«Όταν έμεινα έγκυος στη Δανάη, σκεφτόμουν να μη συνεχίσω την κύηση...» - Συγκλονίζει η Βίκυ Σταυροπούλου

Η σπάνια αποκάλυψη για την εγκυμοσύνη της

Στέλλα Μούτσιου
Youweekly Editor
«Όταν έμεινα έγκυος στη Δανάη, σκεφτόμουν να μη συνεχίσω την κύηση...» - Συγκλονίζει η Βίκυ Σταυροπούλου

Μια άκρως συγκινητική συνέντευξη παραχώρησε το πρωί της Τετάρτης 14/6 στην εκπομπή του MEGA, Πάμε Δανάη, η μητέρα της παρουσιάστριας, Βίκυ Σταυροπούλου, καθώς μίλησε αναλυτικά για όλα. Αναφέρθηκε στον θάνατο του αδερφού της, ο οποίος ήταν αλκοολικός (δείτε την εδώ να σπαράζει στην εξομολόγησή της), στην υπόθεση του Αλέξη Γεωργούλη με τον οποίο είναι πολύ καλοί φίλοι, ενώ αναφέρθηκε και στις δύσκολες στιγμές που αντιμετώπισε με την κόρη της, Δανάη Μπάρκα.

Πιο συγκεκριμένα, εξήγησε πως όταν έμεινε έγκυος πέρασε από το μυαλό της μέχρι και να τερματίσει την εγκυμοσύνη της, ωστόσο όσο δύσκολη κι αν ήταν η πορεία τους όλα αυτά τα χρόνια ως μαμά και παιδί, το ότι την βλέπει να έχει μεγαλώσει τόσο όμορφα και σωστά είναι η ανταμοιβή της.

Η εξομολόγηση της Βίκυς Σταυροπούλου για την εγκυμοσύνη της

«Η μεγαλύτερη δυσκολία για μένα ήταν το μεγάλωμα της Δανάης, οι στιγμές που έχασα από την παιδική της ηλικία και το πιο συγκινητικό και η μεγαλύτερη ανταμοιβή είναι ότι η Δανάη έγινε ένα γλυκό παιδί, που με στήριξε και έκανε τα πάντα για να μου πάρει τις ενοχές. Νομίζω ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερο δώρο για μία μητέρα. Τώρα συνειδητοποιώ ότι το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή μου είναι το παιδί μου, πως τότε δεν το σκεφτόμουν;», είπε αρχικά.

«Έμεινα έγκυος στη Δανάη, ακριβώς επειδή ήμουν πολύ μικρή, σκεφτόμουν ότι δεν θα ήταν σωστή απόφαση να συνεχίσω την κύηση. Έπαθα κατάθλιψή με το θάνατο του παππού μου και τότε έφαγα μία φλασιά ότι για να με κρατήσει ο Θεός σε μία ισορροπία μου πήρε εκείνον που ήταν τότε για μένα ότι αγαπούσα περισσότερο και μου έστειλε μία νέα ζωή στα σπλάχνα μου», πρόσθεσε έπειτα.

Και σε άλλο σημείο, επισήμανε: «Λύγισα όταν μετά το χωρισμό μου μέναμε με τη Δανάη σε ένα πολύ μικρό σπίτι, με δύο δωμάτιο, εγώ κοιμόμουν στο χολ, χωρίς χρήματα, με την αγωνία της ευθύνης να διαμορφώσω έναν άνθρωπο, φοιτήτρια στη σχολή, χωρίς να γνωρίζω πως θα πάνε τα πράγματα. Υπήρχαν πολλά βράδια που έκλαιγα και έλεγα "Θεέ μου, δώσε μου δύναμη να τα καταφέρω", αλλά μέχρι να στεγνώσουν τα δάκρυα έλεγα ότι όλα θα πάνε καλά».