Ευρυδίκη: «Θυμάμαι έντονα τον πόλεμο της Κύπρου, οι συγγενείς μου ήταν αιχμάλωτοι»
«Ένας θείος και μία θεία μου κάηκαν ζωντανοί»
Η Ευρυδίκη φιλοξενήθηκε το απόγευμα της Παρασκευής, στο Στούντιο 4 της ΕΡΤ, όπου μίλησε για την καριέρα της, αλλά και τη ζωή της. Μεταξύ άλλων η τραγουδίστρια αναφέρθηκε στα παιδικά της χρόνια που σημαδεύτηκαν από την εισβολή στην Κύπρο και τον πόλεμο που έζησε από πολύ κοντά.
«Πολλά τραγούδια με γυρίζουν πίσω στην Κύπρο και θυμάμαι πολύ έντονα την περίοδο αυτή του πολέμου. Ήμουν έξι χρονών τότε, δεν ήμουν πάρα πολύ μικρή. Δηλαδή έχω μνήμες. Γεννήθηκα στη Λεμεσό αλλά τότε ήμασταν στη Λευκωσία, το σπίτι μας πολύ κοντά στο προεδρικό μέγαρο. Άρα από την ημέρα του πραξικοπήματος θυμάμαι ότι ακούγαμε τους ήχους, τα τανκς και τα πυροβόλα. Είχαμε τρομάξει πάρα πολύ», είπε αρχικά η Ευρυδίκη.
Και συνέχισε: «Μας πήραν οι γονείς μας και πήγαμε στη Λεμεσό όπου και μείναμε όλο το καλοκαίρι τότε στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς. Εκεί έφταναν καθημερινά οι συγγενείς του πατέρα μου, γιατί όλη η οικογένεια του είναι από τα Κατεχόμενα. Έρχονταν λοιπόν εκεί όσοι κατάφεραν να φύγουν, γιατί κάποιοι ήταν και αιχμάλωτοι για κάποιες μέρες. Όπως ο παππούς μου, η θεία μου, η αδελφή του μπαμπά μου. Έμεναν όλοι πια στο σπιτάκι του παππού και της γιαγιάς, στρώναμε έξω και κοιμόμασταν όλοι μαζί».
Δείτε επίσης: Ευρυδίκη: «Όταν γνώρισα τον Μπομπ ήθελα να είμαι μόνη μου, μετά δεν έβγαινε από το μυαλό μου»
Η Ευρυδίκη μιλάει για τους εφιάλτες που έχει μέχρι σήμερα
Στη συνέχεια η Ευρυδίκη αναφέρθηκε στους ανθρώπους που έχασε τότε, και τα άσχημα όνειρά που την κυνηγούν μέχρι σήμερα: «Αυτό δεν φεύγει ποτέ, υπάρχουν φορές που ακόμα βλέπω εφιάλτες. Ο χειρότερος μου εφιάλτης από τα παιδικά μου χρόνια ήταν ο ήχος της φωτιά. Ένιωθα ότι καιγόμουν και ξυπνούσα. Φοβόμουν τις βόμβες, γιατί είχαν συμβεί πάρα πολλά και έφταναν σχεδόν όλα στα αυτιά μας. Άλλοι συγγενείς πρόλαβαν και έφυγαν από το σπίτι πριν πέσει η βόμβα. Ένας θείος και μία θεία μου ήταν εκεί και κάηκαν ζωντανοί».
«To δουλεύω ακόμα σε σχέση με το πώς αισθάνομαι για τους Τούρκους. Ο λαός δεν φταίει σε τίποτα, οι κυβερνήσεις ευθύνονται, και αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις ενώ τους καθοδηγεί το χρήμα. Έχω πει ότι στις 15 και στις 20 Ιουλίου δεν θα τραγουδήσω ποτέ, είναι ημέρες πένθους για εμένα. Προσπαθώ ακόμα να συμφιλιωθώ με το γεγονός ότι δεν λάβαμε τότε βοήθεια από την Ελλάδα. Είμαι Ελληνίδα, και μέσα μου υπάρχει πάντα κάτι που λέει “Γιατί να συμβεί αυτό;”», κατέληξε όσον αφορά αυτό το κομμάτι.
