«Η ζωή μου χαρίστηκε αλλά μετά φρόντισα να την καταστρέψω...» - Η συγκινητική εξομολόγηση του Βασίλη Ζούλια για τον εθισμό

Καλεσμένοι στο πλατό της εκπομπής Οδός Ζαρίφη 2 και στην Κατερίνα Ζαρίφη, βρέθηκαν, το μεσημέρι της Δευτέρας 27/11, ο Βασίλης Ζούλιας και ο Περικλής Κονδυλάτος. Ο σχεδιαστής μίλησε για την αντιμετώπιση της ζωής μετά το πρόβλημα που είχε με τον εθισμό (δείτε εδώ).

Οι δηλώσεις του Βασίλη Ζούλια

«Η ενημέρωση είναι το παν. Υπάρχουν ομάδες βοήθειας για τα πάντα απολύτως δωρεάν και με ένα κουμπί στο ίντερνετ το βρίσκεις. Καταρχήν κάθε μέρα είναι μια καινούργια μέρα. Αναγνωρίζω ότι μου έχει δοθεί ένα τεράστιο δώρο από τη ζωή, από το σύμπαν. Η ζωή μου χαρίστηκε αλλά μετά φρόντισα να την καταστρέψω.

VIRAL ΕΙΔΗΣΗ

Survivor spoiler 28/4: ΣΚΛΗΡΗ ΜΑΧΗ ΑΠΌΨΕ - Αυτή η ομάδα κερδίζει την 1η ασυλία

Όταν ήρθε το κομμάτι της ανάρρωσής μου, μου προσφέρθηκε ένα τεράστιο δώρο και είναι η μόνη υποχρέωσή που έχω να δώσω κάτι πίσω από αυτό το δώρο. Για αυτό και μιλάω κάθε φορά, ανοίγω το στόμα μου δημόσια. Υπάρχουν τεράστια θέματα ταμπού στη χώρα μας για το φαγητό, για τον τζόγο, για τα ναρκωτικά και για το αλκοόλ. Καλό θα είναι όσοι τα βιώνουν και έχουν δημόσιο λόγο να τα λένε. Όποιος είναι κοντά σε έναν αλκοολικό σε χρήση, έχει περάσει δύσκολα. Είναι μια ασθένεια».

Οι τάσεις αυτοκτονίας

Σε δηλώσεις του στην εκπομπή της ΕΡΤ, Στούντιο 4 είχε αναφέρει: «Όταν ήρθαν τα ναρκωτικά, ήρθαν σαν βάλσαμο. Αυτό είναι το επικίνδυνο. Είχα κάνει τόσες απόπειρες, που κατά κάποιον τρόπο «σώθηκα». Έλεγα ότι τουλάχιστον δεν θα χρειάζεται να πονάω. Απόπειρες έκανα από 8 ετών», ανέφερε έπειτα.

Και συμπλήρωσε: «Το 1986 σταμάτησα να γελάω, στα 23 μου χρόνια. Εκεί άρχισε και η πολύ σοβαρή χρήση των ναρκωτικών και κράτησε 6 χρόνια όλο αυτό. Μιλάμε για τη δεκαετία του ’80, στην Ελλάδα δεν υπήρχαν τέτοιες ομάδες βοήθειας για να απευθυνθώ. Και η νομοθεσία για τα ναρκωτικά ήταν τότε πολύ διαφορετική, εξ ου και η ιστορία που μ’ έπιασαν κι έπεσα στο κενό από το δικαστήριο. Γι’ αυτό και δεν μπήκα φυλακή. Μου έβγαλε ο αστυνομικός τις χειροπέδες, πήγα να χαιρετήσω τη μητέρα μου και έτρεξα. Δεν μπόρεσε να με κρατήσει κανείς, του πατριού μου του έμεινε η τσέπη μου στο χέρι».

«Πρέπει να ζητήσεις βοήθεια από τους ειδικούς. Αυτό που λένε «εγώ αν δεν το περάσω μόνος μου δεν γίνεται» ξεχάστε το, δεν υπάρχει», κατέληξε.