Το «Δύο Εισιτήρια για Κυκλάδες» και 4 ακόμη ταινίες που πρέπει να δείτε αυτή την εβδομάδα 13/7 - 19/7
Για τους σινεφίλ της παρέας
Για τους σινεφίλ της παρέας το Youweekly.gr από εδώ και πέρα θα σας ενημερώνει κάθε Πέμπτη για τις νέες ταινίες της εβδομάδας που κυκλοφορούν στους κινηματογράφους και αξίζει πραγματικά να αξιοποιήσετε τον χρόνο σας βλέποντάς τες!
Ξεκινάμε, λοιπόν, το υπέροχο αυτό ταξίδι...
Τι αξίζει να δεις αυτή την εβδομάδα στο cinema
Δύο Εισιτήρια για Κυκλάδες
Δύο φίλες που έχουν απομακρυνθεί στο πέρασμα των χρόνων παρόλο που ήταν κολλητές σε μικρότερη ηλικία, συναντώνται ξανά κι αποφασίζουν να κάνουν πραγματικότητα το ταξίδι που κάποτε είχαν υποσχεθεί η μία στην άλλη. Κι έτσι βγάζουν εισιτήρια για τις Κυκλάδες. Με φόντο την ελληνική θάλασσα, οι δυο τους θα διαπιστώσουν έμπρακτα γιατί η ζωή τις είχε απομακρύνει (πλέον δεν έχουν απολύτως τίποτα κοινό σε συμπεριφορά και κοσμοθεωρία), αλλά και θα επανεκτιμήσουν όλα τα απρόσμενα που η ζωή μπορεί να φέρει στο δρόμο τους.
Λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και η κολλητή μου, σε ένα εντελώς συμβατικό δείγμα κομεντί χαρακτήρων, στερεοτυπικά παιγμένο σε βαθμό που ακόμα κι η Λορ Καλαμί (“Full Time”) με την Ολιβιά Κοτ δε μπορούν να το ζωντανέψουν με κάποιο αναπάντεχο τρόπο, και με την Ελλάδα από τις ταξιδιωτικές μπροσούρες να ξετυλίγεται περήφανα μπροστά μας.
Μ. Ο Δράκος του Ντίσελντορφ
Ένας σίριαλ κίλερ παιδιών προσπαθεί να ξεφύγει από την αστυνομία όμως τα εγκλήματά του είναι τόσο ειδεχθή που μπαίνει στο στόχαστρο ακόμα και του υποκόσμου. Σύντομα, είναι σαν η ίδια η πόλη σύσσωμη να τον κυνηγά κι ο ίδιος προσπαθεί απεγνωσμένα να γλιτώσει. Ίσως η κορυφαία ταινία του Φριτς Λανγκ, ο οποίος προερχόμενος από ένα σερί εξπρεσιονιστικών αριστουργημάτων του βωβού σινεμά παραδίδει εδώ ένα μνημειώδες πρώιμο δείγμα ομιλούντος κινηματογράφου που όμως χρησιμοποιεί τις σκιές και τις σιωπές για να σχηματίσει τον καμβά του και τον ίδιο του τελικά τον κόσμο.
Η αδιανόητη φιγούρα του Πίτερ Λόρε κινηματογραφείται επιβλητικά ακόμα κι όταν ο ίδιος απουσιάζει από το κάδρο, δίνοντας μια διαρκή παρουσία του κακού σε έναν αστικό ιστό ζωγραφισμένο κάπου ανάμεσα στον απόηχο της δεύτερης βιομηχανικής επανάστασης και στην επερχόμενη εξάπλωση του φασισμού. Από τα πλέον καθοριστικά φιλμ του πρώτου μισού του 20ου αιώνα.
Το Καταραμένο Σκιάχτρο
Αστυνομικός φτάνει σε ένα νησί αναζητώντας μια αγνοούμενη κοπέλα κι ενώ οι πάντες ισχυρίζονται πως δεν έχουν ιδέα σε τι πράγμα αναφέρεται, μια όλο και μεγαλύτερη καχυποψία αρχίζει και πλανάται στην –απόκοσμα ήρεμη– ατμόσφαιρα. Τι ακριβώς συμβαίνει στο νησί και τι ρόλο παίζει το τεράστιο φλεγόμενο σκιάχτρο;
Σπουδαίο, επιδραστικό δείγμα folk horror σινεμά που όχι μόνο καθόρισε το είδος αλλά έριξε και τη σκιά του στην ποπ κουλτούρα επηρεάζοντας μέχρι και σήμερα (βλέπε και “Μεσοκαλόκαιρο” του Άρι Άστερ). Παγανισμός και ιεροτελεστία ορίζουν μια συλλογικότητα με δικούς της κανόνες και όρια, σε ένα φιλμ που περίτεχνα δανείζεται στοιχεία από βρετανικό σινεμά τρόμου μέχρι θεατρικό περφόρμανς, και τον σκηνοθέτη Ρόμπιν Χάρντι να διατηρεί μέχρι τέλους μια απροσδιόριστη αίσθηση φόβου, έντασης και μυστηρίου οδηγώντας στην ανατριχιαστική κλιμάκωση.
Η ταινία διατηρεί για δεκαετίες τον καλτ χαρακτήρα της, ενώ πριν κάποια χρόνια απέκτησε ένα διαβόητο, καμπ ριμέικ από τον Νιλ Λαμπιούτ και πρωταγωνιστή τον Νίκολας Κέιτζ σε μια από τις πιο θρυλικά υστερικές ερμηνείες του σύγχρονου Χόλιγουντ.
Επικίνδυνη Αποστολή: Θανάσιμη Εκδίκηση Μέρος Πρώτο
Μια παντοδύναμη αλγοριθμική οντότητα τεχνητής νοημοσύνης απειλεί τον ίδιο τον ιστό της αλήθειας και στοχεύει τον Ίθαν Χαντ επειδή μάλλον γνωρίζει αυτό που κι εμείς ξέρουμε με σιγουριά: Είναι ο μόνος που μπορεί να την εξοντώσει.
Ο Τομ Κρουζ βουτά με μηχανή στο γκρεμό, οδηγά ένα μικροσκοπικό φιατάκι με χειροπέδες στο ένα χέρι και σκαρφαλώνει σε ένα τρένο που χάνεται στο κενό – μα ανάμεσα σε όλα τα σταντ και τις σκηνές δράσης που κόβουν την ανάσα, το εντυπωσιακότερο ίσως στοιχείο της νέας “Επικίνδυνης Αποστολής” είναι αυτό που η ταινία μοιράζεται με το περσινό “Top Gun: Maverick”. Δηλαδή την αφοσίωση του σταρ καθώς και του σεναριογράφου / σκηνοθέτη / παραγωγού / δημιουργικού παρτενέρ του, Κρίστοφερ Μακουάρι, στην επιβίωση ενός στοιχείου χειροπιαστού κι ανθρώπινου μπροστά στην επέλαση της Μηχανής. Πες το μοχθηρή Α.Ι. Οντότητα, πες το streaming αλγόριθμο, πάντως ο Ίθαν Χαντ, δηλαδή ο Τομ Κρουζ, είναι αποφασισμένος να σώσει τα πάντα: Τον κόσμο, το σινεμά, τους ανθρώπους.
Το κάνει φυσικά με στυλ, αλλά και με έντονα στοιχεία χιούμορ που δεν ήταν πάντοτε εκεί στις αμέσως προηγούμενες ταινίες της σειράς. Και το κάνει με τον Μακουάρι να έχει όπως πάντα εξαιρετικό έλεγχο δράσης και πλοκής, παραδίδοντας μια σαφή, στιβαρή, καλοκουρδισμένη κατασκοπική περιπέτεια, όπου σχεδόν κάθε μέλος του καστ (ήρωες, villains, αλλά και ό,τι υπάρχει ενδιάμεσα) λάμπει: Χέιλι Άτγουελ επιτέλους βρίσκει το action όχημα που της αξίζει έχοντας σπουδαία χημεία με τον Κρουζ, Πομ Κλεμεντίφ εντυπωσιάζει ως quirky αγγελική δολοφόνος, Βανέσα Κέρμπι εκμεταλλεύεται στο φουλ τις όχι πολλές, αλλά πολύ διασκεδαστικές σεκάνς της.
Ο ρυθμός δεν είναι πάντα τέλειος, με μεγάλες κοιλιές επεξήγησης να φρενάρουν τη δράση, ενώ μία τουλάχιστον αψυχολόγητη δραματουργική απόφαση αποσυμπιέζει την ένταση της ταινίας παρά την επιθυμία περί του αντιθέτου. Ενώ σίγουρα σε αυτό το σημείο οι “Αποστολές” του Μακουάρι δεν διαθέτουν πια το στοιχείο της αληθινής έκπληξης, όπως συνέβαινε με προηγούμενα φιλμ της σειράς. Όλα αυτά βέβαια δεν αποδυναμώνουν στα αλήθεια το φιλμ: Πρόκειται για ένα ακόμα εντυπωσιακό, όμορφο και εντυπωσιακό δείγμα ενός σινεμά δράσης και αγωνίας που καταφέρνει να βρίσκεται μακριά από οτιδήποτε άλλο παράγει αυτή τη στιγμή το Χόλιγουντ. Όχι ακριβώς παλιομοδίτικο, αλλά περισσότερο με μια στόφα άμεσα διαχρονική.
