55 χρόνια στην κορυφή
Ο Ντίνος Ηλιόπουλος γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου στις 12 Ιουνίου του 1913. Ο Πελοποννήσιος στην καταγωγή πατέρας του ήταν μεγαλέμπορας και μετά το οικονομικό κραχ του 1929, η πολυάριθμη οικογένειά του έφυγε για τη Μασσαλία, όπου ο Nτίνος τελείωσε το γυμνάσιο. Στην Αθήνα έφτασε έξι χρόνια αργότερα και ακολούθησε εμπορικές σπουδές. Αφού πήρε το πτυχίο του, υπηρέτησε τη θητεία του στο στρατό, όμως η απόλυσή του απ' αυτόν συνέπεσε με την έναρξη του πολέμου του 1940 κι έτσι ξαναντύθηκε στο χακί. Έπειτα εργάστηκε για σύντομο χρονικό διάστημα σε μια αντιπροσωπεία. Αναζητώντας συνεχώς κάτι διαφορετικό, άλλαζε δουλειές «σαν τα ξυραφάκια του» όπως έλεγε και ο ίδιος.
Αργότερα έδωσε εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του τότε Βασιλικού Θεάτρου, απ' όπου απορρίφθηκε, για να περάσει τελικά στη Σχολή του Γιαννούλη Σαραντίδη.
Στο θέατρο πρωτοεμφανίστηκε το 1944 με το θίασο της Κατερίνας στο έργο του Λέο Λεντς «Κυρία, σας αγαπώ» και έκτοτε συμμετείχε στους θιάσους της Μαρίκας Κοτοπούλη, της Μαίρης Αρώνη, του Δημήτρη Χορν και πολλών άλλων. Χαρακτηριστικά, ο σπουδαίος ηθοποιός της εποχής Βασίλης Λογοθετίδης είχε πει για το νεαρό, τότε, Ηλιόπουλο: "Τι σπουδαίος! Τι φανταστικός κλόουν! Αυτό θα πει θέατρο!". Tο 1954 συγκρότησε θίασο με τον Μίμη Φωτόπουλο, με τον οποίο αποτέλεσαν ανεπανάληπτο κωμικό δίδυμο. Τρία χρόνια αργότερα και μέχρι το 1969 δημιούργησε δικό του θίασο, ανεβάζοντας έργα όπως: «Το κοροϊδάκι της δεσποινίδος», «Η κυρία του κυρίου», «Το έξυπνο πουλί», «Ο φίλος μου ο Λευτεράκης», «Εξοχικόν κέντρον ο Έρως» κ.ά.
Τα επόμενα χρόνια στράφηκε στην επιθεώρηση, πρωταγωνίστησε σε μιούζικαλ («Καμπαρέ», «Γλυκιά Ίρμα»), περιόδευσε στις ΗΠΑ και στον Καναδά. Tο 1977 ερμήνευσε τον «Αμφιτρύωνα» του Πλαύτου στο Εθνικό Θέατρο, ενώ το 1978 εμφανίστηκε στην Επίδαυρο και στο Ηρώδειο με τις «Θεσμοφοριάζουσες» του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία Αλ. Σολωμού.
Ο Ντίνος Ηλιόπουλος είχε λατρεία και για την έβδομη τέχνη. Ο κινηματογράφος είχε μπει στη ζωή του από το 1948, όταν έκανε το ντεμπούτο του στη μεγάλη οθόνη με την ταινία «Εκατό χιλιάδες λίρες». Ακολούθησαν περισσότερα από 90 φιλμς, πολλά από τα οποία έμειναν ως κλασσικά, όπως: «Ο δράκος» (1956) του Νίκου Κούνδουρου, ρόλος-σταθμός στην καριέρα του που θεωρείται ταινία ορόσημο στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου, «Θανασάκης ο πολιτευόμενος» (1954), «Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες» (1960), «Το κοροϊδάκι της δεσποινίδος» (1960), «Μερικοί το προτιμούν κρύο» (1962), «Ο φίλος μου ο Λευτεράκης» (1963), «Το δόλωμα» (1964), «Η κοροϊδάρα» (1967), «Ο Στρατής παραστράτησε» (1969). Το 1986 συμμετείχε στην ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου «Μελισσοκόμος».
Στην τηλεόραση εμφανίστηκε σε αρκετές παραγωγές μεταξύ των οποίων : «Αξιότιμοι κύριοι» (1991, ΕΤ1) «Βραδιά επιθεώρησης» (1984,ΕΡΤ), «Δέκα μικροί Μήτσοι» (1992, Mega) «Ο Ντίνος στη χώρα των θαυμάτων» (1972 ,ΥΕΝΕΔ), «Πάτερ ημών» (1995, ΑΝΤ1).
Ανάμεσα στα πολλά του ταλέντα, είχε και γόνιμη θεατρική φαντασία. Έγραψε το μουσικό έργο «Κοντσέρτο για τρομπόνι» (διασκευή από τους «Μέναιχμους» του Πλαύτου και «Γιάννης Τζόνι και Ιβάν» (διασκευή από το έργο του Γκολντόνι «Υπηρέτης δυο αφεντάδων»), καθώς και τα σατυρικά δοκίμια: «Προσδεθείτε» και «Ο Ντίνος στη χώρα των θαυμάτων» καθώς και την αυτοβιογραφία του, με τίτλο: «Ένας Ηλιόπουλος ονόματι Ντίνος» (Εκδόσεις Άγκυρα, 1999). Υπήρξε ακόμη και σπουδαίος χορευτής.
Για την μεγάλη του προσφορά στο θέατρο τιμήθηκε με το Χρυσό Σταυρό Γεωργίου Α'. Επίσης του απενεμήθη το 1999 το Μετάλλιο της Πόλεως των Αθηνών από τον Δήμο Αθηναίων, αλλά και τιμητική πλακέτα το 2000, από τον Δήμο Πειραιά.
Ο Ηλιόπουλος λάτρευε τις γυναίκες, ερωτεύτηκε και τον ερωτεύτηκαν, αλλά ο μεγάλος έρωτας της ζωής του ήταν η γυναίκα του, η πανέμορφη Χίλντεγκαρντ, αυστριακής καταγωγής, την οποία παντρεύτηκε το 1964. Απέκτησαν δύο κόρες, την Εβίτα και την Χίλντα και τρία εγγόνια, τη Νικήτα της Εβίτας, την Έλλη και τον Ντίνο, της Χίλντας.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, αντιμετώπισε διάφορα προβλήματα με την υγεία του. Απεβίωσε την Δευτέρα 4 Ιουνίου του 2001, στην μονάδα εντατικής θεραπείας της Γενικής Κλινικής Αθηνών, έπειτα από μακρά νοσηλεία. Κηδεύτηκε δημοσία δαπάνη στις 6 Ιουνίου 2001 στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών και στον τάφο του υπάρχει μια πλάκα, που γράφει κατ' απαίτησή του: «Με συγχωρείτε κυρίες μου που δεν μπορώ να σηκωθώ».
Ο Ντίνος Ηλιόπουλος αγαπήθηκε από κοινό και συναδέλφους. Όλοι οι ομότεχνοί του είχαν να πουν τα καλύτερα για εκείνον. Συνεργάστηκε με όλους τους ηθοποιούς της ελληνικής σκηνής, μεγάλους και μικρούς, τους αγάπησε και τον αγάπησαν, τους σεβάστηκε και τον σεβάστηκαν. Χωρίς ίχνος βεντετισμού και έπαρσης. Παράδειγμα για πολλούς νεότερους ηθοποιούς, που μόλις κάνουν μια επιτυχία, σηκώνουν τη μύτη ψηλά! Ένας κύριος με Κ κεφαλαίο όπως αναφέρει το rip-people
Ο Ντίνος Ηλιόπουλος μέσα από την αυτοβιογραφία του «Ένας Ηλιόπουλος ονόματι Ντίνος»
«Ο χρόνος… Έτσι και τον πετύχω πουθενά αυτόν! Είναι ο πιο αχάριστος τρομοκράτης. Ενώ εμείς τον κάνουμε βιντεοταινία, αυτός βιάζεται να μας ξεπετάξει με μια Πολαρόιντ» .
«Η ζωή μου ήταν μια ζωή φανταστική με πολλές φανταστικές ζωές. Αυτές των προσώπων που υποδύθηκα. Τα ονόματά τους κατρακυλάνε τηλεχιονοστιβάδα στη μνήμη του κόσμου. Δεν είναι Φάλσταφ ούτε καν Σγαναρέλος, είναι ονόματα καθημερινά, δικά μας. Θανασάκης, Ψευτοθόδωρος, Λευτεράκης. Μικροσκοπικοί ήρωες που όμως άγγιξαν την καρδιά του λαού μας».
«Έκλεβα τις φιγούρες του Φρεντ Αστέρ κι όταν πήγαινα σπίτι μου έβαζα ένα δίσκο στο πικάπ και προσπαθούσα να τον μιμηθώ».
« “Nτίνο, Ντινάκο, Ντινάρα” (έτσι τον προσφωνούσαν στον δρόμο οι θαυμαστές του). Αν υπάρχει σ’ αυτόν τον κόσμο μια μουσική πιο γλυκιά, δεν την έχω ακούσει».
Σημείωση: Η 4η Ιουνίου σημαδεύτηκε εκτός από τον θάνατο του Ντίνου Ηλιόπουλου και από ακόμη δύο απώλειες ανθρώπων του καλλιτεχνικού χώρου. Στις 4 Ιουνίου του 2007, «έσβησε» ο σπουδαίος μας κωμικός Σωτήρης Μουστάκας και στις 4 Ιουνίου του 2008, βρήκε φριχτό θάνατο ο ταλαντούχος ηθοποιός μας Νίκος Σεργιανόπουλος.
