"Ήταν μοιραίο να..." - Η Βίκυ Βολιώτη σε μία σπάνια εξομολόγηση
Όλα όσα ανέφερε ο ηθοποιός
Η ηθοποιός Βίκυ Βολιώτη μίλησε πρόσφατα στο περιοδικό Εγώ και συζήτησε για την παράσταση "Μία ιστορία αγάπης" που πρωταγωνιστεί, αλλά και για την υιοθεσία της κόρης της, για την οποία στο παρελθόν είχε αναφέρει τα εμπόδια που αντιμετώπισε, και το ενδεχόμενο μίας δεύτερης υιοθεσίας.
Οι δηλώσεις της Βίκυς Βολιώτη
Ο κόσμος τι σας λέει μετά το πέρας της παράστασης;
Ο κόσμος δεν στέκεται στο ζήτημα του διαφορετικού, της σχέσης Ζυστίν και Κάτιας κι αυτό με χαροποιεί ιδιαίτερα. Το έργο ξεκινάει με δεδομένο τη σχέση τους. Δεν μας έχουν μιλήσει άνθρωποι που ενδεχομένως έχουν σοκαριστεί, αλλά είναι εντυπωσιακός ο τρόπος που μας υποδέχονται στην υπόκλιση, τα μάτια πολλών είναι δακρυσμένα και μας χαροποιεί γιατί φαίνεται η κοινωνία μας να έχει κάνει κάποια βήματα χωρίς ταμπού και στερεοτυπικές αντιλήψεις.
Το γεγονός ότι είχατε κι εσείς μέσα στην οικογένειά σας τον καρκίνο, όπως βλέπουμε και την ηρωίδα του έργου να πάσχει, σας έκανε να προσεγγίσετε πιο εύκολα τον ρόλο;
Σίγουρα ήταν πολύ βοηθητικό γιατί εγώ είχα δει το τι σημαίνει να ζεις με μία βαριά και ανίατη (όχι πάντα) ασθένεια, όπως ο καρκίνος. Έχασα και τους δυο μου γονείς από αυτό. Θα προτιμούσα βέβαια να μην μου είχε συμβεί.
Στο κομμάτι της υιοθεσίας που θίγεται και στη παράσταση, έχει κάνει βήματα εξέλιξης η χώρα μας;
Ξέρω ότι στο νομοθετικό πλαίσιο έχουν γίνει βήματα, με τη διαδικασία να είναι πιο εύκολη και προοδευτική. Αυτό είναι ένα πολύ ευαίσθητο κομμάτι, γιατί έχει να κάνει και με το πώς βιώνει ο καθένας τη μητρότητα. Δεν είναι τόσο εύκολο. Δεν έχει να κάνει τόσο με ταμπού, όσο με πιο υπαρξιακές αγωνίες, με βαθύτερο νόημα.
Εσείς μπήκατε στην διαδικασία να υιοθετήσετε ένα παιδί. Νιώσατε την ολοκλήρωση της ψυχής σας;
Οπωσδήποτε, η κόρη μου είναι ένα θείο δώρο για μένα. Είμαι ευγνώμων που έχει έρθει στη ζωή μου, γιατί θεωρώ ότι η Άννα γεννήθηκε για να είναι το παιδί μας κι εμείς για να είμαστε οι γονείς της. Ήταν μοιραίο να γίνει έτσι.
Τι έχει αλλάξει με τον ερχομό της μικρής στη ζωή σας;
Ένα παιδί έρχεται και οι ζυμώσεις γίνονται μαζί του. Η έννοια της προτεραιότητας πλέον, σε όλους τους τομείς, είναι στο παιδί σου. Πρώτα θα βάλεις στο παιδί να φάει και μετά εσύ, πρώτα θα καλυφθεί η ανάγκη του παιδιού και μετά η δική σου. Δεν είσαι εσύ το κέντρο του κόσμου, αλλά το παιδί σου, πράγμα ευεργετικό για τον άνθρωπο. Γιατί ξαφνικά η προσοχή του στρέφεται προς τα έξω και παύει να υπάρχει ναρκισσιστική διάθεση.
Θα μπαίνατε ξανά στη διαδικασία να υιοθετήσετε ένα παιδί;
Ναι, θα έμπαινα ξανά στην διαδικασία μιας δεύτερης υιοθεσίας. Χωρίς δεύτερη σκέψη.
«Έχω ζήσει από πολύ κοντά την ασθένεια του καρκίνου...»
Η Βίκυ Βολιώτη μίλησε στην κάμερα του «Πάμε Δανάη», το πρωί της Παρασκευής 18/3, για τον καταλυτικό ρόλο του καρκίνου στη ζωή της, την επιστολή με την τελευταία επιθυμία του πατερά της και τη σκέψη για μια δεύτερη υιοθεσία, καθώς η πρώτη κόρη της - δείτε την εδώ - είναι και αυτή υιοθετημένη.
«Η ηρωίδα μου στην παράσταση νοσεί από καρκίνο και εγώ έχω ζήσει από πολύ κοντά την ασθένεια του καρκίνου γιατί έχασα και τους δυο γονείς μου από καρκίνο. Και η μητέρα μου πέθανε από καρκίνο πριν από δώδεκα χρόνια. Οπότε είναι κάτι το οποίο το έχω ζήσει από πρώτο χέρι και εμπεριστατωμένα.
Θέλω να πω πως ξέρω το τι διανύει ένας άνθρωπος που ασθενεί από καρκίνο, πως το διαχειρίζεται ή δεν το διαχειρίζεται, όλες τις διακυμάνσεις. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι ο πατέρας μου δεν το είχε καταλάβει και δεν το είχε υποψιαστεί, απλώς έκανε και αυτός ότι δεν συμβαίνει. Οπότε δεν μπορέσαμε και να αποχαιρετιστούμε όπως έπρεπε», είπε χαρακτηριστικά η Βίκυ Βολιώτη και πρόσθεσε:
«Ο αδελφός μου πίστευε ότι εγώ πρέπει να το μάθω οπωσδήποτε γιατί αλλιώς δεν θα μπορούσα να διαχειριστώ καθόλου το μετά και τον ευγνωμονώ για αυτό. Ουσιαστικά εκείνος μου το είπε και μετά παίζαμε όλοι μαζί ένα θέατρο στο σπίτι. Πολύ πονετικό αυτό και αυτό είναι που με διαμόρφωσε πάρα πολύ.
Όταν έχασα και την μητέρα μου τότε που ήμουν και πολύ μεγαλύτερη, άλλαξαν και οι εποχές και πια έχουν βγει σχετικά βιβλία. Το να μπορείς να μιλήσεις και να πεις όλα αυτά που δεν έχεις πει ή να αποφασίσεις να μην πεις, αλλά να είναι επιλογή. Για χρόνια πολλά έχασα τη δυναμική μου και έγινα φοβική».
