Γιώργος Μαρίνος: «Εγώ κύριε είμαι ομοφυλόφιλος! Αν μπορούσα να ξαναζήσω ως straight, δεν νομίζω ότι...»
Η ανατριχιαστική εξομολόγησή του
O Γιώργος Μαρίνος είναι από τους ανθρώπους που έκανε αυτό που λέμε “coming out” στα μέσα μιας δεκαετίας ( γύρω στο 1955) όπου η λέξη “ομοφυλόφιλος” δεν ήταν εύκολη ούτε να την πείς, ούτε να την αποδεχτείς δημόσια στην Ελλάδα. Και το τόλμησε. Και το υποστήριξε. Με θάρρος και αξιοπρέπεια.
Μπορεί σήμερα να έχει εξαφανιστεί από τα φώτα της δημοσιότητας και να ζει τον δικό του Γολγοθά (δείτε εδώ τι συμβαίνει με την περιουσία του) αλλά το 2006 ο Γιώργος Μαρίνος είχε λάβει μέρος στο πρότζεκτ της LIFO «Οι Αθηναίοι» και τη συνέντευξη στην οποία αποκάλυψε τα πάντα για την προσωπική του ζωή είχε πάρει ο τότε διευθυντής σύνταξης της LIFO, Νίκος Ράλλης, ο οποίος θα πέθαινε λίγα χρόνια μετά, στα 41 χρόνια του, από σπάνιο αυτοάνοσο.
Η συνέντευξη ψηφιοποιήθηκε το 2022 για πρώτη φορά.
Απόσπασμα από την συνέντευξη του Γιώργου Μαρίνου
«Σήμερα έχω μάθει να χαίρομαι την αγάπη και την εκτίμηση του κοινού. Παλιά ήμουν θύμα της ανασφάλειάς μου. Θέλω να πω, την καριέρα μου την έχω κάνει, δεν διεκδικώ πλέον κάτι. Την υγεία μου, ίσως. Εννοώ, όταν δουλεύω είμαι καλά, όταν δεν δουλεύω υπάρχει πρόβλημα. Και λέω «πρόβλημα» επειδή είναι αδύνατον να δουλεύω για πολλά χρόνια ακόμα. Είναι ψυχολογική η ανάγκη μου να δουλέψω, δεν είναι οικονομική. Αλλιώς, τρελαίνομαι.
Ο έρωτας δεν υπάρχει στη ζωή μου πια. Σε καμία απολύτως μορφή. Γιατί κατάλαβα όλο το παιχνίδι που έπαιζα στον εαυτό μου, όλη την ψευδαίσθηση, όλο αυτό το πράγμα που δημιουργούσα - που είναι όμως πολύ γοητευτικό, και ειδικά για τους άλλους, που δεν το περιμένουν.
Τα δραματοποιούσα λίγο τα πράγματα. Δεν είχα και ένα μοντέλο, ότι θα συζήσω με κάποιον άνθρωπο, ας πούμε. Μου είναι πάρα πολύ δύσκολο, ακόμα και με τους καλύτερούς μου φίλους. Ποτέ δεν κατάλαβα την πηγή όλου αυτού του δράματος, του παραμυθιού. Προφανώς στο βάθος ήμουν μάλλον συναισθηματικός τύπος, μα τότε δεν το πίστευα. Από τη στιγμή που μου τελείωσε το συναίσθημα μου τελείωσε και η ερωτική ζωή. Μεγάλωσα πάρα πολύ μόνος μου, χωρίς οικογένεια... Έκτορας Μαλώ... (γελάει) Δεν είχα μία μητριά, είχα δύο. Παιδική ηλικία χάλια.
To «show του Μαρίνου» έγινε σιγά σιγά, δεν έγινε απότομα. Έπαιζα τότε με τον Χορν στο «Αυγό», και ερχόταν ένας άνθρωπος επί 2 μήνες να με πείσει να τραγουδήσω στην Κατακόμβη, μία μπουάτ στην Πλάκα. Εμένα δεν με ενδιέφερε το τραγούδι, απλώς είχε τύχει να τραγουδήσω, στο θέατρο, δύο τραγούδια του Θεοδωράκη, και έπειτα το βασικό τραγούδι στην Οδό Ονείρων. Δεν θα τραγουδούσα εάν ο Βύρων ο Πάλλης, τον έχεις ακουστά, θεός σχωρέστον -πολλά θεός σχωρέστον θα ακούσεις σε αυτή την κουβέντα-, δεν μου είχε πει, είχα ανάγκη και από χρήματα, «γιατί δεν πας; Δεν ξέρεις ποτέ από πού θα σου έρθει η επιτυχία».
Πήγα, και ο χώρος γέμισε από ανθρώπους του θεάτρου, που έρχονταν μαζικά. Η Τζένη η Καρέζη ερχόταν σχεδόν κάθε βράδυ στην Κατακόμβη. Εκεί διαμορφωνόταν σιγά σιγά το πρόγραμμα, ασυναίσθητα. Την άλλη χρονιά κατακόρυφη άνοδος, ανέβηκα στα «Ταβάνια», που ήταν... από πάνω. Δεν είχα κείμενα ακόμα, κανα αστείο έλεγα όταν έβρισκα, ή πήγαινα στα τραπέζια και έλεγα κανα κουτσομπολιό. Κυρίως όμως τραγουδούσα. Ξεκίνησα με κείμενα δικά μου, όχι κείμενα ακριβώς, γιατί εγώ δεν ξέρω να γράφω ούτε το όνομά μου. Είχα κάποιες ιδέες. Ήταν μέσα στη δικτατορία, και εγώ σατίριζα τον Παπαδόπουλο. Ένα άλλο λεγόταν «Η πουτάνα δια μέσου των αιώνων», ξεκινώντας από την Ηλέκτρα, που δεν ήταν καθόλου πουτάνα. Αυτά που έλεγα δεν μεταφέρονται, θα στα πω για δική μας πλάκα. Ένα αριστούργημα.
Και πάλι δεν είχα αποφασίσει ότι αυτός ήταν ο δρόμος μου. Είχα έναν κρυφό φόβο μέσα μου. Κάποια στιγμή, ήταν τίγκα το μαγαζί, δεν έπεφτε καρφίτσα, τότε στις μπουάτ δεν είχε μετρ ή γκαρσόνια, και -σε κάποια στιγμή του προγράμματος που δεν ακουγόταν κιχ- κάποιος με ξεφώνισε. Είπα πράγματα τα οποία δεν θυμάμαι, όχι επιθετικά αλλά του τύπου; «Εγώ τα έχω πει. Αυτός είμαι, δεν νομίζω ότι σας κοροϊδεύω, αυτό μπορώ να κάνω, αυτό κάνω.» Και μετά είπα; «Δεν μπορώ να συνεχίσω αν δεν φύγει ο κύριος. Για όσους δεν άκουσαν, είπε αυτό...» Και εξεβράσθη από το κοινό το ίδιο. Τον πήραν σηκωτό και τον πέταξαν έξω. Ήταν μία πράξη επαναστατική για την εποχή και, σήμερα που τα πράγματα έχουν αλλάξει, θεωρώ ότι βοήθησα κι εγώ λίγο, έβαλα το λιθαράκι μου. Μέχρι τότε, οι Έλληνες γκέι ήταν ένας μεγάλος συνθέτης ή ένας μεγάλος ζωγράφος. Κανείς που να βγαίνει στην πίστα, σε άμεση επαφή με το κοινό. Η πίστα είναι πράγμα άγριο. Αμέσως μετά, εντελώς απρογραμμάτιστα, είπα τον «Ηθοποιό»... Έπεσε το μαγαζί κάτω. Σηκώθηκε ο κόσμος όρθιος και χειροκροτούσε. Εγώ εξαφανίστηκα στην κουζίνα και έκλαιγα, έκλαιγα με τις ώρες. Γιατί δεν είναι εύκολο να τα βάζεις με τριακόσια άτομα, είναι περίεργο, είναι too much. Όποτε κλαίω, εμένα μου βγαίνει σε καλό. Έκλαψα κι έκλαψα κι έκλαψα, και μετά είπα «τώρα θα κάνω καριέρα».
Αν μπορούσα να ξαναζήσω ως straight, δεν νομίζω ότι θα είχε διαφορά η ζωή μου. Θα ζούσα την ίδια ζωή. Ζούσα σε μία εποχή Brokeback Mountain, αλλά δεν είχα ποτέ κανένα πρόβλημα να πω την αλήθεια. Ό,τι έχω κάνει, το υπογράφω. Με το πέρασμα του χρόνου το κοινό το εξετίμησε αυτό. Τώρα εισπράττω την αγάπη του, ίσως επειδή έχω ξεκαβαλήσει την πεντακοσάρα μου μηχανή. Σχεδόν ποτέ όμως δεν μου έκανε κάποιος μία νύξη κακή. Γενικώς, ήμουν τούκα προ, όλους τους προλάβαινα. Τι να σου πούνε; Όταν πας και τους λες «εγώ κύριε είμαι ομοφυλόφιλος», τι να σου πούνε; «Ρε πούστη»; Δεν είχα ενοχές και τύψεις, άρα δεν μπορούσε κανείς να με πληγώσει.»
