"Όταν το παιδί της δεν ήταν ικανό να φέρει πίσω τον Μάνο δεν είχε λόγο ύπαρξης" - Αποκλειστικές αποκαλύψεις για την Πάτρα!
Η Τένια Μακρή σκιαγραφεί το προφίλ της Ρούλας Πισπιρίγκου
Η εμπειρία της, αναμφισβήτητη, και έχει τον δικό της τρόπο να χρησιμοποιεί τις γνώσεις της στην ψυχολογία και τον λόγο της. Η Τένια Μακρή σκιαγραφεί το προφίλ της Ρούλας Πισπιρίγκου, φερόμενης ως δράστιδας για το φόνο της 9χρονης κόρης της, απαντά σε καίρια ερωτήματα τής υπόθεσης, καθώς και στην ψυχολογία του κόσμου, που αντέδρασε στο άκουσμα αυτής της είδησης.
Παρακολουθήσατε τα γεγονότα στην Πάτρα; Ποια είναι η άποψή σας;
Eίναι ένα γεγονός που βιώνουμε για πρώτη φορά στην Ελλάδα, οι περιπτώσεις αυτές δεν συναντώνται πολύ συχνά στη βιβλιογραφία ακόμα και σε παγκόσμιο επίπεδο, μιλάμε για μια πολύ σπάνια διαταραχή προσωπικότητας, που υπάρχει σε μικρό ποσοστό του πληθυσμού. Αυτό είναι ένα κομμάτι. Το δεύτερο είναι ότι αυτό το πολύ βαρύ γεγονός συνέβη σε μια εποχή που έχουμε ταλαιπωρηθεί από την οικονομική κρίση, από την πανδημία, από την απειλή του πολέμου και του λοιμού. Όλα αυτά αφενός βγάζουν στην επιφάνεια όλη την ανησυχία μας για το αύριο και για την ποιότητα της ζωής που θα διάγουμε και αφετέρου επαναφέρουν το ερώτημα «σε ποια κοινωνία ζούμε».
Μιλώντας για τη φερόμενη ως δράστιδα, αναφέρατε μια διαταραχή προσωπικότητας. Μπορείτε να την τοποθετήσετε πιο συγκεκριμένα;
Δεν γνωρίζω προσωπικά την οικογένειά της και πώς έχει διαμορφωθεί από τα γεγονότα της ζωής της. Εκείνο που μπορώ να πω είναι πού οδηγούνται αυτές οι κοινωνικά διαταραγμένες προσωπικότητες. Το πρώτο που θέλουν είναι να βρίσκονται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος και να μιλάνε γι' αυτές - για καλό ή για κακό δεν έχει καμία σημασία. Το δεύτερο είναι ότι έχουν στο κέντρο τους έναν άνθρωπο που θέλουν να κατακτήσουν. Στην προκειμένη περίπτωση έχουμε τον σύζυγο και οτιδήποτε μπορούσε να τον φέρει πιο κοντά σ' εκείνη, που δεν είχε τον παραμικρό ενδοιασμό να θυσιάσει, αν ένιωθε ότι ο σύζυγος αυτός απομακρύνεται. Οι εγκυμοσύνες σε αυτές τις προσωπικότητες είναι απανωτές, γιατί είναι ένας τρόπος να κρατήσουν τον σύντροφο. Βεβαίως, κάθε φορά που αισθάνονται ότι απειλούνται, όλο και προχωρούν στο μυαλό τους στο τι μπορούν να κάνουν.
Φτάνουν σε πιο ακραίες ενέργειες δηλαδή;
Ακριβώς. Από τα ρεπορτάζ διάβασα ότι κάθε φορά που απομακρυνόταν ο άνθρωπός της, τον έφερνε πίσω είτε με μια εγκυμοσύνη, είτε με μια ασθένεια, είτε με έναν θάνατο. Η ζωή τους ως ζευγάρι ήταν πολύ ταραγμένη, μέχρι που είπαν ότι χωρίζουν και ήρθε η τελική σκηνή του δράματος. Πρέπει να σου πω, βέβαια, ότι αυτό που συνέβη με τον κόσμο που είχε μαζευτεί και της φώναζε, ήταν εκείνο που ζητούσε.
Μπορεί να επιζητούσε ακόμα και τις κραυγές ή τις βρισιές;
Βεβαίως. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν αδράνεια συναισθήματος και η πραγματικότητά τους διαφέρει πολύ από τη δική μας. Πλάθουν τον δικό τους κόσμο, ούτε εμείς μπορούμε να τους καταλάβουμε, ούτε εκείνοι μπορούν να καταλάβουν εμάς.
Μου περιγράφετε μια ναρκισσιστική προσωπικότητα;
Υπάρχουν πολλά κοινά στοιχεία, αλλά το συγκεκριμένο πρόβλημα είναι πολύ πιο σοβαρό και πιο βαθύ από τον ναρκισσισμό.
Τι θα μπορούσε να οδηγήσει μια μητέρα να σκοτώσει τα παιδιά της;
Το ότι χάνει τον άνθρωπό της. Δεν έχει καμία σημασία αν είναι παιδί της. Αν το παιδί αυτό δεν ήταν πια ικανό να φέρει αυτό τον άνθρωπο κοντά, δεν υπήρχε λόγος να υπάρχει. Κι αν έφευγε από τη ζωή, μπορεί να γινόταν ένας πολύ καλός λόγος να ενώσουν τον πόνο και τη δυστυχία τους. Να σου θυμίσω την σκηνή του μνημόσυνου και πώς εκείνη είχε κολλήσει επάνω σε αυτό τον άνθρωπο.
Τα παιδιά θα μπορούσαν να γίνουν ένα εργαλείο για εκείνη;
Γι' αυτές τις προσωπικότητες ο καθένας μπορεί να είναι ένα εργαλείο για τον απώτερο σκοπό, ακόμα και το παιδί.
Οι ζωγραφιές της μικρής Τζωρτζίνας ήταν μια κραυγή βοήθειας; Πώς ερμηνεύετε την εικόνα που κάθεται στην κούνια και έχει απέναντι τη μητέρα και την αδελφή της;
Τα παιδιά όταν δεν μπορούν να εκδηλώσουν το συναίσθημά τους εξωλεκτικά, το βγάζουν μέσα από τη ζωγραφική. Γι' αυτό υπάρχουν και ειδικοί, που έχουν δώσει ερμηνεία για τη συγκεκριμένη εικόνα. Από μια γενική άποψη, πάντως, κι εμένα η εντύπωσή μου ήταν ότι αυτό που ζωγράφισε το παιδί δεν ήταν κούνια, ήταν κρεμάλα - δεν είμαι ειδικός, επιφυλάσσομαι.
Υπάρχει το ενδεχόμενο, να κατάλαβε πως έκανε κάποιο λάθος, αλλά δεν μπορούσε πια να σταματήσει;
Αν η γυναίκα αυτή ζητούσε και έπαιρνε βοήθεια, θα μπορούσε να βρει ένα «ίσιο» - ανάλογα τη διάγνωση που θα έκαναν οι ψυχίατροι. Αλλά παραμένει άγνωστο, από τη στιγμή που δεν ένιωσε ότι η συμπεριφορά της βγαίνει από το μέσο όρο.
Οι άνθρωποι που βρίσκονταν γύρω της είναι κι εκείνοι «θύματα» κατά κάποιο τρόπο;
Δεν ξέρω κατά πόσο γνώριζε ο σύζυγός της. Στη συνέντευξη που είχαν δώσει, αυτός ακολουθούσε τη δική της λογική, συμφωνούσε σε όσα έλεγε εκείνη, σε γεγονότα που εκείνος δεν ήταν παρών.
Πολλοί κάνουν λόγο για «το έγκλημα του αιώνα». Συμφωνείτε με αυτή την άποψη;
Ξέρω ότι είναι ένα στυγερό έγκλημα, μακάρι να σταματήσει εκεί και να είναι το μοναδικό που θα ζήσουμε σε αυτό τον αιώνα, αλλά θεωρώ ότι δεν θα είναι. Υπάρχει μεγάλη οργή στον κόσμο, έλλειψη ελπίδας και ένας επερχόμενος λιμός. Ξέρετε πως ο άνθρωπος, όταν τον απειλείς με πείνα, γίνεται θηρίο της ζούγκλας. Δεν ξέρω τι θα ζήσουμε, όμως σίγουρα οι άνθρωποι με ευαίσθητο ψυχισμό θα βγάλουν τη δυσκολία τους στην επιφάνεια και δεν ξέρω ποιο θα είναι το περιεχόμενο.
Σχετικά με την ψυχολογία του κόσμου, που μαζεύτηκε έξω από το σπίτι της: Τι συναισθήματα δημιουργούνται όταν ακούμε για ένα τέτοιο αποτρόπαιο έγκλημα και πώς ξεσπάμε;
Άλλοι άνθρωποι πηγαίνουν για να εκτονώσουν τον θυμό και την θλίψη τους, άλλοι για να πουν «κοίταξε πόσο μακριά είμαι από αυτή την ασχήμια, δεν είμαι μέρος της». Γενικά ακούς θλιβερά γεγονότα και βλέπεις αναμφισβήτητα ότι ο κόσμος που τα περιστοιχίζει, τα χρησιμοποιεί για να εκτονώσει τα δικά του συναισθήματα και τις δικές του πληγές.
Περισσότερα στο νέο τεύχος YOU που κυκλοφορεί σε όλα τα περίπτερα από την Τετάρτη 6/4
