Δεν τα βλέπουμε συχνά - Αυτά είναι τα δύο ''παιδιά'' του Ανδρέα Γεωργίου
Τα κοιτάει και ''λιώνει''
Ο Ανδρέας Γεωργίου είναι ομολογουμένως πολύ ενεργός στα social media και μάλιστα πολύ συχνά βλέπουμε να κάνει αναρτήσεις στο instagram, οι οποίες δεν είναι μόνο επικεντρωμένες στον εαυτό του.
Ο σκηνοθέτης - ηθοποιός δεν έχασε την ευκαιρία την Τρίτη 8/8 να μοιραστεί με τους ακόλουθους του, τη μεγάλη του αγάπη, που δεν είναι άλλη από τα παιδιά, όπως ίδιος τα αποκαλεί δείχνοντας τα σε φωτογραφίες και βίντεο.
Η Τάτσα και ο Στέφανος είναι η γάτα και ο σκύλος του Ανδρέα Γεωργίου, στα οποία φαίνεται, πως έχει τεράστια αδυναμία! Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα γάτας ο σκηνοθέτης έκανε γνωστό λοιπόν το πόσο πολύ φιλόζωος είναι! (δείτε εδώ backstage φωτογραφίες από τη νέα σειρά που ετοιμάζει).
Η ανάρτηση του Ανδρέα Γεωργίου με τα ''παιδιά'' τους τα αποκαλεί
«Τα παιδιά μου! Stefanos & Tatsa», έγραψε ο Ανδρέας Γωεργίου.
Oι δηλώσεις για τις κρίσεις πανικού
O Ανδρέας Γεωργίου είχε παραχωρήσει συνέντευξή του στο BHMAgazino και στην Έρη Βαρδάκη μιλώντας για τις κρίσεις πανικού που τον ταλαιπώρησαν.
O πετυχημένος σεναριογράφος σίριαλ έχει σίγουρα άγχος για το νέο του επαγγελματικό βήμα, χωρίς αυτό να σημαίνει πως θα βιώσει ξανά κρίσεις πανικού.
Ανοιχτά μιλάει για την σκοτεινή περίοδο της ζωής του, που δεν υπήρχε ημέρα να μην έρθει αντιμέτωπος με τον εαυτό του. Σήμερα ωστόσο έχει δουλέψει πολύ με τον εαυτό του και νιώθει έτοιμος για ό,τι μέλλει να έρθει.
Έχετε περάσει αλήθεια κρίση ηλικίας;
Ναι, στα 36 μου, και πραγματικά δεν ήξερα τι μου συνέβαινε. Με κατάκλυζε ένα αίσθημα ματαιότητας. Πάθαινα κρίσεις πανικού και δεν ήξερα πως να το αντιμετωπίσω. Σε αυτήν την καμπή της ζωής μου με στήριξε σε μεγάλο βαθμό η Βάνα. Οι κρίσεις πανικού έρχονταν σε συγκεκριμένη ώρα της ημέρας: όταν έδυε ο ήλιος και περνούσαμε από την ημέρα στη νύχτα, Μιλούσα, θυμάμαι, άπειρες ώρες με τη Βάνα στο τηλέφωνο, ένα δίωρο την ημέρα. Ήταν ο μόνος άνθρωπος που μπορούσε να με κάνει να νιώσω καλά.
Άρχισα να διαβάζω βιβλία ψυχολογίας, να παρακολουθώ διάφορα συναφή σεμινάρια. Τελικά συνειδητοποίησα ότι όλο αυτό συνδεόταν με το θάνατο της μητέρας μου. Είχε φύγει από τη ζωή σε ηλικία 36 ετών. Εγώ υποσυνείδητα μάλλον είχα βάλει στο μυαλό μου ότι η ζωή τελειώνει εκεί στα 36. Σκεφτείτε ότι αυτές οι κρίσεις πανικού ξεκίνησαν την επομένη των γενεθλίων μου. Είναι απίστευτο πραγματικά. Βέβαια, όλα αυτά τα ανακάλυψα πολύ αργότερα. Όταν είχαν περάσει οι κρίσεις πανικού και ξαναέβρισκα τα κομμάτια μου. Σήμερα είμαι πολύ καλά.
