Είναι το πρόσωπο των ηµερών ως πρωταγωνίστρια στις «Άγριες Μέλισσες» του Αντ1 που σαρώνει σε τηλεθέαση. Εξέπληξε πολλούς γιατί µετά από 13 χρόνια στο θέατρο η Μαρία Κίτσου αποφάσισε να εκτεθεί τηλεοπτικά xωρίς φόβο, εντυπωσιάζοντας µε τη δωρικότητα και τον δυναµισµό της. Το YOU ξετυλίγει το κουβάρι της ζωής της από τη στιγµή που αποφάσισε να σπουδάσει Θεολογία µέχρι εκείνη που µε δάκρυα στα µάτια βραβευόταν µε τη χρυσή καρφίτσα της Μελίνας Μερκούρη. Στο ενδιάµεσο της ζωής της ήρθε µια απώλεια, ένας έρωτας και µια αδιάκοπη µάχη µε την κατάθλιψη.

Από την Κατερίνα Μπούσιου για το περιοδικό You

Μικρό κορίτσι στο Αιγάλεω ονειρευόταν ταξίδια, αλλά µε σκοπό ιερό. Ήθελε να γίνει γιατρός, να ταξιδεύει µε τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα για να βοηθάει τους ανθρώπους. Ο µπαµπάς της, αξιωµατικός της Αεροπορίας, ήταν αυστηρός και αρκούντως συντηρητικός. Η Μαρία µεγάλωσε µέσα στα βιβλία και πάλευε µε ήρωες φανταστικούς, αλλά οι γονείς της δεν ήθελαν οποιαδήποτε ανάµειξή της µε κάτι που έµοιαζε καλλιτεχνικό.

Δεν θα µπορέσει τελικά να µάθει πιάνο και γαλλικά όπως το επιθυµούσε, δεν θα φορέσει ποτέ τις πουέντ της για το µπαλέτο που λάτρευε. Θυµάται τις τρυφερές οικογενειακές στιγµές όµως µε νοσταλγία: «Αυτό που θυµάµαι πολύ έντονα είναι κάτι χειµώνες στο σπίτι µας, που ήταν πολύ µικρό, θυµάµαι λοιπόν που µαζευόµασταν και οι τέσσερις, ο αδερφός µου, η µαµά µου, ο µπαµπάς µου κι εγώ. Είχαµε µια “κουκουνάρα” –αυτές τις παλιές τις σόµπες – και ψήναµε ψωµί, κλείναµε το φως και φαινόταν το φως της σόµπα στο ψωµάκι. Έχει τόση γλύκα αυτή η ανάµνηση». Τα καλοκαίρια θα τα περνά στην Αµαλιάδα, στο χωριό της µαµάς της.

Οι γονείς της δεν είχαν οικονοµική άνεση, αλλά από εκείνη και τον αδερφό της δεν έλειψε τίποτε. Από τους γονείς της ήταν µονόδροµος ότι θα έπρεπε να σπουδάσει. Τη µόνη επαφή που θα έχει µε το θέατρο, την έχει όπως όλα τα παιδιά µε τα κλασικά σκετς στο σχολείο. Σε ένα µάλιστα θα ξεχάσει τα λόγια και θα αυτοσχεδιάσει µε δικό της κείµενο. Θα νιώσει ότι κατάφερε κάτι µοναδικό! Τα τελευταία δύο χρόνια του Λυκείου αποφασίζει να αλλάξει κατεύθυνση και από το όνειρο της Ιατρικής περνά τελικά στο Πανεπιστήµιο, στη Θεολογία, όπως δύο χρόνια αργότερα και ο αδερφός της. Παράλληλα θα δουλεύει για να µπορέσει να εξασφαλίσει το χαρτζιλίκι της.

Ως σερβιτόρα σε καφετέριες θα καταφέρει να βγάλει τα πρώτα της χρήµατα. Η ανατροπή έρχεται από τη στιγµή που αποφασίζει να λάβει µέρος στη θεατρική οµάδα της σχολής της. Το έργο του Ανούιγ «Αντιγόνη», µε την επαναστατική µατιά πάνω στο έργο του Σοφοκλή, θα την κάνει να πάρει την τελική απόφαση να δώσει εξετάσεις στη δραµατική σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Την πρώτη φορά θα την απορρίψουν, τη δεύτερη θα καταφέρει να εισαχθεί. Ακαριαία θα αποφασίσει να αφήσει τη Θεολογία για κάτι που αγαπά περισσότερο. Το περιβάλλον του Εθνικού µε τον κλασικό προορισµό τής ταιριάζει απόλυτα. Καθηγητές της θα είναι η Ελένη Χατζηαργύρη και ο Βύρων Πάλλης, ανάµεσα σε άλλους. Θα αποφοιτήσει µε τις καλύτερες κριτικές και οι γονείς της, οι οποίοι θα παρηγορούνται στην ιδέα πως ίσως κάποια στιγµή γυρίσει στις σπουδές της Θεολογίας, θα καταλάβουν εκ των υστέρων πως κάτι τέτοιο δεν πρόκειτα να συµβεί ποτέ.

Μαρία Κίτσου: “Στα 17 μου διαγνώστηκα με κατάθλιψη και αγχώδη διαταραχή”

Το φως που ανοίχτηκε µπροστά της µε τα φώτα των προβολέων στην πρώτη της παράσταση, στον «Ηλίθιο» του Ντοστογιέφσκι, θα απλώσει παράλληλα µια µεγάλη σκιά στη ζωή της. Ο πατέρας της πεθαίνει από λευχαιµία την παραµονή της πρεµιέρας της, στη γενική πρόβα, και δεν προλάβει να καµαρώσει για πρώτη φορά στη σκηνή την κόρη του. Η κηδεία του θα γίνει τρεις ώρες πριν κάνει το ντεµπούτο της στην παράσταση.

Η Μαρία θα παλέψει την απώλεια όπως πάλευε και µε έναν άλλο «εχθρό» από τα 17 της χρόνια. Θα το εξοµολογηθεί σε µία από τις σπάνιες συνεντεύξεις της. «Ελάχιστοι γνωρίζουν ότι πάσχω από κατάθλιψη και αγχώδη διαταραχή, καθώς και από σύνδροµο ελλειµµατικής προσοχής. Δείτε εδώ το πρόβλημα της μητέρας της.

Η διάγνωση έγινε στα 17 µου και έκτοτε παλεύω να τα αντιµετωπίσω µε φαρµακευτική αγωγή και ψυχοθεραπεία. Αλλά, ευτυχώς, έχω δίπλα µου ανθρώπους που µε αγαπούν, µε καταλαβαίνουν και µε στηρίζουν. Πώς να µην έχω κατάθλιψη όταν µπαίνω τόσο πολύ στα “παπούτσια” των άλλων;», είχε πει. Το ύστατο δώρο στον πατέρα της θα είναι το απολυτήριο από το Εθνικό και εκείνος λίγο πριν «φύγει» θα της κάνει µια µεγάλη αποκάλυψη.

Περισσότερα στο περιοδικό You