Συγκλονίζει η Κωνσταντίνα: «Μπήκαν οι Τούρκοι και γλιτώσαμε από σφαίρες στη δεύτερη εισβολή...»
«Ο πατέρας μου είναι αγνοούμενος εδώ και 50 χρόνια, οι ελπίδες χάθηκαν...»
Η Κωνσταντίνα έδωσε συνέντευξη στην εκπομπή «Mega Καλημέρα» και τον Δημήτρη Σιδηρόπουλο. Η τραγουδίστρια αναφέρθηκε μεταξύ άλλων στην τουρκική εισβολή στην Κύπρο, στην απώλεια του Βασίλη Καρρά, καθώς και στη σχέση με την κόρη της.
«Τον πρώτο καιρό στερήθηκα στιγμές με την κόρη μου λόγω καριέρας. Μετά αποφάσισα να αφιερωθώ σ' εκείνη, και καλά έκανα, γιατί έγινε ένα πολύ καλό παιδί, που μπορεί να σταθεί στα πόδια του. Βέβαια όταν χρειάζεται οποιαδήποτε συμβουλή είμαι δίπλα της», είπε αρχικά η Κωνσταντίνα.
Στη συνέχεια αναφέρθηκε στον καλό της φίλο και αείμνηστο λαϊκό καλλιτέχνη Βασίλη Καρρά: «Όταν χάνεις έναν φίλο είναι πολύ οδυνηρό. Με τον Βασίλη Καρρά είχαμε μιλήσει ένα μήνα πριν “φύγει” και μου είχε πει ότι πάει καλά. Αλλά στο τελευταίο τηλεφώνημα που ήταν λίγες μέρες πριν “φύγει”, δεν μου απάντησε ο ίδιος, οπότε σκέφτηκα ότι τα πράγματα είναι δύσκολα», δήλωσε χαρακτηριστικά η Κωνσταντίνα.
Δείτε επίσης: «Ταλαιπωρούμαι! Δεν ζω τη ζωή που ζούσα τότε...» - Η εξομολόγηση της Κωνσταντίνας για τις οικονομικές δυσκολίες
Η Κωνσταντίνα περιγράφει τη δεύτερη εισβολή στην Κύπρο
Στη συνέχεια μίλησε για θαυμαστές και κόντρες: «Πολλοί θαυμαστές μου πίστευαν ότι είχαμε δεσμό, μου έστελναν γράμματα ότι είμαστε μαζί, ότι χωρίσαμε, τα χαρτιά με την περιουσία τους, συμβόλαια σπιτιών», αποκάλυψε μεταξύ άλλων η Κωνσταντίνα για να τονίσει αμέσως μετά: «Δεν έχω κόντρα με την Άννα Βίσση. Ό,τι διαφορά και να έχουμε, μόλις βγούμε στη σκηνή τα πάντα εξαφανίζονται. Την έχω δει, έχουμε τραγουδήσει μαζί και έχουμε αγκαλιαστεί. Είμαι υπέρ των αισθητικών επεμβάσεων, μέχρι ενός βαθμού, έχω κάνει και εγώ μικροπράγματα. Δεν μου αρέσουν τα φουσκωμένα χείλη, πιστεύω ότι ούτε στους άνδρες αρέσουν».
Κλείνοντας, η Κωνσταντίνα δήλωσε: «Στη δεύτερη εισβολή ήμουν σε ένα χωριό πολύ κοντά στη Famagusta, όπου μπήκαν οι Τούρκοι και γλιτώσαμε από σφαίρες… Πήγα το 2004 να δω το πατρικό μου. Να βλέπεις όλα αυτά τα σπίτια να κατοικούνται από άλλους είναι οδυνηρό. Ο πατέρας μου είναι αγνοούμενος, με τη μητέρα μου είχαμε την ελπίδα ότι θα επιστρέψει. Αλλά πλέον που έχουν περάσει 50 χρόνια, οι ελπίδες αυτές χάθηκαν. Η μητέρα μας το πίστευε, εμείς όταν είδαμε ότι δεν υπάρχουν πιθανότητες, απλά το πιστεύαμε για να δείξουμε στη μητέρα μας ότι είμαστε μαζί της».
