"Ο άντρας μου έφυγε 47 χρονών στα χέρια μου" - Το τραγικό παρελθόν πρώην παίκτριας του MasterChef 6
Αποκλειστική συνέντευξη
Έκανε ποδαρικό στο φετινό MasterChef, συγκλονίζοντας τους τρεις κριτές με τη μαγειρική της και το κοινό με την ιστορία της. «Η ζωή μου θα μπορούσε να γίνει ταινία», έλεγε στην οντισιόν της και μπορεί να ακούγεται υπερβολή, αλλά... και λίγα είπε! Η Βασιλική Δροσάτου ανοίγει την καρδιά της στο YOU και μιλά για γάμους, διαζύγια και απώλειες που πόνεσαν και την έριξαν στο καναβάτσο. Με τσαγανό, που θα ζήλευαν πολλοί, εκείνη στάθηκε στα πόδια της και κέρδισε το δικό της golden pin στη ζωή -και όχι μόνο του Σωτήρη Κοντιζά- γελώντας μπροστά σε ορισμένες από τις μεγαλύτερες δυσκολίες που μπορούν να συμβούν σε άνθρωπο!
Διατηρεί χώρο ομορφιάς στη Νέα Σμύρνη, γι' αυτό και δεν θα μπορούσε να μη δώσει από ένα tip στους τρεις κριτές του MasterChef. Το αξιοσημείωτο είναι πως ξεκίνησε αυτό το εγχείρημα σε καιρούς κρίσης και σε μια εποχή που όλα έμοιαζαν μαύρα: Είχε χάσει τον σύζυγό της και μόλις είχε απολυθεί από τη δουλειά της, ενώ παράλληλα έπρεπε να μεγαλώσει δύο παιδιά. Παρόλα αυτά δεν φοβήθηκε τη ζωή - και έτσι ήταν από πολύ νεαρή ηλικία...
Από τον Γιώργο Κακογιάννη
Απόσπασμα της συνέντευξης της στο περιοδικό YOU
Τι παιδί ήσουν;
Ακόμα είμαι! Μεγάλωσα σε ένα χωριό στην Εύβοια, που λέγεται Παρθένι, και βρίσκεται κοντά στο Αλιβέρι. Έχω έναν αδελφό, και επειδή ήμουν αγοροκόριτσο ο πατέρας μου έλεγε: «Κάποιο λάθος έχει γίνει κι εσύ έπρεπε να είσαι αγόρι».
Τους ανησύχησες κάποια στιγμή;
Ναι, όταν ανέβηκα σε ένα αυτοκίνητο κι έφυγα με κάτι τσιγγάνους που περνούσαν από το χωριό! (γέλια) Ευτυχώς σταμάτησαν για πικνίκ, εκεί με είδε κάποιος από το χωριό και ειδοποίησε τον πατέρα μου που ήρθε να με μαζέψει. Έχω σπάσει εφτά φορές τα χέρια μου, έχω φύγει από το χωριό με το ποδήλατο, μετά μου το κλείδωναν και έπαιρνα των αγοριών...
Η μαμά πώς αντιδρούσε;
Με τη μαμά μου αγαπιόμαστε πολύ και τη θαυμάζω, γιατί δεν μασάει, αλλά δεν ταιριάζουμε καθόλου, είναι πολύ συντηρητική. Εξαιτίας της βρέθηκα παντρεμένη είκοσι χρονών. Είχα μία σχέση τότε και μου πιπίλιζε τα αυτιά: «Τι θα πει το χωριό»... Παντρεύτηκα και πηγαινοερχόμουν στην Αθήνα, γιατί σπούδαζα στο πολιτικό τμήμα της Νομικής, και όταν αποφοίτησα ξεκίνησα να δουλεύω στο Αλιβέρι. Αλλά με ενοχλούσε πολύ το κουτσομπολιό, μπορούσες να μιλήσεις μ' έναν άνθρωπο και μέχρι το βράδυ στον είχαν χρεώσει για σχέση. Φρίκαρα.
Και για ποιο λόγο πήρες διαζύγιο;
Ήμασταν πολύ διαφορετικοί άνθρωποι με τον πρώτο άντρα μου. Τώρα που το σκέφτομαι, νομίζω ότι αυτό έγινε σε άλλη ζωή. Αν δεν είχα το παιδί σαν... απόδειξη, θα σκεφτόμουν πως το έχω δει σε όνειρο. Μαλώναμε γιατί ήταν πολύ συντηρητικός, μου έλεγε «είσαι ψώνιο». Και απ' όταν έκανα την πρώτη κόρη μου, το μόνο που με ένοιαζε ήταν η ανατροφή της.
Σε ζήλευε;
Μετά από κάποιο διάστημα πάρα πολύ. Γιατί βαφόμουν, γιατί έβγαινα, γιατί δούλευα... Αλλά τη μεγάλη απόφαση, να πάρω διαζύγιο και να φύγω από την επαρχία με παιδί, την πήρα όταν έγινε λίγο πιο «κακός»...
Πότε αποφάσισες να ξαναπαντρευτείς;
Δεν ήθελα να παντρευτώ, ούτε να ξανακάνω παιδί. Αλλά κάποια στιγμή γνώρισα έναν τύπο, που ήταν μία κατηγορία μόνος του: Τρελό χιούμορ, ανοιχτόμυαλος, προοδευτικός... Κολλήσαμε, είχαμε σχέση για αρκετά χρόνια, χωρίζαμε και τα ξαναβρίσκαμε, κάποια στιγμή συγκατοικούσαμε, μέχρι που χωρίσαμε τελείως. Και μετά από τρεις μήνες με πήρε τηλέφωνο, με ρώτησε «Θες να παντρευτούμε;», και παντρευτήκαμε! Στο γάμο πήγαμε μαζί και είχαμε ξεχάσει τις βέρες, κοντέψαμε να χωρίσουμε στο δρόμο! Η κόρη μου ήταν παρανυφάκι, μαζί με άλλα δύο παιδιά, και ρώτησαν κάποια στιγμή στο αμάξι: «Ο γάμος τελικά θα γίνει;» (γέλια). Τελικά, όμως, με αυτόν τον άνθρωπο κάναμε τη δεύτερη κόρη μου.
Ξαναέκανες αυτό το μεγάλο βήμα και έχασες τον άντρα σου, πώς αντιμετώπισες αυτήν την απώλεια;
Πέρασα πολύ δύσκολα, αλλά δεν το έδειξα ποτέ και σε κανέναν. Τα παιδιά μου πρέπει να με είδαν να κλαίω μόνο στην κηδεία, ενώ έχω περάσει άπειρες ώρες στο νεκροταφείο μόνη μου, να γράφω τις σκέψεις μου εκεί. Στην αρχή δεν μπορούσα να πάρω τα πόδια μου, είχα ρίγη. Ξεκίνησα να πηγαίνω σε ψυχολόγο, να την ρωτήσω πώς θα το διαχειριστώ, για τα παιδιά. Για ένα χρόνο θεωρούσα ότι δεν έχω κανένα πρόβλημα, μέχρι που μία μέρα καθίσαμε χωρίς να μιλήσουμε και έβαλα τα κλάματα. Από εκεί και μετά ήμουν στα πατώματα. Είχα κρίσεις πανικού κάθε μέρα, χανόμουν στο δρόμο, έπαιρνα τους φίλους μου τηλέφωνο να έρθουν να με μαζέψουν, πήγαινα στα νοσοκομεία και μου έλεγαν ότι δεν έχω τίποτα, αλλά εγώ νόμιζα ότι πεθαίνω.
Διάβασα πως ο άντρας σου πέθανε σε τροχαίο. Εσύ πώς οδήγησες μετά;
Δεν χάθηκε σε τροχαίο και δεν ξέρω πώς γράφτηκε αυτό. Ο άντρας μου πέθανε από ανεύρυσμα ανιούσης αορτής. Είχαμε πάει στο νοσοκομείο για κάποιες άσχετες εξετάσεις, του συνέβη αυτό και επί οχτώ ώρες δεν είχε καταλάβει κανείς ότι ο άνθρωπος πεθαίνει. Του έδιναν ηρεμιστικά και έλεγαν πως έχει πάθει κρίση πανικού. Τελικά πέθανε μέσα στο νοσοκομείο, μπροστά στα μάτια μου, στα χέρια μου, σε ένα δωμάτιο που ήμασταν οι δυο μας και εκείνη τη στιγμή δεν υπήρχε ούτε νοσηλευτικό προσωπικό. Φώναζα βοήθεια και δεν ερχόταν κανείς. Είμαστε στα δικαστήρια με το συγκεκριμένο νοσοκομείο, έχω κερδίσει με την πρώτη απόφαση και τώρα πήγαμε στο Εφετείο. Ο άνθρωπος πέθανε άδικα, ήταν 47 χρονών...
Περισσότερα στο νέο τεύχος YOU που κυκλοφορεί σήμερα, Τετάρτη 8/6, σε όλα τα περίπτερα μόνο με 1,50 ευρώ
