Συγκινεί ο Σπύρος Μπιμπίλας: «Αυτά τα κρυφά δάκρυα με οδηγούν σήμερα στα 68 μου χρόνια να αγωνίζομαι για να μην κλάψουν άλλα παιδιά στο μέλλον»

«Από πολύ μικρός προσκολλιόμουν στα αγάλματα τα ανδρικά»

Γιώργος Κακογιάννης
Youweekly Editor
Φωτογραφία: Βασίλης Ρεμπάμπης/Eurokinissi
Φωτογραφία: Βασίλης Ρεμπάμπης/Eurokinissi

Φανερά συγκινημένος, και με αναφορά στην δική του προσωπική ιστορία, επέλεξε να κλείσει τη δευτερολογία του ο Σπύρος Μπιμπίλας. Ο βουλευτής της Πλεύσης Ελευθερίας κάλεσε τους συναδέλφους του να στηρίξουν το νομοσχέδιο που θα φέρει την ισότητα στον γάμο και την τεκνοθεσία των ομόφυλων ζευγαριών, τονίζοντας πως δεν πρέπει άλλο παιδί να ζήσει την αγωνία και τον πόνο που έζησε εκείνος όταν ήταν μικρός.

«Γεννήθηκα στη δεκαετία του '50 σε μια μεσοαστική οικογένεια στο κέντρο της πόλης και ανδρώθηκα στη δεκαετία του '60. Από πολύ μικρός κατάλαβα ότι σε κάτι διέφερα από άλλους ανθρώπους. Πώς το κατάλαβα; Όταν στα μουσεία, που εγώ είμαι λάτρης της αρχαίας Ελλάδας από παιδί, προσκολλιόμουν στα αγάλματα τα ανδρικά και όχι τα γυναικεία. Άρα με τραβούσε από τη φύση μου. Διάβαζα Καβάφη και Λαπαθιώτη και ταυτιζόμουν με αυτούς τους σπουδαίους μας ποιητές», είπε αρχικά ο Σπύρος Μπιμπίλας.

Δείτε επίσης: Σπύρος Μπιμπίλας: «Εγώ δεν έχω κάνει ποτέ παντιέρα τη σεξουαλικότητά μου» - Ξέσπασε δημόσια κατά του Γιατρομανωλάκη

Ο Σπύρος Μπιμπίλας συγκλόνισε με την ιστορία του από το βήμα της Βουλής

Συνεχίζοντας την ομιλία του είπε ότι: «Έκλαιγα κρυφά, γιατί έπρεπε να κρύψω κάτι, που ντρεπόμουν γι' αυτό και δεν μπορούσα να το πω ούτε στους γονείς μου. Έγινα ένα εσωστρεφές παιδί, ένα μελαγχολικό παιδί που έγραφε ποιήματα. Μεγάλωσα όμως έφτιαξα ισχυρές σχέσεις, δεσμούς, σπουδαίους συντρόφους, οι οποίοι σήμερα είναι η ακριβή μου οικογένεια, μαζί με τα αδέλφια μου».

Και κατέληξε με ακόμα μεγαλύτερη συναισθηματική φόρτιση: «Αυτά τα κρυφά δάκρυα με οδηγούν σήμερα στα 68 μου χρόνια να αγωνίζομαι για να μην κλάψουν άλλα παιδιά στο μέλλον, για να είναι ευτυχισμένα, για να μην φοβηθούν να πουν τι είναι, τι τους ελκύει, με ποιους θέλουν να ζήσουν. Επιτέλους είμαστε όλοι άνθρωποι». Σε εκείνο το σημείο η αίθουσα ξέσπασε σε χειροκροτήματα από πολλές πτέρυγες της Βουλής, όχι μόνο από την γωνία της Πλεύσης Ελευθερίας.