«Τρώγαμε “ξύλο” στο θέατρο, έπρεπε να ανεχτούμε όποιον μας...» - Ξέσπασε ο Γιώργος Χρανιώτης

Η αναφορά του στο metoo

Αρθρογράφος: Κωνσταντίνα Τσουκαλά
Κωνσταντίνα Τσουκαλά
«Τρώγαμε “ξύλο” στο θέατρο, έπρεπε να ανεχτούμε όποιον μας...» - Ξέσπασε ο Γιώργος Χρανιώτης

Στην κάμερα της εκπομπής «Χαμογέλα και πάλι» και τον Θανάση Πασσά μίλησε το πρωί της Κυριακής 20/2 ο Γιώργος Χρανιώτης. Ο γνωστός ηθοποιός μίλησε για το κίνημα metoo και για τη συμμετοχή του στο Survivor.

Οι δηλώσεις του Γιώργου Χρανιώτη

«Είναι πολλά τα χρόνια που υπάρχουν κακοποιητικές συμπεριφορές στη δουλειά μας. Το ότι έγινε ένα ξεκίνημα να ξεκαθαριστούν είναι πολύ ελπιδοφόρο. Θα πω στα νέα παιδιά που θέλουν να γίνουν ηθοποιοί να μη φοβούνται, ή να φοβούνται λιγότερο από ό,τι εμείς.

Η γενιά μου γαλουχήθηκε με αυτόν τον τρόπο, τρώγαμε “ξύλο” στο θέατρο, έπρεπε να ανεχτούμε όποιον μας πρόσβαλε με χυδαίο τρόπο. Ύστερα από όσα έχουν συμβεί ένας σκηνοθέτης ή ένας ηθοποιός θα το σκεφτεί να έχει παραβατική συμπεριφορά απέναντι σε ένα νέο ηθοποιό, και θα φοβηθεί.

Ίσως το κοινό να μην μπορεί να ξεπεράσει την εγκληματική εικόνα του Δημήτρη Λιγνάδη και του Πέτρου Φιλιππίδη. Τους θαύμαζα καλλιτεχνικά, αλλά αυτή τη στιγμή δεν έχω όρεξη να δω δουλειά τους.

Δεν το έχω μετανιώσει καθόλου το Survivor, έχω πάρει δύο σημαντικές αποφάσεις στη ζωή μου επειδή πήγα. Πήρα την απόφαση να παντρευτώ, να κάνω το παιδί μου, πέρασα πολύ χρόνο με τον πατέρα μου πριν “φύγει”. Όλα αυτά τα είχα νιώσει μέσα στο παιχνίδι αυτό», κατέληξε ο ηθοποιός.

«Τις τελευταίες μέρες είμαι στα χειρότερά μου»

Ο Γιώργος Χρανιώτης είναι αρκετά ενεργός μέσα από τους προσωπικούς του λογαριασμούς στα social media, καθώς του αρέσει να δημοσιεύει διάφορες προσωπικές στιγμές.

Αυτή τη φορά ο γνωστός ηθοποιός επέλεξε να δημοσιεύσει ένα άκρως συγκινητικό βίντεο μαζί με ένα μακροσκελές κείμενο όπου περιέγραψε τις δύσκολες στιγμές που περνάει τις τελευταίες μέρες. Μάλιστα πριν από καιρό είχε μιλήσει και για το κίνημα #metoo.

«Μάλλον τις τελευταίες μέρες είμαι στα χειρότερα μου. Κοιμάμαι πολύ, τρώω λίγο, δεν μπορώ να πάρω τα πόδια μου και κάνω υπερπροσπάθειες να πάω στην θάλασσα μου, που με ξέρει και με γαληνεύει. Για λίγο. Μετά τα ίδια. Αυτό που ζούμε μου φταίει.

Μου φταίει ο φόβος που είναι γύρω μας, σαν ένας άλλος ιός που όταν σε προσβάλλει δεν σε σκοτώνει ακριβώς, αλλά σε βασανίζει λίγο, σιγά σιγά, σαδιστικά μέχρι να σε δει να σέρνεσαι. Παντού φόβος. Φόβος για μας, για τους αγαπημένους μας, για τα παιδιά και τους γονείς μας, φόβος για το αν θα ζήσουμε και πόσο. Εγώ δεν θέλω να φοβάμαι όμως ούτε το αν, ούτε το πόσο. Αν ανέχομαι να φοβηθώ κάτι είναι το πώς.

Και το πώς είναι στο χέρι μας. Και γι’ αυτό χαμογέλασα λίγο σήμερα και κάπως στυλώθηκα, γιατί συνειδητοποίησα ότι η σχέση που έχουμε με τα πράγματα, η σχέση που έχουμε με τους ανθρώπους, με τα ζώα και με την φύση, η σχέση αυτή είναι που καθορίζει την σχέση μας με αυτό το πράγμα που αποκαλείται ζωή.

Και η σχέση μας με την ζωή μας είναι η σημαντικότερη σχέση. Αυτά τα δύο παιδιά ανέπτυξαν μέσα σε δευτερόλεπτα μια σχέση. Κράτησαν μια στιγμή που θα ναι αιώνια στις ζωές τους. Μια συμπυκνωμένη -γεμάτη ζωή-και ανθρωπιά στιγμή. Και έτσι κάπως ο κόσμος γίνεται πιο υποφερτός.

Κι έτσι κάπως κι εγώ θα σηκωθώ απ’ τον καναπέ μου και θα βγω να λιαστώ και να αντιμετωπίσω τον κόσμο, προσπαθώντας αν μου δοθεί η ευκαιρία -που θα μου δοθεί – να κάνω κάτι που θα ναι ανθρώπινο. Χωρίς φόβο, με πολύ πάθος».