Γιώργος Νταλάρας: «Ίσως δε φταίει ο κόσμος που δε με καταλαβαίνει, ίσως...» - Η απάντησή του για τις παρεξηγήσεις με τον κόσμο και τους δημοσιογράφους

«Δε μπορούσα να μείνω στα νυχτερινά κέντρα και στις ταβέρνες...»

Ελένη Μήτση
Youweekly Editor
Γιώργος Νταλάρας: «Ίσως δε φταίει ο κόσμος που δε με καταλαβαίνει, ίσως...» - Η απάντησή του για τις παρεξηγήσεις με τον κόσμο και τους δημοσιογράφους

Μια άκρως εξομολογητική συνέντευξη παραχώρησε ο Γιώργος Νταλάρας στην εκπομπή Mega Strories, η οποία προβλήθηκε το βράδυ της Δευτέρας 19/2. Ο καλλιτέχνης μίλησε για όλους και για όλα με τη συγκίνηση να μιλάει σε σημεία των δηλώσεων του (δείτε εδώ).

Σε άλλο σημείο της συνέντευξη του ο τραγουδιστής αναφέρθηκε στον κόσμο και στο γεγονός πως πολλές φορές ο ίδιος μπαίνει στο στόχαστρο, καθώς δεν γίνονται αντιληπτά τα λεγόμενά του ή ακόμα επειδή συχνά ο ίδιος δε μπορεί να καταλάβει τον ίδιο του τον εαυτό.

Η εξομολογητική συνέντευξη του Γιώργου Νταλάρα στο Mega Stories

«Αυτό που κράτησα για εμένα είναι ότι έχω το δικαίωμα να ονειρεύομαι γιατί δε λειτούργησα βλαπτικά ούτε για τον χώρο μου, ούτε για την τάξη μου, ούτε για την χώρα μου τελικά. Δεν λειτούργησα βλαπτικά, δεν έκανα πράγματα αντίθετα από τις αρχές που υποστήριζα και που προσπαθούσα από μικρός να αποφύγω τα ανάποδα που έβλεπα πάντα.

Γιατί πήρα αυτόν τον δρόμο δε μπορώ να το εξηγήσω, πήρα αυτόν τον δρόμο γιατί αυτά που έβλεπα ήταν στραβά και εγώ όταν έβλεπα κάτι στραβό, έστριβα και αυτό σημαίνει ότι απομονώνεσαι, χάνεις σε βαθμό που και αυτή η συζήτηση που κάνουμε εμείς τώρα για άλλους να είναι δυσνόητη και χωρίς νόημα.

Κάτσε ρε παιδί μου γιατί ασχολείσαι; Άσε με θα βρω εγώ τον δρόμο μου, εσύ τι είσαι που μου λες τι να κάνω; Αυτά είναι τα λάθη μου, αυτά είναι τα μεγάλα μου λάθη γιατί όλο αυτό το γιατί που ψάχνω...

Τι νόημα είχε αυτή η διαστρέβλωση της αλήθειας και της πραγματικότητας και όλη αυτή η συκοφαντία και η λάσπη για τα τραγούδια, για τα είδη των τραγουδιών, για τις πολλές ηχογραφήσεις, για τα πολλά ταξίδια, τις αλλαγές, τα πολλά στάδια...Ίσως φταίω εγώ τελικά. Θα έπρεπε αφού γεννήθηκα σε αυτό το πράγμα να μείνω εκεί. Δε μπορούσα να μείνω στα νυχτερινά κέντρα και στις ταβέρνες, αυτό βγήκε λίγο αρνητικά.

Άρα ίσως δεν φταίει ο κόσμος που δε με καταλαβαίνει, ίσως φταίω εγώ, που δεν καταλαβαίνω εγώ τον εαυτό μου.», είπε ο Γιώργος Νταλάρας.

«Με ανέκρινε ο βασανιστής Σπανός επειδή τραγουδούσα Θεοδωράκη»

«Ένα βράδυ παίζαμε στα Νέα Δειλινά. Έρχεται μέσα η Χωροφυλακή και ήθελαν να με σταματήσουν, γιατί έκανα την "κουταμάρα" να τραγουδάω Θεοδωράκη, ενώ απαγορευόταν την περίοδο της Χούντας. Γύρισα στον κόσμο, παιδί 24 χρονών, και λέω, "Εμείς τραγουδάμε για εσάς. Ήρθαν οι εκπρόσωποι του νόμου και μας λένε να σταματήσουμε, αλλά δεν ξέρω αν είναι στη δικαιοδοσία τους. Από εσάς θα πάρω εντολή να σταματήσω ή να συνεχίσω"», είπε αρχικά ο Γιώργος Νταλάρας.

«Ένα βράδυ παίζαμε στα Νέα Δειλινά. Έρχεται μέσα η Χωροφυλακή και ήθελαν να με σταματήσουν, γιατί έκανα την "κουταμάρα" να τραγουδάω Θεοδωράκη, ενώ απαγορευόταν την περίοδο της Χούντας. Γύρισα στον κόσμο, παιδί 24 χρονών, και λέω, "Εμείς τραγουδάμε για εσάς. Ήρθαν οι εκπρόσωποι του νόμου και μας λένε να σταματήσουμε, αλλά δεν ξέρω αν είναι στη δικαιοδοσία τους. Από εσάς θα πάρω εντολή να σταματήσω ή να συνεχίσω"», είπε αρχικά ο Γιώργος Νταλάρας.

Και συνέχισε: «Σηκώθηκε ο κόσμος, φοβήθηκαν οι χωροφύλακες και έκαναν πίσω. Μόλις τελείωσα με πήγαν στον διοικητή, στο τμήμα, και την άλλη μέρα με φώναξε ο βασανιστής Σπανός, που το γραφείο του ήταν στην ΕΣΑ. Σε αυτό το γραφείο πήγα κι εγώ να με ανακρίνει, μου έλεγε, "Κάνετε πράγματα εναντίον της πατρίδας, λέτε τραγούδια αυτού του κομμουνιστή του Θεοδωράκη", και του έλεγα "Λάθος κ. Διοικητά, είναι πλάνη, το τραγούδι είναι Χατζηδάκι και του Γκάτσου"! Και μου λέει: "Λες;", έτσι τη γλίτωσα!»

Και κατέληξε αυτό το κομμάτι της διήγησής του, λέγοντας: «Βρήκα ευκαιρία κι έφυγα από εκείνο το κέντρο, και πήγα στην Πλάκα, και επιτέλους λέω "Εδώ θα κάνω αυτό που θέλω". Τι ήθελα να κάνω; Να λέω ρεμπέτικα, πολιτικές μπαλάντες, τα τραγούδια του Θεοδωράκη και όποια άλλα τραγούδια γράφονταν εκείνα τα χρόνια, που κάτι είχαν να πουν για το συλλογικό όνειρο των ανθρώπων, που μετά από τη Χούντα έπρεπε να κατευθυνθούν σε ξέφωτο»