Γιώργος Χρανιώτης: Η αποκάλυψη για την συμμετοχή του στο Survivor - «Αν δεν πήγαινα, ίσως να μην..»
«Έφαγα μυρμήγκια και...»
Ο Γιώργος Χρανιώτης μίλησε στην κάμερα της εκπομπής «Happy Day», το πρωί της 11/2, σε μια αποκλειστική συνέντευξη. Ο ηθοποιός μίλησε μεταξύ άλλων για τη συμμετοχή του στο Survivor, τη ζήλεια αλλά και την αναφορά της Σοφιάννας στο χαμένο του μαγιό.
Οι δηλώσεις του Γιώργου Χρανιώτη για το Survivor
«Δεν παρακολουθώ Survivor, γιατί δεν μου αρέσουν τα reality. Ακόμη και το δικό μου, όμως, πραγματικά είμαι περήφανος που το έκανα και που το έζησα. Δεν το έχω δει, με ενδιέφερε να το ζήσω. Στο Survivor πήρα πολύ ωραίες αποφάσεις. Αν δεν πήγαινα ίσως να μην είχα και οικογένεια. Ίσως να μην είχα σταθεί στον μπαμπά μου, που τον έχω χάσει έναν χρόνο τώρα.
Ήταν πολύ καθαρό το ενεργειακό μου πεδίο. Κάπως είδα τα μελλούμενα, αισθάνθηκα ότι ο πατέρας μου θα φύγει όπου να είναι και μάλλον με αυτό το κορίτσι θα είναι πολύ ωραία περίπτωση να περάσουμε σε ένα επόμενο στάδιο, είτε αυτό λέγεται γάμος ή οικογένεια», είπε χαρακτηριστικά ο Γιώργος Χρανιώτης και πρόσθεσε:
«Έφαγα μυρμήγκια στο Survivor και ήταν ξινά. Έπρεπε να φάω πρωτεΐνη, δεν είμαι σίγουρος αν είχαν πρωτεΐνη. Το σκέφτηκα, ήξερα τι έκανα. Κάποια μου δάγκωσαν και το κάτω χείλος, δεν ήταν ευγενική πράξη…».
Η ανάρτηση του ηθοποιού για την ψυχολογική του κατάσταση
Ο Γιώργος Χρανιώτης είναι αρκετά ενεργός μέσα από τους προσωπικούς του λογαριασμούς στα social media, καθώς του αρέσει να δημοσιεύει διάφορες προσωπικές στιγμές.
Αυτή τη φορά ο γνωστός ηθοποιός επέλεξε να δημοσιεύσει ένα άκρως συγκινητικό βίντεο μαζί με ένα μακροσκελές κείμενο όπου περιέγραψε τις δύσκολες στιγμές που περνάει τις τελευταίες μέρες. Μάλιστα πριν από καιρό είχε μιλήσει και για το κίνημα #metoo.
«Μάλλον τις τελευταίες μέρες είμαι στα χειρότερα μου. Κοιμάμαι πολύ, τρώω λίγο, δεν μπορώ να πάρω τα πόδια μου και κάνω υπερπροσπάθειες να πάω στην θάλασσα μου, που με ξέρει και με γαληνεύει. Για λίγο. Μετά τα ίδια. Αυτό που ζούμε μου φταίει.
Μου φταίει ο φόβος που είναι γύρω μας, σαν ένας άλλος ιός που όταν σε προσβάλλει δεν σε σκοτώνει ακριβώς, αλλά σε βασανίζει λίγο, σιγά σιγά, σαδιστικά μέχρι να σε δει να σέρνεσαι. Παντού φόβος. Φόβος για μας, για τους αγαπημένους μας, για τα παιδιά και τους γονείς μας, φόβος για το αν θα ζήσουμε και πόσο. Εγώ δεν θέλω να φοβάμαι όμως ούτε το αν, ούτε το πόσο. Αν ανέχομαι να φοβηθώ κάτι είναι το πώς.
Και το πώς είναι στο χέρι μας. Και γι’ αυτό χαμογέλασα λίγο σήμερα και κάπως στυλώθηκα, γιατί συνειδητοποίησα ότι η σχέση που έχουμε με τα πράγματα, η σχέση που έχουμε με τους ανθρώπους, με τα ζώα και με την φύση, η σχέση αυτή είναι που καθορίζει την σχέση μας με αυτό το πράγμα που αποκαλείται ζωή.
Και η σχέση μας με την ζωή μας είναι η σημαντικότερη σχέση. Αυτά τα δύο παιδιά ανέπτυξαν μέσα σε δευτερόλεπτα μια σχέση. Κράτησαν μια στιγμή που θα ναι αιώνια στις ζωές τους. Μια συμπυκνωμένη -γεμάτη ζωή-και ανθρωπιά στιγμή. Και έτσι κάπως ο κόσμος γίνεται πιο υποφερτός.
Κι έτσι κάπως κι εγώ θα σηκωθώ απ’ τον καναπέ μου και θα βγω να λιαστώ και να αντιμετωπίσω τον κόσμο, προσπαθώντας αν μου δοθεί η ευκαιρία -που θα μου δοθεί – να κάνω κάτι που θα ναι ανθρώπινο. Χωρίς φόβο, με πολύ πάθος».
