Ελένη Καρακάση: «Μικρή είχα μείνει σε μοναστήρι» - Αποκλειστική συνέντευξη
«Δεν θα πάω στην εκκλησία κάθε μέρα, αλλά...»
Μέσα σε λίγα λεπτά σε κερδίζει ο αλέγκρος χαρακτήρας της, παρόμοιος με εκείνους που υποδύεται στο θέατρο και στην τηλεόραση. Και μιλώντας για TV, φέτος στη σειρά του MEGA «Μαύρο Ρόδο» γίνεται η «Ευτυχία» του χωριού, όπου όλοι οι κάτοικοι περνούν από το μαγειρείο της για να ακουμπήσουν τα προβλήματά τους. Η Ελένη Καρακάση μιλάει στο YOU για τους δικούς της σταθμούς στην καριέρα της, για τους ανθρώπους που την επηρέασαν, καθώς και για τα 20 χρόνια συμβίωσης με τον σύζυγό της Δημήτρη Τσινιδέλο.
Με τη θετική της ενέργεια γεμίζει αμέσως το χώρο. Είναι να απορείς πώς τα προλαβαίνει όλα, με τόσο γεμάτο πρόγραμμα. Πριν περάσουμε στη σειρά και στους «Άντρες με τα όλα τους» πάντως, ξεκινάμε την κουβέντα μας με την Ελένη από την αρχή, τότε έκανε όνειρα να ασχοληθεί με το τραγούδι, μέχρι που η τύχη της θέλησε να αλλάξει δρόμο...
Από το Γιώργο Κακόγιαννη για το περιοδικό YOU
Η συνέντευξη της Ελένης Καρακάση
Πότε αποφάσισες ότι θα γίνεις ηθοποιός;
Δεν το είχα σκεφτεί για χρόνια, αρχικός μου στόχος ήταν να ασχοληθώ με το κλασικό τραγούδι, γι' αυτό έκανα και υποκριτική. Τον Δεκαπενταύγουστο του '93 με ενημέρωσε η Κάρμεν Ρουγγέρη, που τη θεωρώ θεατρική μου μαμά, ότι γίνεται μία οντισιόν στο Εθνικό Θέατρο, και με συμβούλεψε να πάω έστω για την εμπειρία. Τελικά, επειδή ήταν διασκευή της όπερας La Cenerentola (Σταχτοπούτα) του Ροσσίνι, ήταν πολύ σημαντικό να τραγουδάμε σωστά και αυτό έκανε τη διαφορά υπέρ μου. Έτσι ξεκίνησα να δουλεύω στο Εθνικό ως ηθοποιός για περίπου εφτά χρόνια.
Υπήρχε κάποιο ερέθισμα για να ασχοληθείς με το τραγούδι και έπειτα με την υποκριτική;
Και οι δύο γονείς μου ήταν ιδιαίτερα καλλίφωνοι. Ακόμα και σήμερα, όταν πηγαίνω διακοπές στην Αίγινα μου λένε πως θυμούνται πόσο ωραία φωνή είχε ο πατέρας μου.
Μιλάς σε παρελθοντικό χρόνο, άρα καταλαβαίνω πως ο πατέρας σου έχει φύγει από τη ζωή...
Εδώ και πολλά χρόνια, όταν έκλεινα τα 21 μου. «Έφυγε» στα γενέθλιά μου κιόλας και όταν έκλεινε πέντε χρόνια πέθανε και η αδερφή του, που με βοήθησε πολύ στο οικονομικό κομμάτι των σπουδών μου.
Η απώλειά του, όταν ήσουν σε σχετικά νεαρή ηλικία, σε ακολουθεί;
Όχι, πρώτον γιατί δεν ήμουν τόσο μικρή και δεύτερον γιατί ήταν αρκετό καιρό άρρωστος. Βέβαια δεν τον περιμέναμε, μας ήρθε κάπως ξαφνικό. Αλλά αν με ακολουθεί κάτι, είναι ότι δεν πρόλαβα να του πω πράγματα που ήθελα.
Αν γινόταν να του πεις κάτι, τι θα ήταν αυτό;
Πολύ απλά ότι τον αγαπάω και θα ήθελα πολλές στιγμές να ήταν δίπλα μου. Ευτυχώς πρόλαβε και με είδε την πρώτη φορά που έπαιξα στο Εθνικό Θέατρο, λίγο μετά «έφυγε».
Η οικογένεια του μπαμπά σου είναι από την Κωνσταντινούπολη και της μητέρας σου από την Σμύρνη. Σου είχαν περιγράψει ιστορίες από τους διωγμούς;
Ναι. Μάλιστα, στην παράσταση «Κάποτε στο Βόσπορο» του Άκη Δήμου, που έπαιζα πέρσι, η τελευταία φράση που έλεγα ήταν «Τις γάτες να ταΐσεις, κρίμα να είναι νηστικές τόσες μέρες». Ακόμα με συγκινεί, γιατί μου είχε ο παππούς μου πως όταν έφευγε σαν παιδί από τη Σμύρνη που καιγόταν και τον έψαχνε η μάνα του, τον βρήκε με το γατί του μέσα στο σακάκι...
Χαρακτήρισες την Κάρμεν Ρουγγέρη θεατρική σου μητέρα. Ποια συμβουλή σου έδωσε;
Είναι πολλές, η Κάρμεν με επηρέασε πολύ στη ζωή μου, ήταν για μένα πρότυπο ακόμα και στο ντύσιμο ή στο βάψιμο. Μας δίδασκε πράγματα με έναν μαγικό τρόπο, απλά δίνοντάς μας ερεθίσματα. Είχα την τεράστια τύχη να δω μαζί της παραστάσεις στο Εθνικό Θέατρο, στο Ελεύθερο και στη Λυρική Σκηνή, που μας έπαιρνε σαν παιδιά στα παρασκήνια και στους εξώστες. Ήταν μεγάλο σχολείο, ζυμώθηκα ως ηθοποιός κοντά της.
Όταν έφυγες από τη «φτερούγα» της, σου έγιναν ποτέ ανήθικες προτάσεις;
Όχι και θεωρώ πως ήμουν πολύ τυχερή σε αυτό το κομμάτι, γιατί δεν μου έχει συμβεί κάτι σοβαρό.
Γνώριζες για ορισμένες από τις καταγγελίες που ακούστηκαν τα τελευταία χρόνια;
Για κάποιες περιπτώσεις ήξερα.
Πιστεύεις ότι υπάρχει κάθαρση στον χώρο;
Αυτό που αντιλαμβάνομαι, είναι πως τα νέα παιδιά μιλάνε περισσότερο πλέον και πως υπάρχουν δεύτερες σκέψεις από εκείνους που θα τολμούσαν να κάνουν οτιδήποτε -δεν αναφέρομαι μόνο στις σεξουαλικές παρενοχλήσεις, αλλά και σε περιστατικά προσβολής. Πάντα ήμουν ενάντια σε τέτοιες συμπεριφορές, δεν μου αρκεί να συμπεριφέρεται κάποιος καλά σε εμένα, δεν θέλω γενικά να βλέπω κακές συμπεριφορές απέναντι σε άλλους ανθρώπους. Ακόμα και στο δρόμο αν δω κάποιον να μιλάει άσχημα, θα επέμβω.
Έχεις τσακωθεί στο δρόμο δηλαδή για κάποιον τρίτο;
Πολλές φορές, ο άντρας μου λέει «Μια μέρα θα φας ξύλο». (γέλια) Έχω μαλώσει σε σούπερ μάρκετ με άνθρωπο που μιλούσε άσχημα σε υπάλληλο και σε ηλικιωμένο.
Εκείνοι με τους οποίους τσακώνεσαι, σε αναγνωρίζουν και σταματάνε;
Δεν με αναγνωρίζουν γιατί πολύ συχνά κυκλοφορώ με αθλητικά ρούχα και φοράω μάσκα. Ένα χαρακτηριστικό περιστατικό μου συνέβη πολύ πρόσφατα στο λεωφορείο, τις μέρες που γινόταν ο Μαραθώνιος. Στέκονταν όλοι μπροστά στην πόρτα, με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να μπούμε, τελικά στριμωχτήκαμε αφού άρχισα να φωνάζω και μου λέει μία κυρία που με άκουγε: «Έχεις σκεφτεί να πάρεις ηρεμιστικά». Της απαντάω: «Νομίζεις ότι δεν παίρνω;» και έγινε χαμός, ακόμα και εκείνη έβαλε τα γέλια.
Πώς βλέπεις την πρόσφατη επιστροφή του Γιώργου Κιμούλη στα καλλιτεχνικά δρώμενα;
Δύο πράγματα θα κρίνουν αν ήταν σωστή ή όχι: Αν θα πάει ο κόσμος να τον δει, και ποιοι συνάδελφοι θα δουλέψουν μαζί του. Ο καθένας μπορεί να θέλει να ασχοληθεί με τον χώρο, ακόμα και κάποιος που δεν είναι ηθοποιός, θα κριθεί στη συνέχεια και αν είναι ικανός θα μείνει. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, κανείς δεν μπορεί να του πει να μην επιστρέψει, το θέμα είναι ποιος θα πάει να δουλέψει μαζί του.
Θα συνεργαζόσουν μαζί του;
Όχι, ούτε με οποιονδήποτε έχουν ακουστεί καταγγελίες. Πλέον έχω την πείρα, πριν δουλέψω με κάποιον που δεν γνωρίζω προσωπικά, να ρωτάω ανθρώπους που εμπιστεύομαι. Αν μου πουν ότι δεν θα πληρωθώ ή ότι θα περάσω δύσκολα, δεν θα συνεργαστώ μαζί του, ενώ παλιά μπορεί να σκεφτόμουν «Σε εμένα δεν θα συμβεί».
Κλείνεις τριάντα χρόνια στο χώρο. Ξεχωρίζεις κάποιες στιγμές-σταθμούς στην καριέρα σου;
Σίγουρα την πρώτη φορά που ανέβηκα στην κεντρική σκηνή του Εθνικού Θεάτρου και στο Χορό της Επιδαύρου, το καλοκαίρι του '94, σε σκηνοθεσία του θεατρικού μου πατέρα Κώστα Τσιάνου και με ηθοποιούς όπως η Άννα Συνοδινού, ο Δημήτρης Ζακυνθινός, ο Χρήστος Πάρλας, ο Γιάννης Βόγλης και ο Ιάκωβος Ψαρράς. Δυστυχώς έχουν φύγει όλοι από τη ζωή, νιώθω πολύ τυχερή που τους πρόλαβα. Από κει και πέρα, δεν μπορώ να ξεχάσω την πρώτη μου τηλεοπτική δουλειά, ούτε να μην μιλήσω για τις «Μέλισσες». Είναι πολλές στιγμές, αλλά πάντα θεωρώ πιο σημαντικό αυτό που συμβαίνει τώρα στη ζωή μου και δίνομαι ολοκληρωτικά, το «Μαύρο Ρόδο» στο MEGA και την παράσταση «Άντρες με τα όλα τους».
Στο «Μαύρο Ρόδο» του MEGA υποδύεσαι την «Ευτυχία», που έχει το μαγειρείο του χωριού. Μίλησε μου για τον ρόλο σου...
Είναι ένας λαϊκός άνθρωπος, και το λέω με την καλή έννοια, γιατί θεωρώ και τον εαυτό μου λαϊκό άνθρωπο. Βοηθάει πολύ τον κόσμο, όπως τον Σαράντο που θεωρεί δικό της παιδί, και την Τασούλα φυσικά, αλλά βασανίζεται από όλους τους ανθρώπους γύρω της που αγαπάει και το μεγάλο παίδεμα είναι τα παιδιά της.
Υπάρχουν κοινά με την «Ρίζω» που υποδυόσουν πέρσι; Πάλι βρίσκεσαι μέσα σε όλα...
Η «Ρίζω» έμπαινε στα σπίτια των άλλων, τώρα όλοι έρχονται στην ταβέρνα της «Ευτυχίας» και ακουμπάνε τα προβλήματά τους. Eίναι διαφορετικοί ρόλοι πάντως, νομίζω πολύ γρήγορα η «Ευτυχία» απέκτησε τη δική της οντότητα και μου λένε πως δεν έχει κοινά με τη «Ρίζω». Αυτή η γυναίκα δεν υπήρχε στο ομώνυμο βιβλίο της Ελένης Καπλάνη, στο οποίο βασίστηκε η σειρά, την εμπνεύστηκε ο σεναριογράφος μας, Γιώργος Κρητικός, με την ομάδα του.
Μοτίβο της σειράς είναι η πίστη στον Θεό. Εσύ πιστεύεις;
Δεν θα πάω στην εκκλησία κάθε μέρα, αλλά όταν θέλω να νιώσω πιο κοντά σε αυτό που λέμε Θεό, και μπορεί να έχει διαφορετικό όνομα για τον καθένα, πηγαίνω στην Αίγινα και επισκέπτομαι τα μοναστήρια. Τα αγαπώ πολύ και αισθάνομαι ότι εκεί βρίσκεται μία ανώτερη δύναμη.
Έχεις μείνει σε μοναστήρι, όπως πρόσφατα έκαναν συνάδελφοί σου;
Σαν παιδί έχω μείνει σε μοναστήρι, γιατί ο αδερφός της μαμάς μου, και νονός μου, έγινε μοναχός και έφτασε Αρχιμανδρίτης, μέχρι που σκοτώθηκε σε τροχαίο στον Καναδά, όπου ζούσε για χρόνια. Ήμουν στη χειροτονία του και για δύο-τρία χρόνια, όσο βρισκόταν στο μοναστήρι, μας έπαιρνε η μαμά μου το καλοκαίρι και μέναμε εκεί.
Άρα, αν έπαιρνες ρόλο μοναχής στο «Μαύρο Ρόδο», θα είχες την εμπειρία και δεν θα χρειαζόσουν έρευνα...
(γελάει) Πάντα χρειάζεται να κάνεις έρευνα, για να είσαι πιο ακριβής, άρα πολύ σωστά έπραξαν οι συνάδελφοι. Όπως κι εγώ, για να υποδυθώ τη μαμή, παρακολούθησα μαθήματα με μαίες που ξεγεννούσαν σε σπίτια και είχα βίντεο με τις ακριβείς κινήσεις που έπρεπε να κάνω. Μάλιστα η Γιάννα Βασιλάκη, μία μαία που έχει βοηθήσει πολλές γυναίκες μέσα από το «Σπίτι θηλασμού», μου έδωσε ένα στηθοσκόπιο που πλέον θεωρείται αντίκα, με το οποίο άκουγαν τα μωρά τη δεκαετία του '50.
Στο θέατρο σε βλέπουμε στην παράσταση «Άντρες με τα όλα τους». Πώς είναι η συνεργασία με τα υπόλοιπα μέλη του θιάσου;
Είμαι πολύ τυχερή, γιατί με τους περισσότερους έχω συνεργαστεί στο παρελθόν. Μόνο με τη σκηνοθέτιδα Θέμιδα Μαρσέλλου δεν είχα δουλέψει, και ας γνωριζόμαστε από το 1994 σε πρόβες του Εθνικού Θεάτρου. Έχει κάνει μία πολύ φρέσκια διασκευή, κοντά στην ταινία και στο θεατρικό, αλλά και στην Ελλάδα της κρίσης και της μετά-Covid εποχής. Με την Παρθένα Χοροζίδου και τον Θανάση Πατριαρχέα συνεργαζόμασταν και πέρσι, με τον Αντώνη Λουδάρο είχαμε συναντηθεί πιο παλιά στο μιούζικαλ «Μαρινέλλα – Βέμπο: Η Συνάντηση», ενώ με τον Σωτήρη Καλυβάτση και τον Γιώργο Γαλίτη είχαμε συνεργαστεί ακόμα πιο παλιά. Με τον Ησαΐα Ματιάμπα είχαμε συναντηθεί σε μία περιοδεία, δεν είχαμε συνεργαστεί, αλλά τον εκτιμούσα σαν τραγουδιστή και ηθοποιό. Χαίρομαι φυσικά για τα νέα μας παιδιά, όπως η Ιζαμπέλλα Φούλοπ και ο Ντάνιελ Νούρκα, καθώς και για την Κατερίνα Στικούδη, που την είχα μαθήτρια στο Your Face Sounds Familiar, και τη θαυμάζω απεριόριστα. Δεν μπορώ να μην αναφερθώ και στα δύο ταλεντάκια μας, τη Ζέτα Μαστροδούκα και τη Ζωή Πετράκη, που... κλέβουν την παράσταση.
Είναι σκληρό να έχεις γύρισμα το πρωί και το βράδυ θέατρο;
Κάποιες μέρες είναι δύσκολο, δεν θα πω ψέματα. Είναι και μεγάλες οι αποστάσεις, έχω κλάψει πολλές φορές στο τιμόνι της επιστροφής από το άγχος μου να φτάσω στην παράσταση. Αλλά η χαρά που παίρνεις από τον κόσμο, γι' αυτό που κάνεις, είναι πολύ σημαντική.
Στην παράσταση ο σύζυγός σου, τον οποίο υποδύεται ο Αντώνης Λουδάρος, έχει υπερχρεωθεί σε πιστωτικές κάρτες και προσποιείται πως όλα είναι καλά. Στη ζωή σου έχεις βρεθεί σε αντίστοιχη φάση, με έναν άνθρωπο που σου έλεγε ψέματα;
Ποτέ. Κατ' αρχάς δεν θα μπορούσα να εξαρτώμαι οικονομικά από κάποιον. Βέβαια υπάρχουν περίοδοι που δούλευε μόνο ο σύζυγός μου ή μόνο εγώ, ή φάσεις που δεν δούλευε κανείς από τους δυο μας και είχαμε χρεωθεί με τις κάρτες και οι δύο μαζί για να ζήσουμε. Αλλά τουλάχιστον θα ζητούσα να μάθω τι συμβαίνει. Αυτό που πληγώνει περισσότερο την ηρωίδα που υποδύομαι είναι ότι ο άντρας της δεν την εμπιστευόταν, όχι ότι βρίσκονται στο χείλος του γκρεμού.
Με τον πραγματικό σύζυγό σου, Δημήτρη Τσινιδέλο, έχετε κλείσει 20 χρόνια κοινής ζωής. Τι κρατάς από αυτό το διάστημα;
Αυτό που μας κρατάει μαζί: τον σεβασμό, την αγάπη, καθώς και τη δουλειά που γίνεται και από τους δύο μας. Ο Δημήτρης (δείτε φωτογραφίες του εδώ) είναι ο άνθρωπος που στέκεται δίπλα μου σε όλες τις δυσκολίες, έχουμε περάσει τις κρίσεις μας, αλλά κάναμε τον απολογισμό μας και είδαμε ότι αυτά που μας ενώνουν είναι πιο πολλά από αυτά που μας χωρίζουν.
Τι αγάπησες σε εκείνον;
To «κλικ» νομίζω πως έγινε όταν τον άκουσα πρώτη φορά να τραγουδάει, το «Ένας κόμπος η χαρά μου», ένα αγαπημένο μου κομμάτι. Αυτό ήταν. Για ένα διάστημα ήμασταν φίλοι, μετά μας προέκυψε το αίσθημα και απ' τις δύο πλευρές.
Υπήρχε η κουβέντα να κάνετε ένα παιδί ή να υιοθετήσετε;
Υπήρχε, και για την υιοθεσία υπάρχει ακόμα.
Σας κρατούσε πίσω κάτι στο συγκεκριμένο θέμα τα προηγούμενα χρόνια;
Πολλά πράγματα, από τη μία κάποια θέματα υγείας που είχα και εξελίχθηκαν στο πρόσφατο χειρουργείο που έκανα, και από την άλλη η οικονομική κρίση έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο. Μου έχουν πει πολλές φορές ότι το παιδί φέρνει την τύχη, αλλά σε αυτό το κομμάτι δεν χωράει τύχη κατ' εμέ. Δύο άνθρωποι που δεν έχουν δουλειά, μπορούν να ζήσουν με ψωμί και μακαρόνια, αλλά όταν υπάρχει και ένα παιδί δεν έχεις αυτήν την επιλογή. Αυτή είναι η δική μου άποψη, καλά κάνει όποιος διαφωνεί, αλλά στη σχέση μου δεν επιτρέπω να επεμβαίνουν οι γύρω-γύρω.
