σχέσεις σου;
Είναι πολύ δύσκολο να νιώθεις ότι περισσεύεις. Αυτό το κουβαλάς και ή το παλεύεις ή σε παίρνει από κάτω και το πας στην άλλη άκρη: να προσπαθείς απελπισμένα να κερδίσεις την συμπάθεια των άλλων.
«Με ποιον να το μοιραστώ;» - Οι δύσκολες στιγμές που περνά η ηθοποιός
Στην παράσταση αναφέρεις 5.000 λόγους για τους οποίους αξίζει να ζει κανείς. Άφησες κάποιον απ’ έξω;
Νομίζω είναι ένας που δεν τον έχω συμπεριλάβει στο έργο. Το να μοιράζομαι. Πολλές φορές μου έχει συμβεί να έχω πάει κάπου και να τρώω κάτι καταπληκτικό ή να βλέπω ένα υπέροχο τοπίο. Και πάντα σκέφτομαι, «αχ, ποιους να πάρω τηλέφωνο να το ζήσουν κι αυτοί; Με ποιον να το μοιραστώ;». Το να απολαμβάνω κάτι μόνη μου και να μην το μοιράζομαι δεν με κάνει ευτυχισμένη. μόνο τη μιζέρια μου δεν μου αρέσει να τη μοιράζομαι. Εκεί «κλείνομαι» γιατί ξέρω ότι δεν είναι ευχάριστη στιγμή μου και δεν θέλω να τη μεταδώσω, να γίνω τοξική ή ανεπιθύμητη αν θες. Αλλά ένα «φως» που μπορεί να βρω μέσα μου – ή έξω μου – θέλω πάρα πολύ να το μοιραστώ. γιατί εκείνη τη στιγμή μπορεί κάποιον να σώσεις. Όπως και μένα μπορεί να με έχουν σ΄σωσει με τον ίδιο τρόπο.
Αυτές τις ζόρικες στιγμές σου με ποιους τις μοριάζεσαι;
Η αλήθεια είναι πως απομονώνομαι. Σκέφτομαι δηλαδή τώρα τον κύκλο μου και διαπιστώνω πως είναι πολύ περιορισμένος. Κι ενώ φαίνομαι πολύ easy – going δεν είναι καθόλου έτσι. Είμαι δύσκολη στο να ανοιχτώ, οπότε τα δύσκολα ακόμη δυσκολότερα τα ακουμπάω κάπου. Μόνο η οικογένεια μου μπορεί να τα κουβαλήσει – και αυτό αναγκαστικά, γιατί δεν μπορώ να τους αποφύγω. Ζούμε στο ίδιο σπίτι! Ντρέπομαι πολύ για τα σκοτάδια μου. Ντρέπομαι να κάνω κοινωνό κάποιον. Είναι σαν να φέρνω ανθρώπους την ώρα που πάω στην τουαλέτα. Είναι μια πολύ προσωπική στιγμή.
Τι έχεις μάθει από αυτά τα σκοτάδια;
Πως αν τα κάνεις φίλο σου έχουν να σου μάθουν πολλά περισσότερα από το φως. Αλλά αυτή είναι μια μοναχική πορεία, δεν γίνεται με παρέα. Το σκοτάδι, αν δεν το φοβηθείς, αν αρχίσεις να το ψάχνεις και βρεις τρόπους να το παλέψεις, έχει τη δύναμη να γρατσουνίσει τον τοίχο μέχρι να βγει σε παράθυρο. Αυτό όμως απαιτεί γενναιότητα.
