«Εδώ και μέρες κρύβεσαι και δεν σηκώνεις τα τηλέφωνα! Εγώ...» - Η on air αναφορά του Γιώργου Λιάγκα στον πάτερ Αντώνιο
«Δεν έπεσα από τα σύννεφα»
Μετά την αποκάλυψη που έκανε για πρώτη φορά ο Γιώργος Λιάγκας για την Κιβωτού του Κόσμου στον αέρα του Πρωινού, ο παρουσιαστής θέλησε να προχωρήσει αμέσως μετά σε μια προσωπική αναφορά στον πατέρα Αντώνιο για τις τελευταίες εξελίξεις.
Η αναφορά του Γιώργου Λιάγκα στον πατέρα Αντώνιο
«Εγώ σήμερα θα διατυπώσω στον πατέρα Αντώνιο καθ’ όλη τη διάρκεια της εκπομπής πάρα πολλά ερωτήματα. Γνωριζόμαστε χρόνια, από τότε που μ’ έπαιρνες προσωπικά εσύ τηλέφωνο να έρθω να καλύψω ως νεαρός ρεπόρτερ τότε στο Alter που έπαιζες μπάσκετ με παιδάκια μέχρι το τηλεφώνημά σου πριν 2-3 χρόνια, όταν ήρθα ως κεντρικός παρουσιαστής στα εγκαίνια της νέας μονάδας στον Κολωνό.
Λυπάμαι που εδώ και 3-4 μέρες κρύβεσαι και δεν σηκώνεις και τα τηλέφωνα. Αλλάζουν οι άνθρωποι, τους αλλάζουν οι καταστάσεις. Κάτι είχαμε καταλάβει. Για να μην πέφτουμε απ’ τα σύννεφα, διότι εγώ δεν έπεσα από τα σύννεφα όπως όλη η Ελλάδα. Αλλά αν δεν έχουμε αποδείξεις και τεκμήρια, καταλαβαίνουμε αλλαγές συμπεριφορών και γι’ αυτό θα μιλήσω κι εγώ σήμερα», είπε χαρακτηριστικά ο Γιώργος Λιάγκας.
Μάλιστα, ο Τάσος Τεργιάκης, ένα κορυφαίο στέλεχος της ΜΚΟ αναμένεται να κληθεί για ανωμοτί κατάθεση μέσα στην εβδομάδα που διανύουμε.
Ποιος είναι ο πάτερ Αντώνιος
Σύμφωνα με όσα αναφέρονται στην ιστοσελίδα της «Κιβωτού», ο ιερέας Αντώνιος Παπανικολάου υπηρέτησε ως εφημέριος στον Άγιο Γεώργιο Ακαδημίας Πλάτωνος, στον Κολωνό. Ξεκίνησε την ιερατική του δράση το 1998 σε μια από τις πιο υποβαθμισμένες τότε περιοχές, στον Κολωνό στην Αθήνα.
Από την πρώτη στιγμή που εγκαταστάθηκε, ένιωσε την ανάγκη να αντιδράσει σε ότι συνέβαινε γύρω του. Ο ίδιος, παρατηρούσε καθημερινά παιδιά, που ενώ θα έπρεπε να ήταν στο σχολείο σύχναζαν σε πλατείες ή παιδιά που αποτελούσαν μέλη ομάδων υψηλού κινδύνου, ενώ πάντα τα ίδια και οι οικογένειές τους βρίσκονταν σε ανάγκη.
Σιγά σιγά, τα πλησίασε μέσω του μπάσκετ και της αποδοχής, ανθρώπινα, προσπαθώντας να μιλήσει μαζί τους για τους προβληματισμούς τους, για την καθημερινότητά τους, προσπαθώντας να τους μιλήσει ως ίσος προς ίσον, χωρίς να τους κρίνει και χωρίς να τους νουθετεί και κυρίως να βρει τον τρόπο να σταθεί στο πλάι τους και να τα βοηθήσει στις ανάγκες τους. Με τον καιρό κέρδισε την αποδοχή τους και σταδιακά και την εμπιστοσύνη τους.
«Κάθισα να ακούσω τα παιδιά, τα αποδέχτηκα έτσι ακριβώς όπως είναι. Μοιράστηκα το σπίτι τους, τη πλατεία και το γήπεδο. Μέσα από τον αθλητισμό και τα πρωταθλήματα βγήκαν τα θετικά τους στοιχεία. Όταν κάποιος είναι τόσο απελπισμένος, όπως αυτά, τι να του πεις; Ότι ο Χριστός σώζει; Τα ακούει βερεσέ.»
Σε αυτό του τον αγώνα, πάντα στο πλάι του η σύντροφος και αρωγός, η σύζυγός του Σταματία Γεωργαντή, με την οποία τότε, όπως και τώρα θυσιάζονται και μοιράζονται τις αγωνίες, τις δυσκολίες και φυσικά την ικανοποίηση του εγχειρήματος. «Στόχος μας είναι τα παιδιά να νιώσουν ότι υπάρχει και ένας άλλος κόσμος, πέρα από αυτόν που έχουν γνωρίσει. Μόνο κίνητρό μας είναι η αγάπη και σε αυτή βασιζόμαστε».
Η προσφορά του απλού κόσμου ξεκίνησε μετά από καιρό, εφόσον γνώρισαν το νεαρό ιερέα και συνειδητοποίησαν τις προθέσεις του. Οι κάτοικοι της περιοχής άρχισαν να έρχονται ο ένας μετά τον άλλο και εθελοντικά να παρέχουν τις υπηρεσίες τους. Δάσκαλοι άρχισαν να έρχονται και να κάνουν μαθήματα στα παιδιά, νοικοκυρές της περιοχής άρχισαν να φέρνουν πράγματα από τα σπίτια τους, τρόφιμα και ρούχα που δεν χρειάζονταν πια οι δικές τους οικογένειες.
