Ο Θανάσης Κουρλαμπάς στο YOU: Το ταξίδι ως πατέρας, οι πιο συγκλονιστικές σκηνές του, και ο ρόλος στους «Πανθέους»
Όσα αποκάλυψε ο «Φάνης Πανθέος» σε πρόσφατη συνέντευξή του
Τα τελευταία χρόνια τον απολαμβάνουμε κυρίως σε ρόλους comme il faut κυρίων, με πολλά μυστικά, στην πραγματική του ζωή ωστόσο δεν διστάζει να σου ανοίξει τα χαρτιά του, λίγα λεπτά αφότου καθίσετε μαζί στο τραπέζι. Ο Θανάσης Κουρλαμπάς υποδύεται φέτος τον Φάνη, από τους θρυλικούς «Πανθέους» που φέτος προβάλλονται στον ΣΚΑΪ, και σε μία κουβέντα από καρδιάς μιλάει για τις δικές του αδυναμίες και επιθυμίες ζωής που θέλει να εκπληρώσει.
Το πρόγραμμά του είναι γεμάτο, με θεατρικές παραστάσεις και γυρίσματα, ωστόσο επειδή κι εκείνος αγαπάει τη δουλειά του, τρέχει και προλαβαίνει τα πάντα. Παράλληλα με τη σειρά, συμμετέχει κάθε Τετάρτη ως Κυριακή στην παράσταση «Μάρτυρας Κατηγορίας», στο θέατρο «Άνεσις», ενώ κάθε Παρασκευή στο θέατρο Αλκμήνη ανεβάζει για 5η χρονιά την παράσταση «Ο Θάνατος του Ιβάν Ιλίτς» με τον Γιώργο Γαλίτη. Ξεκινάμε την κουβέντα μας στα μισά μίας γεμάτης ημέρας.
Πρώτο θέμα στην ατζέντα οι «Πανθέοι» με τον Θανάση Κουρλαμπά στον ρόλο του ΦΙ-ΠΑΝ, Φάνη Πανθέου.
Πώς αντέδρασες όταν σου έκαναν την πρόταση για τους «Πανθέους»;
Χάρηκα πολύ γιατί οι «Πανθέοι» ήταν μια μυθική σειρά, που προσωπικά την πρόλαβα στα πολύ μικράτα μου. Βασίζεται σε ένα κορυφαίο διήγημα του Τάσου Αθανασιάδη, και χάρηκα διπλά γιατί μου έκανε την πρόταση ένας σπουδαίος σκηνοθέτης, τολμώ να πω και φίλος, ο Σπύρος Μιχαλόπουλος, με τον οποίο είχαμε συνεργαστεί στις «Άγριες Μέλισσες». Μου άρεσε πολύ όλο αυτό το πακέτο, και ο ρόλος μου, αλλά και η υπέροχη ομάδα ανθρώπων που απαρτίζουν τους «Πανθέους» μπροστά και πίσω από τις κάμερες.
Υποδύεσαι τον «Φάνη», που δείχνει σοβαρό προφίλ στην κοινωνία, αλλά έχει σκοτεινές πλευρές...
Είναι ένας σκληρός επιχειρηματίας, ένας άνθρωπος της πιάτσας, που έχει τις ευαίσθητες στιγμές του. Πολλές φορές ελίσσεται με τρόπους μη αποδεκτούς, του ανατρέπονται τα πράγματα, τα ανατρέπει κι αυτός. Με λίγα λόγια, είναι ένας πολύ ζωντανός χαρακτήρας, όπως οι περισσότεροι σε αυτό το σίριαλ. Ο Φάνης κάνει την πλάκα του, χρησιμοποιεί το χιούμορ για να ελαφρύνει το βάρος των καταστάσεων που ζει ο ίδιος και οι γύρω του, αγαπάει πραγματικά την οικογένεια και τα παιδιά του απλώς το χειρίζεται με έναν δικό του τρόπο, ο οποίος μέλλει να δημιουργήσει προβλήματα.
Μελέτησες τον προηγούμενο «Φάνη Πανθέο», όταν ανέλαβες τον ρόλο σου;
Είχα μία εικόνα, αλλά κανείς μας δεν ήθελε να «πατήσουμε» πάνω στους παλιούς «Πανθέους». Η επιθυμία μας ήταν να προσεγγίσουμε αυτούς τους ρόλους σαν να τους γνωρίζουμε τώρα για πρώτη φορά.
Έχετε κάποιο κοινό στοιχείο;
Νομίζω ότι, με έναν διαφορετικό τρόπο, κουβαλάω κι εγώ την ανάγκη να ελαφραίνω το περιβάλλον γύρω μου. Επειδή ζούμε δύσκολα τα τελευταία χρόνια, μ' αρέσει το χιούμορ, το κάνω πολύ στη δουλειά μου, αλλά και στην καθημερινότητά μου.
Αυτό σου γύρισε ποτέ «μπούμερανγκ»;
(γελάει) Κάνω την προεργασία μου, «σκανάρω» από πριν το περιβάλλον και τους ανθρώπους, οπότε δεν πέφτω σε λάθη. Πρέπει να πω πάντως ότι, όταν κάνω χιούμορ με τους υπόλοιπους συντελεστές στους «Πανθέους», περνάμε πολύ ωραία στα γυρίσματα.
Σε βλέπουμε ξανά σε μία σειρά εποχής, σου αρέσει αυτό το μοτίβο;
Όταν είναι προσεγμένες γίνονται πολύ ωραίες παραγωγές, και μας ταξιδεύουν σε μία πολύ γοητευτική περίοδο: Μια Ελλάδα πιο γνήσια, πιο αγνή, και πιο όμορφη κατά την ταπεινή μου γνώμη. Αλλά αισθάνομαι ευλογημένος όταν αντιμετωπίζω μια καλή δουλειά, οποιαδήποτε θεματική και αν έχει.
Θα μπορούσες να ζήσεις στη δεκαετία του '30, του '40 ή του '60;
Ναι, μου άρεσε η διαφορετική αίσθηση της ζωής που υπήρχε τότε, οι άνθρωποι μιλούσαν περισσότερο μεταξύ τους. Επειδή είμαι παιδί της επαρχίας, θυμάμαι το σαλόνι γεμάτο σε κάθε γιορτή, που ανταμώναμε συγγενείς και φίλους. Αυτό δυστυχώς έχει μειωθεί πολύ, πλέον είμαστε απομονωμένοι, ο καθένας στον μικρόκοσμό του με τις συσκευές του και τις έγνοιες του.
Για να κάνω τον δικηγόρο του διαβόλου, μήπως απομονωθήκαμε περισσότερο λόγω της καραντίνας;
Νομίζω ότι είχε ξεκινήσει από πριν αυτή η απομόνωση, δεν βγήκαν τώρα τα κινητά... Όμως, ο εφιάλτης που ζήσαμε, πολλαπλασίασε την εμμονή να κλεινόμαστε στους εαυτούς μας και σε ένα αρκετά στείρο μοντέλο επικοινωνίας, με τον εαυτό μας, αλλά και με τους γύρω μας.
Μίλησες για «εφιάλτη». Έχεις εφιαλτικές αναμνήσεις από εκείνη την περίοδο;
Νομίζω πως όλος ο κόσμος την έζησε λίγο-πολύ ως εφιάλτη, γιατί ήταν κάτι πρωτόγνωρο, στα όρια της επιστημονικής φαντασίας, με εκατοντάδες χιλιάδες ψυχές που χάθηκαν. Νιώσαμε πρωτόγονα συναισθήματα, μεγάλη απειλή και πληγή για τις ανθρώπινες σχέσεις, έπρεπε να φοβάσαι το άγγιγμα και την αγκαλιά του άλλου. Και επειδή είμαι δοτικός άνθρωπος, βρήκα εφιαλτικό το γεγονός ότι δεν μπορούσα να ακουμπήσω τους δικούς μου. Επαγγελματικά τουλάχιστον υπήρξα τυχερός στις δύο φάσεις της καραντίνας, ήμουν στις «Άγριες Μέλισσες» και μετά στον «Πλάτανο», ενώ άλλοι συνάδελφοι πιέστηκαν πολύ περισσότερο.
Άκουσες για συναδέλφους που δυσκολεύτηκαν οικονομικά;
Φυσικά, ήταν ένα από τα πολλά πλήγματα στην Τέχνη, γιατί την ίδια περίοδο ήταν κλειστά τα θέατρα και οι κινηματογράφοι. Βέβαια αυτό είχε το θετικό ότι έγιναν πολύ ωραίες δουλειές στην τηλεόραση, που αγαπήθηκαν και συντρόφευσαν τον κόσμο σε αυτό το εφιαλτικό κλείσιμο. Το ακόμα θετικότερο, που συνέβη αμέσως μετά τη λήξη αυτής της περιπέτειας, είναι ότι είδαμε κόσμο να γεμίζει τα θέατρα, και γενικά τους χώρους Τέχνης, δείχνοντας περίτρανα πόσο του έλειψε όλο αυτό.
Συχνά υποδύεσαι καθωσπρέπει κυρίους, με μία σκληρότητα κατά βάθος. Ήταν κάτι που επιζητούσες από την αρχή ή προέκυψε στην πορεία;
Είναι σαν την κότα με το αυγό, δεν ξέρεις ποιος έκανε ποιον. Μάλλον θα πρέπει να ρωτήσεις εκείνους που με σκέφτονται σε αυτούς τους ρόλους. (γελάει) Προσωπικά προσπαθώ να μεταλλάσσω τον εαυτό μου σε κάθε δουλειά.
Στα πρώτα σου βήματα συνάντησες δυσκολίες;
Δεν ήταν εύκολα τα πράγματα, πάλεψα τελειώνοντας τη σχολή, αλλά τολμώ να πω ότι στάθηκα τυχερός γιατί σύντομα γνώρισα πολύ σημαντικούς ανθρώπους που με διαμόρφωσαν ως καλλιτέχνη, αλλά κυρίως ως άνθρωπο. Θα αναφέρω χαρακτηριστικά τον αείμνηστο Σπύρο Ευαγγελάτο, που είχα την ευλογία να είμαι δίπλα του για πολλά χρόνια, ήταν ένα ωραίο μάθημα ζωής και σύντομα βρήκα τον δρόμο που ήθελα. Δούλεψα σκληρά, αλλά το καρπώθηκα κιόλας.
Ποιους ρόλους δεν θα ξεχάσεις ποτέ;
Δεν θέλω να είμαι άδικος απέναντι σε όσα έχω κάνει, αγάπησα σχεδόν το σύνολο των συνεργασιών μου. Σίγουρα, ωστόσο, ο «Κλεομένης» στις «Άγριες Μέλισσες» ήταν ένας πολύ δύσκολος και ιδιαίτερος ρόλος, όπου όλες οι σκηνές του είχαν ένα ενδιαφέρον. Θα ξεχωρίσω και τον «Ηλία» στον «Πλάτανο», όπου για πρώτη φορά έκανα αμιγώς κωμική σειρά. Και αυτή τη στιγμή είμαι σε ένα εμβληματικό σίριαλ, όπως οι «Πανθέοι», που γίνονται ξανά το 2023 με σπουδαίες προδιαγραφές, όπου αισθάνομαι χαρά κάθε φορά που πηγαίνω στο γύρισμα.
Όταν ο Κλεομένης θάφτηκε ζωντανός, ένιωσες τον φόβο του θανάτου;
Κατ' αρχάς ήταν ένα εξαιρετικό γύρισμα για τον αγαπημένο μου συνάδελφο, Γιώργο Γεροντιδάκη, τον Σπύρο Μιχαλόπουλο που σκηνοθετούσε, κι εμένα. Ήταν η πρώτη φορά, και ελπίζω η τελευταία μέχρι το τέλος της ζωής μου, που βρέθηκα σε ένα λάκκο ενάμιση μέτρο. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι υπάρχει πολλή ησυχία εκεί μέσα. Ο ήχος είναι τελείως διαφορετικός, θυμάμαι ότι ο αντίλαλος της φωνής ακουγόταν μέσα στο χώμα με έναν πολύ περίεργο τρόπο, απόκοσμο. Ελπίζω απλά ότι όταν έρθει εκείνη η στιγμή δεν θα ακούω. (γέλια) Ήταν μια πολύ δυνατή σκηνή για όλους μας, είμαι ευτυχής που αγαπήθηκε αυτός ο ρόλος παρόλο που ήταν ο «κακός» στο σίριαλ.
Φοβάσαι το θάνατο;
Αυτό που φοβάμαι περισσότερο είναι μήπως, περνώντας τα χρόνια, δεν προλάβω να βιώσω πράγματα και καταστάσεις που ονειρεύομαι.
Τι θα ήθελες να έχεις κάνει, μέχρι να έρθει εκείνη τη στιγμή;
Θα ήθελα να δω τους δικούς μου καλά, να δω τα παιδιά μου χαρούμενα και παθιασμένα με τη ζωή τους, με τους ανθρώπους που θα επιλέξουν να έχουν γύρω τους. Γενικά θέλω να βλέπω υγεία και χαμόγελα, γιατί μέσα στους δύσκολους καιρούς που περνάμε, έχουμε ξεχάσει να χαμογελάμε.
Επειδή είσαι πατέρας, είπες τα τελευταία χρόνια: «Σε τι κόσμο έχω φέρει τα παιδιά μου»;
Πιστεύω ότι ανέκαθεν οι άνθρωποι είχαν τα σκοτάδια τους και το φως τους. Ο καθένας επιλέγει την πορεία του. Από την άλλη, όσο περνάνε τα χρόνια και αφήνεις πίσω σου πιο αγνές καταστάσεις, αγχώνεσαι για τον εαυτό σου και για τους ανθρώπους που θα ακολουθήσουν. Αγχώνομαι για τα παιδιά μου και αγωνιώ, όπως αγωνιώ για όλη τη νέα γενιά, πώς θα ζήσουν σε ένα περιβάλλον που γίνεται ολοένα και πιο πιεστικό.
Είπες πριν ότι κάθε άνθρωπος έχει τα σκοτάδια του. Τα δικά σου σκοτάδια τι περιλαμβάνουν;
Αν σου έλεγα τα σκοτάδια μου και τα διακινούσα, μάλλον θα έπαυαν να είναι σκοτάδια γιατί θα έπαιρναν φως, όπως οι παλιές φωτογραφίες. (γέλια) Σίγουρα είναι ακραίες περιοχές μου, που συγκρούομαι μαζί τους και προσπαθώ χρόνο με το χρόνο να τις αντιμετωπίζω και να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος, φίλος, σύντροφος, γονιός...
Στον αντίποδα, υπήρχαν στιγμές που δεν πίστευες ότι θα ζήσεις, ξεκινώντας την πορεία σου;
Πολλές. Για παράδειγμα, αν μου έλεγες πόσους ανθρώπους και έργα θα είχα ανταμώσει μόλις λίγα χρόνια αφότου τελείωσα τη δραματική σχολή, θα το έβρισκα αρκετά φιλόδοξο. Βέβαια έχω ζήσει και πόνο, και απώλειες, που αν με ρώταγες θα σου έλεγα ότι δεν μπορώ να φανταστώ. Όμως ο άνθρωπος τελικά έχει δυνάμεις να παραμένει ζωντανός στην πορεία της ζωής, που είναι μια και μοναδική και γι' αυτό πρέπει να κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί καθημερινά ώστε να βιώνει όρθιος τη θλίψη, τον πόνο, την απώλεια και την επιτυχία.
Την απώλεια πώς τη διαχειρίζεσαι;
Ανάλογα την απώλεια, υπάρχουν μικρές και μεγάλες, αλλά η καθεμία αφήνει το κενό της. Αυτό που αισθάνομαι είναι ότι από κάθε απώλεια, μου φανερώθηκε όλο και περισσότερο η πραγματικότητα της ζωής. Πολλές φορές φαντασιώνεσαι μια ιδεατή ζωή, αλλά δεν είναι έτσι... Όταν περνάς καλά και συμβαίνουν ωραία πράγματα, πολλές φορές δεν τα αντιλαμβάνεσαι και τα προσπερνάς. Στην απώλεια και στον πόνο κολλάς, βρίσκεις «τοίχο» και το θέμα είναι πώς θα τον σπάσεις. Πάντως θεωρώ ότι, παρά τις δυσκολίες που έχω βιώσει σε όλα τα επίπεδα, είμαι σχετικά υγιής μέσα μου.
Αντίστοιχα, ποια ήταν μία πολύ ευχάριστη στιγμή στη ζωή σου;
Είναι πολλές, αλλά σίγουρα η γέννηση των παιδιών μου και η περηφάνια όταν τους συμβαίνουν ωραία πράγματα και τα μοιραζόμαστε, είναι από τις κορυφαίες.
Πολλοί περιγράφουν τη στιγμή που γίνεσαι πατέρας σαν «ολοκλήρωση». Το ίδιο ίσχυε και για εσένα;
Περισσότερο σαν αφετηρία ένιωσα το πρώτο δευτερόλεπτο που πήρα την μεγάλη μου κόρη στην αγκαλιά μου ως νεογέννητο, παρά σαν ολοκλήρωση. Από τότε ξεκινάει ένα μεγάλο ταξίδι, και πάντα έχεις την αγωνία να γίνεσαι καλύτερος πατέρας.
Κάνεις αυτοκριτική; Λες στον εαυτό σου τα λάθη σου;
Αισθάνομαι πως ναι, αλλά αυτό είναι και κάτι πολύ υποκειμενικό. Συζητάω καθημερινά με τον εαυτό μου και μέσα σε μια έντονη κουβέντα υπάρχει και το χάδι, και το χαστούκι...
Χρειάστηκε κάποια στιγμή να ζητήσεις τη βοήθεια ειδικού;
Όχι έτσι όπως το λες, με συγκεκριμένο και προγραμματισμένο τρόπο, αλλά έχω βρεθεί με ανθρώπους που κινούνται σε αυτές τις περιοχές και έχω συζητήσει μαζί τους σε φιλικό και ανθρώπινο επίπεδο. Και όντως, πράγματα που μου έχουν πει, μου έχουν χρησιμεύσει πολύ.
Θεατρικά τι ετοιμάζεις;
Έχω τη χαρά να είμαι σε μια πολύ ωραία παράσταση, στον «Μάρτυρα Κατηγορίας» της Αγκάθα Κρίστι, ένα κορυφαίο δικαστικό θρίλερ σε σκηνοθεσία του Νικορέστη Χανιωτάκη μ' έναν εξαιρετικό θίασο που αποτελείται από την Ευγενία Δημητροπούλου, τη Νίκη Παλληκαράκη, τη Μελίνα Βαμβάκα, τον Θοδωρή Κατσαφάδο, τον Χάρη Γρηγορόπουλο, τον Γιάννη Δρακόπουλο, τον Νίκο Πολυδερόπουλο και δύο πολύ γλυκά κορίτσια, την Ελισάβετ και την Μέλπω. Είναι μια πολύ δυνατή παραγωγή του Δημήτρη Αρχιμανδρίτη στο θέατρο «Άνεσις» κάθε Τετάρτη ως Κυριακή. Και κάθε Παρασκευή στις 18:00, στο θέατρο Αλκμήνη, κάνω για 5η χρονιά με τον αγαπημένο μου Γιώργο Γαλίτη τον «Θάνατο του Ιβάν Ιλίτς» του Λέοντος Τολστόι, σε μια σπουδαία διασκευή και σκηνοθεσία της Κωνσταντίνας Νικολαΐδη.
