Μεταξύ άλλων, ο γνωστός σχεδιαστής ρούχων είναι ιδιαίτερα ενεργός μέσα από τους προσωπικούς του λογαριασμούς στα social media καθώς απολαμβάνει να δημοσιεύει διάφορες προσωπικές στιγμές από την καθημερινότητά του.
Ωστόσο, η κάμερα του YouWeekly.gr τον απαθανάτισε στο Κολωνάκι με πατερίτσα. Βέβαια κάπου εδώ να τονίσουμε πως μέχρι στιγμής δεν έχει γίνει γνωστό αν ο ίδιος έχει χτυπήσει ή είναι για κάποιο κοντινό του πρόσωπο.
Ο Στελιος Κουδουνάρης με πατερίτσα στο Κολωνάκι
Τα δύσκολα χρόνια για τον Κουδουνάρη πριν γίνει διάσημος
Ο Στέλιος Κουδουνάρης έδωσε μια εξομολογητική συνέντευξη στο Πάμε Δανάη την Παρασκευή 20/5 και μεταξύ των όσων είπε συγκλόνισε με την αναφορά του στα δύσκολα χρόνια, που πέρασε μέχρι να φτάσει η καριέρα του στα ύψη, εκεί όπου τον έχουν συνηθίσει σήμερα να είναι.
Ο σχεδιαστής ρούχων μετά από κόπο και τις εμφανίσεις σε εκπομπές στην τηλεόραση έχει ομολογουμένως γίνει ευρέως γνωστός και αγαπητός από τον κόσμο. Παλιότερα όμως, όταν πρωτοήρθε στην Ελλάδα από τη Κύπρο τα πράγματα ήταν τόσο δύσκολα, όπως παραδέχτηκε, καθώς είχε φτάσει σε σημείο να δυσκολεύεται να αγοράσει ένα εισιτήριο λεωφορείου.
«Έχει τύχει να ράψω ρούχα για κάποιον επώνυμο και δεν με πλήρωσε ποτέ. Πληγώθηκα πολύ όταν ένας καλλιτέχνης με τον οποία έκανα και παρέα δεν με πλήρωσε για τα ρούχα που του είχα ράψει. Την περίοδο των capital controls και ενώ είχε σχηματιστεί ένα μεγάλο υπόλοιπο, του ζήτησα να το τακτοποιήσει. Εκείνος μου απάντησε “τί λες ρε Στέλιο; Έχουμε capital controls και περιμένεις να πάρεις και λεφτά;”. Στενοχωρήθηκα πολύ, άλλα δεν το κυνήγησα καθόλου».
«Το επίθετο μου για την Κύπρο ήταν κάπως ασυνήθιστο και περίεργο. Το «Κουδουνάρης» μπορεί κάποιος να το ταυτίσει με τα κουδούνια, οπότε όταν ήμουν μικρός δέχτηκα bullying γι’ αυτό. Μία συμμαθήτρια μου, με είχε κάνει να νιώσω πολύ άσχημα, γιατί μου είχε πει ότι, στο γυμνάσιο θα μας φωνάζουν με τα επίθετα μας και θα γελάνε όλοι με το δικό μου. Το είπα στον πάτερα μου και μου απάντησε ότι, θα λένε «Κουδουνάρης» και όλοι θα καταλαβαίνουν για ποιόν μιλάνε. Τότε αισθάνθηκα μοναδικός».
«Είχα βιώσει μία περίοδο χωρίς καθόλου χρήματα, που δεν μπορούσα να αγοράσω ούτε εισιτήριο λεωφορείου. Έμπαινα στα λεωφορεία και στεκόμουν κοντά στην πόρτα ώστε αν μπει ελεγκτής να μπορέσω να φύγω γρήγορα».
