Η Σοφία Χατζηπαντελή είχε γενέθλια και τα γιόρτασε με μία προσωπική εξομολόγηση. Ανέβασε στο Instagram μια παιδική της φωτογραφία, πολύ πριν αποκτήσει το χαρακτηριστικό της μονόφρυδο και μοιράστηκε μια επιστολή προς τη μικρή Σοφία, το παιδί που κάποτε ένιωθε μικρό, φοβισμένο και παραμελημένο.
«Δεν ξέρω γιατί κάθε φορά που σκέφτομαι τη μικρή εκδοχή του εαυτού μου, κάτι μέσα μου ραγίζει. Ίσως επειδή θυμάμαι πόσο πολύ λαχταρούσε την αγάπη – πόσο πάλευε απλά για να νιώσει πως ήταν αρκετή. Πίστευε ότι αν έμενε μικρή, αν δεν έκανε θόρυβο ή δεν καταλάμβανε χώρο, ίσως τότε θα ήταν ασφαλής απλώς όντας ο εαυτός της.
Δεν αντέδρασε – όχι γιατί δεν ήθελε, αλλά γιατί φοβόταν. Φοβόταν πως αν μιλούσε, τα πράγματα θα γίνονταν χειρότερα. Και συνήθως έτσι γίνονταν. Οπότε χαμογελούσε μέσα στον πόνο, μέσα στις λέξεις και στις πληγές που κανένα παιδί δεν θα έπρεπε να κουβαλά. Το χειρότερο; Το έβλεπαν. Το άκουγαν. Το προκαλούσαν. Και πάλι – δεν έκαναν τίποτα», αναφέρει αρχικά η Σοφία Χατζηπαντελή.
Σοφία Χατζηπαντελή: «Έμαθα να αγαπώ εμένα, ξεκινώντας από εκείνη που δεν πήρε ποτέ όσα χρειαζόταν»
Η Σοφία Χατζηπαντελή δεν σταμάτησε εκεί: «Τώρα τη βλέπω. Πραγματικά τη βλέπω. Και πονάω – αλλά ταυτόχρονα δυναμώνω. Γιατί ξέρω ακριβώς τι είχε ανάγκη. Και ξέρω πως δεν το πήρε ποτέ. Αλλά δεν θα αφήσω τον κόσμο να την αγνοήσει ξανά.
Κάθε φορά που υψώνω τη φωνή μου, κάθε φορά που καταλαμβάνω χώρο χωρίς να απολογούμαι, κάθε φορά που επιλέγω εμένα – το κάνω για εκείνη. Ποτέ δεν ήταν “πολύ”. Ποτέ δεν ήταν το πρόβλημα. Ήταν δυνατή – ακόμα και τότε. Και τώρα; Κουβαλάω αυτή τη δύναμη σαν φωτιά. Για εκείνη. Για μένα. Και ζω δυνατά – και για τις δύο μας. Κανείς δεν θα μας σκοτεινιάσει ξανά».
«Το να αγαπάω τον εαυτό μου δεν είναι πάντα εύκολο – αλλά πλέον είναι αδιαπραγμάτευτο»
Κλείνοντας, απάντησε στην ερώτηση που της κάνουν συχνά: «Πώς μαθαίνεις να αγαπάς τον εαυτό σου;»: «Κάθε φορά που κάποιος με ρωτάει “Πώς μαθαίνεις να αγαπάς τον εαυτό σου;”, του λέω: Ξεκίνα από την εκδοχή σου που δεν πήρε ποτέ όσα χρειαζόταν. Το παιδί που αγνοήθηκε, που σιώπησε, που ένιωσε μικρό. Γι’ αυτό το παιδί παλεύω κάθε μέρα.
Έγινα ο άνθρωπος που εκείνη είχε ανάγκη – τολμηρή, δυνατή, ατρόμητη. Την κουβαλάω μαζί μου σε κάθε χώρο που μπαίνω. Και τώρα, δεν αγαπώ απλώς τον εαυτό μου – προστατεύω αυτή την αγάπη με πάθος», καταλήγει η Σοφία Χατζηπαντελή.
«Το να αγαπάω τον εαυτό μου δεν είναι πάντα εύκολο – αλλά πλέον είναι αδιαπραγμάτευτο. Γιατί εκείνη άξιζε αγάπη χωρίς να πρέπει να την κερδίσει. Άξιζε τρυφερότητα χωρίς όρους. Και τώρα, κάθε φορά που διαλέγω εμένα, διαλέγω κι εκείνη. Αυτή είναι ο λόγος που συνεχίζω. Αυτή είναι ο λόγος που δεν θα τα παρατήσω ποτέ», αναφέρει στο τελευταίο story της η Σοφία Χατζηπαντελή.
Η Σοφία Χατζηπαντελή συνέχισε γράφοντας, αναφερόμενη στις αποτυχίες και στα λάθη της ζωής: «Μην αφήνεις κανέναν να σε πιέζει με αυτό το “απλώς αγάπα τον εαυτό σου” – δεν λειτουργεί έτσι.
Είναι μια διαδικασία. Ένα ταξίδι. Αλλά όταν έχεις κάτι ιερό – όπως μια νεότερη εκδοχή του εαυτού σου – να επιστρέφεις, να αγωνίζεσαι γι’ αυτό, τότε ο δρόμος γίνεται λίγο πιο βατός.
Χρειάζεται χρόνος για να καταλάβεις πραγματικά ποιος είσαι και τι έχει σημασία για σένα – αλλά χρειάζεται και δύναμη για να αγαπήσεις τον εαυτό σου μέσα στις δύσκολες στιγμές: τις ανασφάλειες, τα λάθη, τις στιγμές που εύχεσαι να είχες αντιδράσει αλλιώς».
«Όσο περισσότερο τα κάνεις θάλασσα, τόσο πιο καθαρά τα βλέπεις. Έτσι καταλαβαίνεις ποιος είσαι και γιατί γεννήθηκες να είσαι έτσι. Κάθε λάθος, κάθε “χάλι”, δεν είναι κατάρα. Είναι το σχέδιο. Μην το ξεχνάς αυτό».
Και καταλήγει με ένα δυνατό μήνυμα: «Κανείς μας δεν το έχει ξανακάνει αυτό – όλοι προσπαθούμε να καταλάβουμε τη ζωή στην πορεία. Οπότε, μην είσαι τόσο σκληρός με τον εαυτό σου. Κι αν δεν μπορείς να το αποφύγεις, τουλάχιστον δώσε του το περιθώριο να συγχωρέσει, να μάθει, να εξελιχθεί. Αν δεν είχα πει τα λάθος λόγια, αν δεν είχα πάρει αποφάσεις που μετά μετάνιωσα, δεν ξέρω ποια θα ήμουν σήμερα. Η “τέλεια” εκδοχή μου θα μου ήταν αφόρητη. Οι ατέλειές μου είναι σαν λεύκωμα – κάθε λάθος, κάθε βήμα πίσω, κάθε μάθημα. Δεν θα τα αντάλλασσα για τίποτα».
«Στην αγάπη, στα μαθήματα, στη χαρά, στο χάος – και σε όλη την εξέλιξη που φέρνουν μαζί τους. Για μένα. Και για το μικρό κορίτσι που είναι ακόμη ζωντανό μέσα μου».
">
">
">
">
">
">
">
">