Πύρρος Δήμας: «Η Αφροδίτη με έκανε να χαμογελάσω ξανά» - Τι δήλωσε για το παιδί που περιμένει, για τα Ολυμπιακά μετάλλια στην Άρση Βαρών και τα δύσκολα χρόνια στην Αλβανία

Ο Πύρρος Δήμας συνάντησε την Έλενα Παπαβασιλείου για την εκπομπή «EQ» του Action 24, το βράδυ το βράδυ της Τετάρτης 17/1 και μίλησε για όλα: Για τα πρώτα χρόνια της ζωής του στην Αλβανία, για την πορεία του στην Άρση Βαρών, στην οποία κατέκτησε τέσσερα Ολυμπιακά μετάλλια (τρία χρυσά και ένα χάλκινο), για τις δύσκολες στιγμές στην προσωπική του ζωή και την οικογενειακή ευτυχία που βιώνει στο πλευρό της Αφροδίτης Σκαφίδα, με την οποία περιμένουν το πρώτο τους παιδί και πέμπτο για τον Ολυμπιονίκη.

Ο χρυσός Ολυμπιονίκης ξεκίνησε τη διήγησή του από τα πρώτα χρόνια της ζωής του στην Αλβανία, που συνέπεσαν με τη δικτατορία του Χότζα. «Μεγάλωσα στη Χειμάρρα με τη γιαγιά Ελένη από εννιά μηνών μέχρι έξι χρονών, μετά με πήραν οι γονείς μου στα Τίρανα. Η Χειμάρρα είναι το κάστρο του Ελληνισμού, οι άνθρωποι αυτοί δεν ψήφισαν τον Χότζα μετά τον πόλεμο και μπήκε από κάθε οικογένεια ένας άντρας στη φυλακή. Δύσκολες καταστάσεις, μας άλλαξαν ιθαγένεια μέσα σε μία μέρα, δεν είχαμε καμία επιλογή. Οι γιαγιάδες και οι παππούδες μου μιλούσαν μόνο ελληνικά, αυτό μας κράτησε», ανέφερε χαρακτηριστικά.

VIRAL ΕΙΔΗΣΗ

Survivor αποκλειστικό: Άσχημα νέα για τον Φάνη Μπολέτση - Δυστυχώς...

Δείτε επίσης: Η Μάγισσα: Το τραγικό φινάλε - Οι 4 ήρωες που πεθαίνουν

Η εξομολόγηση του Πύρρου Δήμα για τα πρώτα βήματα της ζωής του

Και συνέχισε: «Δεν μιλούσαμε ελληνικά στα Τίρανα, απαγορευόταν, φοβόμασταν. Όλος αυτός ο κόσμος τυραννήθηκε πολύ, τους φυλάκισαν, τους σκότωσαν, τους εκφόβισαν, και έζησαν με αυτή τη δικτατορία περίπου 45 χρόνια. Αλλά δεν το έβαλαν ποτέ κάτω. Τους απαγόρευαν να λένε ότι είναι Έλληνες, να μιλάνε ελληνικά, να κάνουν το σταυρό τους. Αν κάποιος μιλούσε ελληνικά εκτός Χειμάρρας, έμπαινε φυλακή».

Όπως ανέφερε στη συνέχεια, το γεγονός ότι ήρθε από την Αλβανία ήταν αφορμή για να τον αντιμετωπίσουν υποτιμητικά, κάτι που ξεπέρασε δουλεύοντας για χρόνια με τον εαυτό του. «Επειδή όλοι ξέρανε ότι είμαι από τη Χειμάρρα, και ότι μιλούσα ελληνικά, με φωνάζανε Γκρέκο μασκαρά. Δεν με ενοχλούσε όταν το έλεγαν οι φίλοι μου σαν παρατσούκλι, αλλά η δασκάλα μου και κάποιοι άλλοι το έλεγαν υποτιμητικά. Σαν παιδί αυτό με πλήγωνε πολύ, όπως και όταν ήρθα εδώ με πλήγωνε που μου έλεγαν “Αλβανέ”. Τώρα γελάω, μπαίνει απ' το ένα αυτί και βγαίνει από τ' άλλο. Δεν έχω κάτι να αποδείξω πια», δήλωσε χαρακτηριστικά.

Το πέρασμα στην Ελλάδα και το χρυσό διαβατήριο για την Βαρκελώνη

Ο Πύρρος Δήμας διηγήθηκε και την ιστορία πίσω από το πρώτο του Ολυμπιακό μετάλλιο, την περίοδο που ακόμα δεν είχε ελληνικό διαβατήριο, αλλά χρειάστηκε εντολή πρωθυπουργού για να ταξιδέψει, κυριολεκτικά τελευταία στιγμή. «Ο αθλητισμός ήταν εισιτήριο και “πάτημα” για να έρθω στην Ελλάδα... Είχα συγγενείς στην Ελλάδα αλλά δεν τους είχα δει ποτέ, δεν ήξερα ούτε που μένουν... Τότε ήμουν 19 χρονών, έμενα στη Νέα Σμύρνη, μας νοίκιαζε ο Μίλωνας μια γκαρσονιέρα σε κεντρικό σημείο της πλατείας. Μέναμε εκεί μέχρι το 1992, που πιέσαμε πολύ για να πάω στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα και να παίξω με διπλωματικό διαβατήριο», είπε χαρακτηριστικά.

Και συμπλήρωσε: «Πήρα την πρόκριση για τους Ολυμπιακούς αλλά χρειαζόμουν κανονικό διαβατήριο για να αγωνιστώ και βγήκε τη μέρα που ταξίδευα για Βαρκελώνη, με εντολή του τότε πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Είχα ετοιμάσει τη βαλίτσα, είχα το εισιτήριο, αλλά δεν είχα το διαβατήριο. Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Μέχρι τη στιγμή που πήγα στο αεροδρόμιο και μέχρι να πάρω στα χέρια μου το διαβατήριο, σκεφτόμουν ότι μπορεί και να μην ταξιδέψω. Αλλά ήλπιζα ότι είχαν γίνει όλες οι ενέργειες. Σίγουρα δεν ήταν εύκολο. Πίστευα το χρυσό στη Βαρκελώνη. Μόλις ήρθε το μετάλλιο, άλλαξαν όλα μέσα σε μία μέρα...»

Μετά την απώλεια της συζύγου του χαμογελάει ξανά στο πλευρό της Αφροδίτης Σκαφίδα

Στην πορεία της συνέντευξης, ο Πύρρος Δήμας μίλησε και για την προσωπική του ζωή όπου στερήθηκε πολλές στιγμές δίπλα στα παιδιά του λόγω του πρωταθλητισμού, βίωσε την απώλεια της συζύγου του, αλλά πλέον κοιτάει το μέλλον με αισιοδοξία, περιμένοντας να κρατήσει αγκαλιά το πέμπτο του παιδί, και πρώτο με την Αφροδίτη Σκαφίδα. Όπως ανέφερε συγκεκριμένα: «Τώρα περιμένω ένα πέμπτο παιδάκι. Η ζωή συνεχίζεται, χωρίς να ξεχνάμε, και το λέω γιατί πολλές φορές ακούγονται κουβέντες που σε πληγώνουν. Δεν ξεχνάς ποτέ έναν άνθρωπο που έχεις κάνει μια ζωή και έχεις περάσει μαζί του τόσα πράγματα. Αλλά η ζωή συνεχίζεται. Γνωρίζεις κάποιους άλλους ανθρώπους και σε κάνουν πάλι να γελάς. Πολύ σημαντικό. Σε κάνουν να νιώθεις ότι έχεις το δικαίωμα να συνεχίσεις τη ζωή σου. Περιμένουμε λοιπόν ένα πέμπτο παιδάκι, να είναι υγιές, αυτό είναι το βασικό, και να είμαστε γεροί για να είμαστε δίπλα του»

«Η Αφροδίτη με έκανε να χαμογελάσω ξανά. Είναι ένας άνθρωπος πολύ ζεστός, πολύ γλυκός, έχει πολλή αγάπη μέσα της. Δεν είναι εύκολο να βρεις έναν άνθρωπο να σε καταλαβαίνει και να τον καταλαβαίνεις. Είμαι χαρούμενος, με κάνει χαρούμενο. Έλεγα ότι δεν υπάρχει περίπτωση να βρω έναν άνθρωπο να με καταλάβει, να καταλάβει πώς αισθάνομαι και πώς νιώθω. Δεν είναι καθόλου εύκολο να βρεις τον άνθρωπό σου».

Και έκλεισε το συγκεκριμένο κεφάλαιο δηλώνοντας: «Είχα απογοητευτεί. Ήρθε σε μια πολύ δύσκολη στιγμή της ζωής μου, είχα χάσει τη μητέρα μου τότε. Την Αφροδίτη την ήξερα σαν αθλήτρια, περνούσα από μπροστά της το 2000, για να πάω να δω τον κουμπάρο μου που ήταν στο άλμα εις μήκος, έπρεπε να περιμένω να περάσει για να προχωρήσω. Την έβλεπα, αλλά δεν την έβλεπα, δεν μιλήσαμε ποτέ, δεν χαιρετηθήκαμε ποτέ και γνωριστήκαμε πολύ αργότερα. Εκεί που δεν το περιμένεις... Από τη πρώτη στιγμή, με τη πρώτη ματιά...»